De grote charme van het IFFR is natuurlijk het feit dat je van het ene op het andere moment in een volstrekt andere culturele omgeving wordt gegooid. Zit je tijdens de ene film nog midden in de prachtige, uitgestrekte Colombiaanse vlaktes in Los Viajes del Viento, een uur later bevind je je alweer in de Groene Revolutie in Iran tijdens de presidentsverkiezingen van vorig jaar in het tegenvallende Green Days. Niet alle films zijn even goed, maar de culturele diversiteit vergoedt veel, zo niet alles.

Lou Ye, de Chinese filmmaker die na het seksueel expliciete en politiek getinte Summer Palace door de Chinese overheid werd verboden films te maken in China voor een periode van vijf jaar, lapt dat verbod aan zijn laars en komt wederom met een controversiële film. Spring Fever draait om homoseksualiteit in China, en kent een zeer ambitieus scenario. In het eerste uur wordt die ambitie door Lou Ye waargemaakt, met behulp van een prettige, impressionistische stijl. De onrustige cameravoering en wilde montage roepen precies de juiste sfeer op voor dit tragische verhaal. Helaas gaat de film uiteindelijk ten onder aan het overvolle en chaotische scenario, dat ironisch genoeg werd bekroond op het Filmfestival van Cannes. Te veel personages en warrige plotontwikkelingen doen de film niet goed en de pretentieuze literaire teksten waar de regisseur te veel mee paradeert, werken ook al niet mee. Wat overblijft is een aardige film van een filmmaker met een prettig eigenzinnige stijl, die nog wel moet zien uit te vogelen hoe hij die stijl moet verbinden met de inhoud.

[rating 3]

Claire Denis, vorig jaar ook al op het festival aanwezig met 35 Rhums, heeft weer een nieuwe film: White Material. Isabelle Huppert speelt daarin Maria, de eigenares van een koffieplantage in een onbenoemd Afrikaans land, dat verscheurd wordt door een gewelddadige burgeroorlog. Iedereen probeert te vluchten, maar Maria is koppig en vertikt het te vertrekken. Voor haar is Afrika haar thuis, hoewel ze in de ogen van de Afrikanen niets meer is dan een blanke buitenstaander. White Material is een indrukwekkende film van Denis, met name door het ijzingwekkend goede spel van Isabelle Huppert en de prachtige fotografie. Maar ook het feit dat Denis niet trapt in de valkuil om een misplaatst westers superioriteitsgevoel in haar film te verwerken, is te prijzen. Het levert een film op die enerzijds specifiek gericht is op aanhoudende conflicten in Afrika, maar anderzijds ook iets fundamenteels zegt over een gevoel van isolatie op een plek die we zelf als thuis beschouwen.

[rating 4]

Maar het onbetwiste hoogtepunt van mijn eerste twee festivaldagen was zonder enige twijfel de vertoning van Hitchcocks Dial M For Murder in 3D. De film uit 1954 werd in eerste instantie opgenomen in 3D, maar vervolgens niet in die versie uitgebracht, omdat het publiek daar in de ogen van de studio geen trek meer in zou hebben. In Rotterdam is hij alsnog in de oorspronkelijke versie te zien. Hoewel het even wennen is aan de ouderwets aandoende, kartonnen brilletjes (die je zelf moet vouwen!) levert het wel een fascinerende kijkervaring op. Maar ook zonder de technische snufjes blijft Dial M for Murder een absoluut meesterwerk. Ik zag de film op het festival voor het eerst, en genoot van de ijzersterke dialogen van Frederick Knott, het stijlvolle acteerwerk van Ray Milland en Grace Kelly, en natuurlijk de geniale regie van Alfred Hitchcock, tegelijk onopvallend en altijd aanwezig. De typering ‘een film die nu niet meer gemaakt zou kunnen worden’ wordt misschien al te vaak gebruikt, maar het gaat zeker op voor dit klassieke, Amerikaanse moordmysterie.

[rating 5]

Lees meer festivalartikelen op de speciale FilmTotaal IFFR-pagina.