Filmjournalistiek is bij voorbaat een subjectieve baan, maar om deze eervolle taak nog een beetje onbevooroordeeld uit te kunnen voeren moet je een aantal zaken zo veel mogelijk proberen te mijden. Trailers bijvoorbeeld, die tegenwoordig haast een samenvatting van de film zijn, zoals je vroeger voor je mondeling Nederlands de samenvatting las. Ook moet je recensies van anderen niet lezen en eigenlijk ook niet al te veel collegas na afloop van de voorstelling spreken, want je gaat elkaar dan toch vaak napraten. En IMDb is perfect als encyclopedie, maar altijd achteraf. Zo kan het namelijk gebeuren dat na afloop van een vermakelijke twee uur Ghostbusters ik het niet kon laten de score op IMDb te bekijken. Op het moment van schrijven was deze 3,5 met ruim 3.400 stemmen (en dit is gedurende de dag alweer twee keer naar beneden bijgesteld). Nu weten we allemaal dat fanboys een film aanvankelijk ophemelen en in het geval van deze reboot is het omgekeerde aan de hand, Ghostbusters met vrouwen, hoe durven ze!? Als je het nog niet wist moet je de scores op de filmdatabase niet al te serieus nemen. De release is op twee Europese landen na pas later deze week dus hoeveel van deze 3.400 hebben ook daadwerkelijk hun mening kunnen baseren op een bioscoopbezoek?
"Een rip-off van het origineel," blaat een van de weinige ongefundeerde en vooral onjuiste commentaren (tja, je gaat dan toch doorlezen). Bij het zien van de eerste beelden van Ghostbusters met vrouwen was de kritiek niet van de lucht. Regisseur Feig heeft nooit getracht een remake uit de grond te stampen en ook niet om de twee classics uit de jaren tachtig van de vorige eeuw te imiteren. Anno 2016 hebben Venkman, Stantz, Spengler en Zeddemore helemaal nooit bestaan. Bill Murray speelt zelfs een klein rolletje als sceptische wetenschapper die helemaal niets gelooft van verhalen over het bestaan van spoken. De Ghostbusters die we kennen uit 1984 en 1989 maken in Feigs universum geen deel uit van de popcultuur en de brandweerkazerne aan 14 North Moore Street in New York heeft al die tijd gewoon leeg gestaan. Natuurkundige Erin Gilbert probeert een serieuze carrière op te starten aan een prestigieuze universiteit en wil dan ook niet herinnerd worden aan het boek over geesten dat ze met middelbareschoolvriendin Abby Yates schreef. Als hun geesteskind (woordspeling bewust) opeens overal op internet opduikt probeert Erin de schade te beperken en stapt op Abby af. Het blijkt dat Abby de zaken nog steeds zeer serieus neemt en met vriendin Jillian Holtzmann (de techneut van het stel) nog steeds hoopt een spook te zien. Als er een melding komt van een spookhuis elders in de stad stormt het drietal er ruziënd op af.
Het gekibbel van het eerste uur van deze derde (of eigenlijk eerste 2.0) Ghostbusters is heerlijk. De lol wordt helemaal compleet als de grofgebekte metrobediende Patty Tolan na een tweede klus in een metrostation aanhaakt. Het viertal neemt hun intrek in een aftandse ruimte boven een Chinees restaurant, want de huur van meer dan twintigduizend dollar kunnen de inmiddels werkloze dames niet betalen. Als secretaris wordt de oliedomme, maar waanzinnig knappe (althans volgens Erin) Australiër Kevin aangenomen, die werkelijk nog geen telefoontje kan aannemen. Wat betreft plot volgt Feig wel het stramien van het oorspronkelijke deel uit 1984, want zelfs daar haakte de donkere Zeddmore als laatste aan. Laten we dit dan maar niet beschouwen als een gebrek aan inspiratie maar houden op een eerbetoon aan de klassieker. Het komt er uiteindelijk op neer dat een losgeslagen idioot allerlei geesten de mensenwereld instuurt en koste wat kost gestopt moet worden. De schurk Rowan wordt echter gedegradeerd tot de zijlijn en lijkt enkel de geflipte aangever voor lekker veel actie. De grootste misser in deze verder zeer amusante reboot is het slappe verhaaltje, dat enkel dienstdoet als kapstok om zo veel mogelijk geestverschijningen aan op te hangen. En ja nog steeds zijn deze spoken tastbaar en kunnen ze mensen optillen. Vooral Erin heeft het zwaar te verduren, want ze is steevast de ontvanger van een fikse dosis ectoslijm.
Ghostbusters was en is een reeks die het vooral van de komedie en niet de horror moet hebben en ook al zijn de special effects in dertig jaar met enorme sprongen vooruitgegaan, het zijn toch vooral de oneliners en de een-tweetjes tussen de dames die de boel lekker op scherp zetten. Melissa McCarthy, die net als de overige drie hoofdrolspeelsters veel lof oogstte met optredens in Saturday Night Live, is zowel op het verbale als het fysieke vlak weer flink op dreef, vooral als ze de nieuwe wapens van Holtzmann mag uitproberen. Zij is toch wel de leider van het stel, zoals Bill Murray, ook al een SNL-coryfee, dit in het oorspronkelijke deel was. Maar we hebben hier niet te maken met een stel domme wichten die maar wat af bakkeleien en niet hun mannetje staan. Juist als het erop aankomt schieten de dames in actiemodus, zonder daarbij hun rappe tong en gevatte observatievermogen te verliezen. Als je deze recensie leest zal waarschijnlijk het nulpunt op IMDb al wel bereikt zijn. Er was tijdens het schrijven al een dalende lijn te zien. Als je kennelijk een vraag over deze nieuwe kijk op het spokenjagen moet beantwoorden dan is het toch: is het nou wat, Ghostbusters met enkel en alleen vrouwen? Het antwoord luidt een volmondig ja! De film knipoogt lekker naar het verleden inclusief een aantal geslaagde cameos, slaat wellicht weinig nieuwe wegen in, maar de Ghostbuststers zorgen voor vermakelijke actie en zijn lekker gebekt. Laat het vervolg maar komen! Trouwens even blijven zitten tot na de aftiteling.
