Alfred Hitchcock zei het ooit in een interview: schrikmomenten in films werken alleen de eerste keer, terwijl een tweede kijkbeurt er minder interessant door wordt. Maar met name voor veel jonge kijkers is die eerste keer genoeg om zich te onderwerpen aan het vertrouwde ritueel van weten dat er iets komt, langzaam verdwijnende achtergrondgeluiden en BAM! Vaak verschijnt er niet eens iets dreigends in beeld, maar is er simpelweg een hard geluid dat de kijker opschrikt. Until Dawn kent alle trucs en zet ze effectief in.
Na de dood van hun moeder ging Clovers zus op pad en keerde nooit meer terug. Wanneer Clovers vrienden voor haar een weekendje weg organiseren dat stiekem therapeutisch bedoeld is, belandt het gezelschap op een mysterieuze plek in het bos waar een hotel staat met in het gastenboek de naam van de vermiste zus. Er is echter niemand te bekennen. Tenminste, totdat de zon ondergaat.
Na het lezen van die plotomschrijving weet eenieder die bekend is met de videogame Until Dawn dat de gelijknamige film een compleet andere kant opgaat. Geen idee waarom. Misschien waren de filmmakers bang dat fans van de game zich zouden vervelen als ze hetzelfde voorgeschoteld kregen? Voor de game werd overigens inspiratie geput uit films waarin gemaskerde moordenaars een voor een tieners om het leven brengen. Die slashergeest zit nog wel gewoon in Until Dawn, met name op het gebied van schrikeffecten.
Schrikmomenten mogen dan misschien een tweede kijkbeurt minder interessant maken, wat betreft de uitvoering is er wel degelijk sprake van goed en slecht. De slechtste schrikeffecten zijn degene die nergens op slaan. Zoals een niet eerder getoonde kat die ineens opduikt of een beste vriend die plots de hoek om komt, vergezeld van een exploderende soundtrack.
Aan die troep waagt Until Dawn zich gelukkig niet. Er zijn zeker harde geluiden, maar pas na een goede opbouw en alleen wanneer er daadwerkelijk iets engs in beeld verschijnt. Wat dat betreft is dit een geslaagde horrorfilm voor een jong publiek dat hier een kick van krijgt, om vervolgens met een gezellige gniffel de spanning te ventileren. Ook de humor is best aardig. Het label 'komedie' is niet geheel toepasselijk, maar scheelt weinig.
Wat helaas niet boeit, is het drama. Met name de pijn waar Clover mee rondloopt (eerst het verlies van haar moeder, vervolgens een zus die vermist raakt) overtuigt niet. De film begint vlak voordat een spoor wordt gevonden dat mogelijk naar de vermiste zus leidt, dus tijd om de vijf jongeren even te leren kennen is er niet. Dat ze namen hebben als Mel, Meg en Max is een toonbeeld van hoeveel tijd er is gestoken in het ontwikkelen van deze personages.
De horror gaat gepaard met een Groundhog Day-element, maar zonder voelbare vooruitgang. Pas tegen het einde moet een personage uitleggen hoe dit allemaal relevant is. Het ziet er leuk uit dat de omgeving steeds meer een dorp wordt bij elke keer dat de personages weer tot leven komen, maar het doet ook denken aan de Silent Hill-videogames. Vooral wanneer het luchtalarm afgaat valt die associatie niet te negeren.
Ondanks de aanwezigheid van gruwelijke monsters valt er op de schrikmomenten na weinig te griezelen. Dat ligt vermoedelijk aan wat er in beeld wordt gebracht en hoe. Er is bijvoorbeeld een achtervolging die wisselt tussen de rennende hoofdpersonages (wat werkt) en de mismaakte figuren die ze op de hielen zitten (wat niet werkt en zelfs ietwat amateuristisch overkomt). Ontbrekende kennis over hoe het werkt in deze resetwereld helpt de spanning ook niet.
Het is merkbaar dat de jonge, enthousiaste cast lol had op de set. Voor wat de film is doen deze acteurs het prima, maar geen ervan wekt de verwachting dat je ze in de toekomst nog vaker zult zien. Until Dawn zal het succes van de videogame waarschijnlijk niet evenaren, maar verdient het best om een kleine winst te maken omdat genoeg jongeren zin hebben in anderhalf uur lekker schrikken.
