Het is weer zover. In Hollywood hebben gemakzuchtige filmmakers hun versleten scenariosjabloon uit de kast getrokken om een nieuwe komedie te maken. Ze hoefden alleen nog maar de lege ruimtes in te vullen: twee mannen zijn helemaal thuis in (verzin maar wat) maar zijn gedwongen iets compleet anders te doen, namelijk (vul hier een situatie die helemaal niet bij ze past, het liefst zo tegengesteld mogelijk aan wat je eerder verzonnen had). Ze leren dan dat er meer bestaat dan hun eigen wereld, en intussen leert hun nieuwe omgeving ook weer wat van hen. Een opbloeiende liefde tegen alle verwachtingen in is optioneel, maar goed voor een breder publiek. En zo is daar The Internship, waar de ruimtes tussen de haakjes zijn ingevuld door horloges verkopen en stage lopen bij Google.
Het gaat altijd om contrasten in dit soort formulefilms. Die worden in dit geval behoorlijk dik aangezet. De twee hoofdpersonages kunnen verkopen als de beste maar weten niets van het digitale tijdperk, terwijl de jonge ambitieuze whizzkids met wie ze tijdens hun stage moeten samenwerken alleen lijken te kunnen communiceren via elektronica. En toch moeten ze elkaar zien te dulden, want alleen het winnende team mag uiteindelijk voor de zoekmachine komen werken. Geloofwaardig is de opzet niet echt, en de uitwerking al helemaal niet. Maar het gaat natuurlijk allemaal om het opzoeken van tegenstellingen zodat je komedie krijgt, en het wegpoetsen van diezelfde tegenstellingen om het publiek met een goed gevoel de bioscoop uit te laten wandelen.
En laten we eerlijk zijn, een schrikbarend slechte film heeft het niet eens opgeleverd. The Internship bewijst dat je, ondanks een ernstig gebrek aan creativiteit, met de juiste hoofdrolspelers nog een eind kunt komen. Vince Vaughn en Owen Wilson lieten in Wedding Crashers al zien dat ze goed in hun element zijn als vreemde eend in de bijt. Als twee mannen die zich met een vlotte babbel bij bruiloftsrecepties naar binnen praatten, hadden ze regelmatig de lachers op hun hand.
Met het uitgangspunt van The Internship zijn de grappen helaas een stuk schaarser. De meeste humor zit dan ook in momenten die in feite niets met het verhaal te maken hebben. Waarom zouden Google-aspiranten bijvoorbeeld moeten uitblinken in Quidditch, de sport uit Harry Potter? Omdat het grappig materiaal oplevert, zullen de makers wel hebben gedacht. En dat doet het ook wel, totdat er onnodig sentiment uit de scène geperst moet worden, waardoor alle lol als sneeuw voor de zon verdwijnt.
Het is weer die vaste formule die veel te strak wordt gevolgd. Misschien is het een garantie voor succes, maar je krijgt er wel een vreselijk zouteloze film door. Het is dat Vaughn en Wilson er nog wat energie in gooien, anders was The Internship een regelrechte aanfluiting geweest.
