Regisseur Marion Laine heeft iets met het menselijke hart. Haar debuutfilm Un Coeur Simple ging over ongecompliceerde en onvoorwaardelijke liefde, maar met haar tweede film richt ze haar blik op de meer complexe facetten van een relatie. À Coeur Ouvert draait om het stel Mila en Javier. De twee hartchirurgen zijn al tien jaar getrouwd en hebben een grote passie voor hun werk. Daarbuiten genieten ze volop van het leven en van elkaar. Dan raakt Mila onverwacht zwanger en komt hun zorgeloze leven op zijn kop te staan.
Het verhaal van twee levenslustige personen die zich door de onverwachte komst van een baby opeens gedwongen zien hun vrijheden op te geven lijkt uit het leven gegrepen. Maar nergens weet Laine de worstelingen van Mila en Javier inleefbaar te maken. Daarvoor zijn de personages te onsympathiek en druist de manier waarop zij met de op handen zijnde veranderingen omgaan te veel tegen elk gezond verstand in.
Met name Javier is vanaf het moment dat hij te laat en al drinkend de operatiekamer binnen komt lopen een naar figuur. Het is meteen duidelijk dat hij een alcoholprobleem heeft, al lijken Mila en Javier dat niet in te willen zien. Terwijl Javier zich arrogant verschuilt achter zijn reputatie, lijkt Mila juist moedwillig de ogen voor het probleem te sluiten, en gedraagt ze zich ontkennend tegenover hun collegas. Schijnbaar tegen beter weten in blijft ze haar man in bescherming nemen, zelfs als hij vanwege zijn drankmisbruik op non-actief wordt gesteld.
Javiers gedrag wordt alleen maar wispelturiger naarmate hij zich meer verveelt en afgesloten voelt van Mila, die langzaam in haar moederrol groeit. Dat gevoel van afzondering is begrijpelijk, maar waarom Javier in de eerste plaats al zon hang naar alcohol heeft wordt nooit duidelijk. Hierdoor dringt Laine niet door tot de kern van Javiers probleem en zijn de gevolgen voor zijn relatie met Mila frustrerend oppervlakkig. Ook Ramírez geeft zijn personage weinig diepgang. Met zijn stuurse blik en licht ontvlambare temperament lijkt hij nooit ver van een woede-uitbarsting verwijderd.
Ondanks de bedenkelijke acties van haar personage zet Binoche wel een goede rol neer. Haar levendige Mila staat in sterk contrast met het eentonige spel van Ramírez. Hoe meer Mila in haar rol van aanstaande moeder groeit, hoe meer haar ogen worden geopend voor het gedrag van Javier. Ze kan zijn gedrag steeds minder goed praten, en wordt gedwongen een beslissing te maken. Binoche zet deze overgang van losbol naar verantwoordelijke moeder geloofwaardig neer.
Met themas zoals alcoholisme snijdt Laine een aantal zware onderwerpen aan. Subtiliteit kan haar daarbij niet verweten worden. De Franse titel betekent een open hart, en alsof dat nog niet duidelijk is, zien we Mila en Javier ook regelmatig en expliciet aan het werk in de operatiekamer. Laine schiet met haar knullige metaforen helemaal door in het bijna lachwekkend sprookjesachtige einde, dat in schril contrast staat met de rest van de film.
