in Featured
Clint Eastwood begon zijn carrière net na de ondergang van Old Hollywood en de opkomst van New Hollywood. Terwijl regisseurs als Martin Scorsese, Francis Ford Coppola en William Friedkin namen als Billy Wilder, John Ford en Stanley Donen vervingen, nam Eastwood de plaats in van ruige hoofdrolspelers zoals John Wayne en Gary Cooper.
Als 'The Man with No Name' in Sergio Leone's Dollars-trilogie had Eastwood de uitstraling van een klassieke westernster, maar zijn kille blik en morele ambiguïteit maakten hem totaal anders dan de personages die Wayne of Cooper ooit speelden. Toch had Eastwood, net als veel sterren van zijn generatie, veel respect voor de acteurs die hem voorgingen.
Favoriete acteur
Als je zou moeten raden wie Eastwoods favoriete acteur uit de Gouden Eeuw van Hollywood was, zou je waarschijnlijk iemand kiezen die op hem leek. Paul Newman was meer een tijdgenoot dan een voorganger, maar hij werd een ster toen Old Hollywood nog standhield. Robert Mitchum had als acteur een groot bereik en kon helden, antihelden en schurken spelen tot ver in de jaren '90. Maar geen van beiden haalde de lijst.
In een interview met het American Film Institute in 2011 prees Eastwood James Stewart. De meeste mensen zien Stewart als het toonbeeld van de fatsoenlijke Amerikaanse man. Hij was bijna synoniem met vriendelijke, eerbare personages, zoals in Mr. Smith Goes to Washington, Harvey en It's a Wonderful Life. Maar Eastwood had een totaal andere kijk op zijn kracht als ster.
Woede
Volgens Eastwood had Stewart "een geweldig gevoel voor zijn eigen woede wanneer hij een boze scène speelde. Je voelde dat hij, als het nodig was, tot een enorme gemeenheid in staat zou kunnen zijn." Dit is niet het beeld dat de meeste mensen van hem hebben. Hij was lang, innemend en straalde integriteit uit. Maar wanneer hij zijn donkere kant liet zien, ging hij er volledig in op.
Eastwood geloofde dat dit vermogen tot woede een van de redenen was waarom Stewart zo succesvol werd toen hij later in zijn carrière ging acteren in de westerns van Anthony Mann. Winchester '73 uit 1950 hielp hem als ster te herdefiniëren, gevolgd door Bend of the River, The Naked Spur en The Far Country.
Terughoudende protagonist
"Hij was altijd de terughoudende protagonist die opdook en dan ineens, als hij werd tegengewerkt of onrecht werd aangedaan, barstte hij los", zei Eastwood, eraan toevoegend: "Ik denk dat hij dat bijna beter deed dan al zijn tijdgenoten - Wayne, Cooper en enkele anderen."
Volgens Eastwood deed Stewart dit zelfs beter dan beroemde 'tough guys' als Humphrey Bogart en James Cagney. Waar vooral Cagney altijd een zweem van onvoorspelbaarheid met zich meebracht, bleef Stewart sereen en beheerst tot het moment dat hij ontplofte. Die andere vorm van onvoorspelbaarheid maakte hem volgens Eastwood de allerbeste.
Als 'The Man with No Name' in Sergio Leone's Dollars-trilogie had Eastwood de uitstraling van een klassieke westernster, maar zijn kille blik en morele ambiguïteit maakten hem totaal anders dan de personages die Wayne of Cooper ooit speelden. Toch had Eastwood, net als veel sterren van zijn generatie, veel respect voor de acteurs die hem voorgingen.
Favoriete acteur
Als je zou moeten raden wie Eastwoods favoriete acteur uit de Gouden Eeuw van Hollywood was, zou je waarschijnlijk iemand kiezen die op hem leek. Paul Newman was meer een tijdgenoot dan een voorganger, maar hij werd een ster toen Old Hollywood nog standhield. Robert Mitchum had als acteur een groot bereik en kon helden, antihelden en schurken spelen tot ver in de jaren '90. Maar geen van beiden haalde de lijst.
In een interview met het American Film Institute in 2011 prees Eastwood James Stewart. De meeste mensen zien Stewart als het toonbeeld van de fatsoenlijke Amerikaanse man. Hij was bijna synoniem met vriendelijke, eerbare personages, zoals in Mr. Smith Goes to Washington, Harvey en It's a Wonderful Life. Maar Eastwood had een totaal andere kijk op zijn kracht als ster.
Woede
Volgens Eastwood had Stewart "een geweldig gevoel voor zijn eigen woede wanneer hij een boze scène speelde. Je voelde dat hij, als het nodig was, tot een enorme gemeenheid in staat zou kunnen zijn." Dit is niet het beeld dat de meeste mensen van hem hebben. Hij was lang, innemend en straalde integriteit uit. Maar wanneer hij zijn donkere kant liet zien, ging hij er volledig in op.
Eastwood geloofde dat dit vermogen tot woede een van de redenen was waarom Stewart zo succesvol werd toen hij later in zijn carrière ging acteren in de westerns van Anthony Mann. Winchester '73 uit 1950 hielp hem als ster te herdefiniëren, gevolgd door Bend of the River, The Naked Spur en The Far Country.
Terughoudende protagonist
"Hij was altijd de terughoudende protagonist die opdook en dan ineens, als hij werd tegengewerkt of onrecht werd aangedaan, barstte hij los", zei Eastwood, eraan toevoegend: "Ik denk dat hij dat bijna beter deed dan al zijn tijdgenoten - Wayne, Cooper en enkele anderen."
Volgens Eastwood deed Stewart dit zelfs beter dan beroemde 'tough guys' als Humphrey Bogart en James Cagney. Waar vooral Cagney altijd een zweem van onvoorspelbaarheid met zich meebracht, bleef Stewart sereen en beheerst tot het moment dat hij ontplofte. Die andere vorm van onvoorspelbaarheid maakte hem volgens Eastwood de allerbeste.
