Een van de mooiste dingen van een filmfestival, naast de films natuurlijk, is hoe het kijkers en filmmakers met elkaar in contact kan brengen. Zeker op een (nog) klein filmfestival als het Indian Film Festival kan dat fijn. Zo zit je in de film te snotteren, even later bedank je de regisseur tijdens de Q & A en voor je het weet zit je opeens te eten met een heel gezelschap en prijst de regisseur naast je de roti vanwege de “good masala”. Het is een uitzondering, maar het kan je zomaar gebeuren. Maar ook als dat je niet overkomt draaien er op het festival uiteraard ook nog veel mooie en grappige films, en spektakels die zich kunnen meten met Lord of the Rings, die op zichzelf ook de moeite waard zijn.

Margarita With a Straw verdient distributie!
Margarita, With a Straw is de film waar ik zat bij te snotteren. Omdat de filmmakers heel knap een hoop issues in een ontroerend verhaal verweven, zonder dat het als een oppervlakkig afchecken van een lijstje onderwerpen voelt. Laila is een spastische jonge Indiase vrouw die gaat studeren in Amerika, liefde en seks ontdekt en een relatie krijgt met een jonge vrouw die blind én Pakistaans is. De taboes die zelden tot nooit in Indiase films te zien zijn stapelen zich op, maar alles valt natuurlijk op zijn plaats en de film voelt nooit als een opeenstapeling van problemen aan, maar altijd als één vloeiend geheel. Dat is deels te danken aan het fantastische script van Shonali Bose en Nilesh Maniyar, geïnspireerd door de ervaringen van de spastische zus van Bose en tragedies in haar eigen leven.

Dankzij ook hun subtiele regie, met gebruik van veel close-ups van Laila's gezicht in plaats van haar lichaam in een rolstoel, maken de twee schrijvers/regisseurs de leefwereld van Laila goed voelbaar. Uiteindelijk kijk je met haar mee in plaats van naar haar, en dat ze spastisch is zie je nauwelijks meer. Het is ook te danken aan het prachtige spel van actrice Kalki Koechlin, die niet alleen de lichamelijke ziekte sterk speelt maar vooral ook haar emoties en ontwikkeling overbrengt. Een coming-of-age verhaal dat niet alleen spastisch zijn normaliseert en allerlei taboe onderwerpen knap daarin verwerkt, maar ook met dezelfde gevoeligheid in de laatste akte Laila laat kennismaken met pijnlijk verlies. En dat alles ook nog eens met een gezonde dosis humor, die hier en daar voor verlichting zorgt. Margarita, With a Straw zou best net zo'n hit als Intouchables kunnen worden enkele jaren terug, mits goed in de markt gezet. Tot nog toe is de film echter niet eens aangekocht, een groot gemis voor de Nederlandse bioscopen. Vanavond is de laatste kans om de film nog op het festival in Den Haag te zien.

Engelse komedie
Amar Akbar & Tony is een Engelse film, gemaakt door en met Brits-Indiase mensen in Londen. Een vrolijke komedie over het leven van Punjabi's in de Engelse hoofdstad, gecentreerd rondom de drie vrienden van de titel (tevens een woordspeling op de titel van Bollywoodklassieker Amar Akbar Anthony, hoewel de film daar verder niets mee te maken heeft). Amar en Akbar zijn jonge Punjabi's uit de wijk Southhall die het proberen te maken in het leven, en Tony is hun sukkelige Engelse beste vriend die door met hen op te groeien alleen maar geïnteresseerd is in Indiase vrouwen, met zowel komische als tragische gevolgen. De film speelt op een leuke manier met stereotypen en de Bollywoodverhalen waar regisseur Ahul Malhotra ongetwijfeld mee is opgegroeid. Hij vermengd die verhalen succesvol met een westerse vertelstijl en Britse humor. Af en toe een tikkeltje flauw, maar verder grappig.

Baahubali: Mythisch spektakel van de bovenste plank
Baahubali: The Beginning is een heel ander soort film. Deze duurste Indiase film ooit komt niet Bollywood maar uit Tollywood, de filmindustrie uit Hyderabad in het zuiden van India, waar Telugu wordt gesproken. Het is een groots opgezet epos over de held Baahubali, die bergen waar watervallen van af razen met blote handen beklimt, talloze soldaten neermaait en mooie vrouwen verleidt. Het soort held die regelmatig de wetten van de natuurkunde tart, zo groots is hij nou eenmaal. Met een grote glimlach op zijn gezicht als het even kan, en een bijna even grote snor. Een soort Hercules, die een groot stenen altaar van een berg breekt en deze onderaan de berg onder een waterval deponeert zodat zijn moeder niet meer de berg op hoeft te lopen om ritueel water over het altaar te gieten.

Na dat soort daden moet hij uiteraard ten strijde trekken tegen een grote schurk, en die strijd blijkt natuurlijk het resultaat te zijn van een gecompliceerde familiegeschiedenis. Regisseur S. S. Rajamouli filmt zijn held tegen de achtergrond van enorme tempels en indrukwekkende natuurlandschappen in het zuiden van India. De beelden van Baahubali die de waterval/berg opklimt zijn onvergetelijk. Later doen de groots opgezette gevechtsscènes met grote legers en individuele heldendaden daar niet tot nauwelijks voor onder. Volgend jaar volgt de sequel, waarin het verhaal tot een conclusie wordt gebracht. Met behulp van opzwepende muziek, mooie cinematografie en goede CGI zet Rajamouli een meeslepend epos op, dat zich kan meten met de soortgenoten uit Hollywood.

Kijk voor meer informatie en kaartjes op de website van het festival.