Waar liefhebbers en critici zich ieder jaar buigen over het verkiezen van de beste film, kan er ook volop worden gediscussieerd over de slechtste. Op de vooravond van de Oscars worden traditiegetrouw de Golden Raspberry Awards uitgereikt. Movie 43 heeft in dit geval de pech (of het geluk) net te laat te komen om nog in deze editie mee te kunnen dingen. Voor volgend jaar lijkt dit misbaksel al echter een zekerheidje, want veel slechter dan dit komen ze niet vaak voorbij.
De bedenkers van het project en hoofdschuldigen in kwestie zijn Peter Farrelly en Charles Wesser, die eerder samenwerkten aan komedies Theres Something About Mary en Dumb & Dumber(er). Het duo wist in een periode van ongeveer twee jaar een indrukwekkende verzameling regisseurs, acteurs en actrices bijeen te brengen voor een reeks korte sketches. Deze worden in het overkoepelende verhaal (als je het zo wilt noemen) opgevoerd wanneer drie jongens het internet afstruinen op zoek naar de meest beledigende en choquerende film aller tijden, getiteld, jawel: Movie 43. Een reeks korte, komische fragmentjes precies gericht op de aandachtsspanne van de huidige YouTube-generatie.
Let wel, het woord komisch wordt hier gebruikt in de meest brede zin. De humor bestaat voor het merendeel uit zeer banale poep- en plasgrappen van het laagste niveau. Een blind date met Hugh Jackman die een scrotum aan zijn kin heeft hangen; een masturberende tekenfilmkat; een nieuwe iPod in de vorm van een naakte vrouw Het ene segment is nog tenenkrommender dan het andere. Het absolute dieptepunt wordt bereikt in het stukje genaamd The Proposition, waarin Anna Faris een vrouw speelt die graag een keer door haar vriendje wil worden ondergepoept.
Nu is er in principe helemaal niks mis met schunnige humor, integendeel zelfs. Mits de grappen maar op een redelijk intelligente en goed getimede manier gebracht worden. De sketches in Movie 43 missen vaak een echte clou, een punchline of een verrassende wending. Om maar in het jargon van de makers te blijven: het is een eindeloze stroom diarree van de ene kinderachtige grap na de andere. Waar de makers duidelijk gemikt hebben op iets choquerends, is het resultaat vooral eentonig en pijnlijk flauw. Een positieve uitzondering mag echter wel gemaakt worden voor het stukje waarin Naomi Watts en Liev Schreiber de ouders van een thuisgeschoolde jongen spelen, een klein lichtpuntje tussen de rommel die in de rest van de film geserveerd wordt.
Het grootste mysterie blijft toch vooral waarom zoveel A-list acteurs en actrices ervoor gekozen hebben om hun naam aan een enorm wanproduct als dit te willen verbinden. Wat moeten ze in hemelsnaam hebben gedacht toen ze hiervoor tekenden? is het gevoel dat je meerdere keren bekruipt. Uiteindelijk is dat misschien nog wel de meeste entertainmentwaarde die uit Movie 43 te halen valt. Voor de rest kan men de film met een gerust hart links laten liggen.
