Niets mis met een potje onvervalste brute actie op je thuisbioscoopinstallatie na een pittige werkweek. De Indonesische actiethriller The Shadow Strays gaat meteen lekker van start met de introductie van een internationaal netwerk van huurmoordenaars. Tijdens een missie in Japan, waarbij filmmaker Timo Tjahjanto zich een blauw oog knipoogt naar Quentin Tarantino's Kill Bill, lopen de zaken echter ernstig uit de hand.
Aanstichter is killeragent '13', die van haar baas de zonde van de zaken verknallen mag overdenken in Jakarta, (nu nog) de hoofdstad van Indonesië. Daar ontmoet ze de jonge Monji, die zojuist zijn moeder heeft verloren. Als het jongetje zoekraakt zet 13 alles op alles om hem terug te vinden, maar richt daarbij nog meer ravage aan. Te beginnen met een nachtclub annex hoerentent waar een groep gangsters de dienst uitmaakt. Ze heeft er meteen een leger vijanden bij.
Tjahjanto maakte in zijn thuisland naam en faam in het horror- en actiegenre als de helft van de Mo Brothers en als soloregisseur. Het is duidelijk dat de filmmaker niet van de zachte hand is. Hij schotelt ons een schijnbaar eeuwig donker en vaak regenachtig decor voor. Of het nu grootstedelijk Jakarta is of een niet nader aangeduid bos in Cambodja, de wapens vliegen in het rond en de verdovende middelen liggen voor het opsnuiven en inspuiten.
Tussen al deze criminele en gewelddadige bedrijven door ontvouwt zich een onnavolgbaar verhaal over oude connecties, boze dromen en zelfs politieke inmenging. De actie die dit alles genereert is strak gechoreografeerd, maar ook teleurstellend eenzijdig. Hoofden worden afgehakt, geweren van dichtbij afgevuurd, ogen uitgedrukt en gaspitten doen dienst als gezichtsverwarmers. Het kan Tjahtjanto onmogelijk niet om het effectbejag te doen zijn geweest, al heeft de regisseur er zichtbaar plezier in.
Deze groteske geweldsexplosies dienen niet meer en niet minder als een onvervalst excuus om zo veel mogelijk knok-, steek- en schietpartijen op Tjahtjanto's bloeddorstige publiek af te vuren. Personages, zelfs hoofdpersoon 13, zijn enkel instrumenten om dit mogelijk te maken. Het is een voortdurende aaneenschakeling van actie en reactie, waarbij de subtiliteit ver te zoeken is. Toch voelen de overdadige ruwheid en apathische personages als trucjes die snel gaan vervelen.
The Shadow Strays duurt tweeënhalf uur, maar voelt als een eeuwigheid. Vermoeidheidssymptomen dienen zich namelijk al na een uur aan. Dit komt voornamelijk door het onvermogen van Tjahtjano om maat te houden. De adrenalinesequenties zijn lang en overdadig, maar echt verder brengt dit alles 13 niet, anders dan dichter bij de eindbaas. De actie dendert maar door in deze geweldsorgie met scènes die eindeloos door blijven etteren.
De moderne Indonesische actiecinema heeft een boel te bieden, getuige het succes van het uiterst doeltreffende en nagelbijtende The Raid en diens vervolgen. Dit was weliswaar het resultaat van de inspanningen van Gareth Evans, maar de Welshman voelde wel feilloos de Indonesische couleur locale aan en introduceerde de Indonesische gevechtskunst aan de rest van de wereld. Tjahjanto borduurt hier handig op voort, maar haalt het niveau van zijn Britse vakbroeder niet.
The Shadow Straysl is te zien bij Netflix.
