Kruis de levenloze vertelkunst van Lady in the Water met de knulligheid van Dragonball Evolution en je hebt iets wat op The Last Airbender lijkt. Shyamalans nieuwste werd eerder door de Amerikaanse filmpers volledig afgekraakt en nu zijn film ook ons land heeft bereikt is één conclusie onvermijdelijk: hoofdpersonage Aang beheerst de elementen beter dan Shyamalan de regiekunst. Op bijna elk vlak slaat The Last Airbender namelijk volkomen de plank mis. Jammer, want als we iemand weer eens een goede film gunnen, dan is het M. Night Shyamalan wel.
Met het bovennatuurlijke The Sixth Sense brak de regisseur ruim tien jaar geleden definitief door. Hoewel de film een aardige twist in petto had, zijn dat soort sleetse trucs tegenwoordig steeds moeilijker te verkopen aan het bioscooppubliek. Originaliteit is een groot goed en wil je verrassend uit de hoek komen, dan zul je buiten het verwachtingspatroon van je publiek moeten kunnen denken. Shyamalan toonde zich hierin behoorlijk vaardig met films als , en . Misschien dat de ronduit domme afwikkeling in daarom extra pijnlijk aanvoelt. Geen twist. Geen verrassing. De fantasie is blijkbaar op bij de regisseur.
En dat terwijl de animatieserie van Nickelodeon voldoende grond biedt voor een fantasievolle live-action speelfilm. De wereld van Avatar: The Last Airbender, zoals de serie oorspronkelijk heet (door de komst van Camerons blauwe aliens moet de film het zonder Avatar in de titel stellen) bestaat uit vier rijken: water, aarde, lucht en vuur. De stammen in deze mystieke rijken hebben zich allemaal meester gemaakt van één van de elementen. Om de vrede te bewaren is er slechts één persoon die alle elementen naar zijn wil kan buigen, maar waar hij uithangt is al honderd jaar een raadsel. De vuurnatie ziet in de tussentijd haar kans schoon om de vloer aan te vegen met de overige rijken, maar had niet gerekend op de komst van Aang. Bijgestaan door Sokka en Katara vertrekt hij naar het waterrijk om daar zijn kunsten aan te scherpen. Op de rug van een vliegende bizon met zes poten welteverstaan.
Iemand als Andrew Lesnie aan je productie verbinden is dan zeker geen slecht plan. Als cinematograaf voorziet hij de film van zijn enige sterke punt, en dat zijn de mooie plaatjes. Maar mooie plaatjes alléén maken nog geen goede film. Hoewel er flink met vliegende beesten en rokende stoomschepen wordt gestrooid, wil het geheel maar niet tot leven komen. Dit is een fantasiewereld waar elke bezieling aan onttrokken is. Voor een groot gedeelte komt dat doordat Shyamalan bij het introduceren van zijn wonderland te vaak verzandt in overdreven uitleggerigheid. Ieder personage krijgt daarom nadat hij of zij een vraag stelt, direct een antwoord in volzinnen en dat doet denken aan een dialoogvoering uit een schoolmusical.
Niet verwonderlijk dus, dat de film op het emotionele vlak geen enkele snaar weet te raken. Schaamteloos worden personages geïntroduceerd die enkele minuten nadat ze hun tekst hebben opgelezen weer het leven laten. Moeten we daar nu rouwig om zijn? Zulk vals sentiment misstaat zelfs in een film die louter op formules en clichés draait. Daarbij krijgt het beroerde scenario weinig ondersteuning van de hoofdrolspelers, die nauwelijks een poging lijken te doen om enige geloofwaardigheid aan hun personages te geven.
Omdat ook niet kan ontsnappen aan de voortslepende 3D-hype, mogen de brillen weer op. Die extra dimensie heeft helaas geen enkele toegevoegde waarde. Zelfs als gimmick voor wegschietende vuurballen en massieve muren van water is de 3D-techniek de film hier niet van dienst. Wat echter bovenal irriteert is de drang van de regisseur om zijn film als een bloedserieus spektakel te presenteren. Zo serieus zelfs, dat de toon moeizaam wordt en daarmee elke gelegenheid voor wat luchtigheid opslokt. Laat staan dat er gevatte grappen of knipoogjes worden gemaakt. En dat is toch een beetje kwalijk te noemen voor een film die gebaseerd is op een animatieserie. Wat een teleurstelling.
