Regie: Anne McCabe, Eric Maldin | Speelduur: 94 minuten | Jaar: 2023

In de serie Glee speelde Idina Menzel de moeder van het personage Rachel Berry. Perfecte casting: hun uiterlijk komt overeen en ze hebben beiden krachtige zangstemmen. Dankzij de documentaire Idina Menzel: Which Way to the Stage leren we dat de vergelijking daar niet ophoudt. Ze merkt graag zelf op wat er allemaal goed aan haar is, en ze lijkt permanent een masker te dragen.

Idina Menzel is voornamelijk beroemd als Broadway-ster en de stem van Elsa in Frozen. Maar het is haar droom om een keer in Madison Square Garden in New York op te treden. Enige tijd geleden ging ze op een concerttournee, waar ze bekende musical- en popnummers ten gehore bracht, maar ook een paar originele nummers. Ze sluit de tour af op haar wenslocatie. We volgen haar weg daar naartoe, en krijgen tussendoor les in haar persoonlijke geschiedenis.

Maar 'droom' is misschien een te groot woord. Nadat de musical Rent stopte, probeerde Menzel een solocarrière als zangeres op te bouwen. Tijdens een optreden zegt ze tegen het publiek dat ze de verwachting had, dat ze binnen korte tijd al voor een uitverkocht Madison Square Garden zou staan. Punt. En dat gebeurt dan ook.

Er gaat geen worsteling aan vooraf. Er komt geen spannende onthulling, waarin ze hoort of ze krijgt wat ze wil of niet. De zalen zijn geboekt en ze sluit haar tour af in Manhattan. Eenmaal daar aangekomen juicht ze daar heel kort voor, vermoedelijk op verzoek van de regisseur. Het is niet alsof haar leven voorheen een miserabele puinhoop was. Hoe blij kan je zijn voor iemand die al binnen is en nog een kaars op de taart toe krijgt?

Eigenlijk is het vrij onduidelijk of er überhaupt ooit een worsteling is geweest. Geen woord over dat haar familie de centen bij elkaar moest schrapen, zodat Idina haar droom in New York kon waarmaken. Niks over jarenlange talloze audities, voordat de keuze eindelijk op haar viel. Zelf zeurt ze over een gat in haar zat tussen de musicals Rent en Wicked. Alhoewel ze gewoon de kans kreeg om een heel popalbum op te nemen, en doet alsof de schuld ergens anders lag dan aan de liedjes die niet aansloegen.

Vergis je niet: ze heeft niet stilgezeten. Op school zat ze in de toneelclub, ze zong in diverse bands en was te boeken voor bruiloften. Ze is oprecht geboren met een stem die bedoeld is voor zingen en het kost tijd om die stem zuiver te houden. Het blijft wel een geluid waar het risico aan vast zit dat sommige mensen er niet graag naar luisteren.

Tijdens de tournee probeert Menzel ook zwanger te worden, via medische ingrepen. Ze heeft al een kind met haar ex, maar wil er graag nog een met haar huidige echtgenoot. Er is niet in het nieuws geweest dat ze weer moeder is geworden, dus de afloop laat zich raden. Dat vond ze of geen ramp, of de echte impact mocht niet gefilmd worden. Hoe dan ook zie je op een paar tranen na nooit dat het haar hart breekt dat een tweede baby er niet in zit.

Jammer, want dat had een oprecht moment kunnen opleveren. Niet dat ze anderhalf uur volledig een act opvoert, maar helemaal zuiver is het nooit. In de lijn van Rachel Berry vertelt ze graag hoe men haar al vanaf jonge leeftijd zo prachtig vond zingen, dat haar smaak zo ontzettend breed is, dat ze vrede heeft met die vervelende waarheid dat het publiek haar meer ziet als zangeres dan actrice. Ze zingt zelfs het lied Don't Rain on my Parade, Rachels grote nummer uit Glee.

Al met al is Idina Menzel: Which Way to the Stage een beetje een saaie documentaire. Het is een semi-concertregistratie, want er komen heel wat gedeeltelijke liedjes voorbij, en dat is alleen leuk om naar te kijken als het een artiest is waar je graag naar luistert. Haar grootste hits zijn Let It Go en Defying Gravity, het is op zich wel aardig om die voorbij te horen komen. Voor de rest is dit meer alleen voor echte fans.

Idina Menzel: Which Way to the Stage is te zien bij Disney+.