Het recept voor een mislukking: neem een geliefd boek, kies de mooiste locaties, zoek uitstekende acteurs, huur de scriptschrijver van The Pianist in, laat fantastische muziek schrijven, meng dit allemaal goed door elkaar en voeg dan het laatste elementaire bestanddeel toe: Mike Newell en zijn make-upteam. Want als er íemand geschikt is om een semi-Spaanstalig kostuumdrama met ouderen te regisseren, is het wel de regisseur van Harry Potter 4 nietwaar?
Aan het verhaal ligt het in principe niet: het is gebaseerd op het beroemde boek van Nobelprijswinnaar Gabriel Garcia Márquez, dat dankzij Oprahs Bookclub enorm aan populariteit heeft gewonnen in de Verenigde Staten. In het prachtige en hete Colombia van rond negentienhonderd wordt de jonge Florentino (Javier Bardem) verliefd op Fermina (Giovanna Mezzogiorno). Hun liefde en voorgenomen huwelijk worden echter verstoord door Ferminas vader (John Leguizamo) die Florentino van een te lage klasse vindt en de twee uit elkaar drijft. Als Fermina een andere man (Benjamin Bratt) ontmoet en deze trouwt, lijkt de prille en perfecte liefde tussen haar en Florentino voorgoed voorbij. Voor Florentino begint een zeer ongelukkige tijd: vijftig jaar lang behoudt hij zijn liefde voor Fermina en bewaart hij - in zijn verbeelding althans - zijn maagdelijkheid voor haar. Totdat Ferminas man sterft
Een mooi uitgangspunt voor een - zij het wat soapachtige - film. Maar niet als je als kijker maar geen vat kan krijgen op de toon van de film. Is dit een drama? Is het een komedie? Newell gebruikt situaties die in andere films als pijnlijk of vernederend beschouwd zouden worden als comic relief en dat maakt van de steeds ouder wordende Florentino meer een clown dan een romanticus. Het is derhalve moeilijk om het personage serieus te nemen of los te koppelen van de acteur. Dat draagt niet bij aan de geloofwaardigheid van het verhaal.
De film geeft de indruk van een valse komedie. Er kan gelachen worden, maar om de verkeerde dingen. Een zichtbaar randje van een pruik en dikke lagen poeder staan bovenaan de lijst, evenals de keuze om dezelfde acteurs zowel twintig- als zeventigjarigen te laten spelen (met uitzondering van Florentino als tiener: hij wordt vertolkt door Unax Ugalde). Het werkt gewoon niet. Zelfs mét goede make-up is het al tricky, maar hier is duidelijk niet de meest getalenteerde visagist aangenomen.
Het uiterlijk van film is verder gelukkig dik in orde: prachtige locaties en prima kostumering. Het zweet loopt je over de rug bij het zien van de klamme nachten en stoffige dagen en al die dames en heren in strakke, gepaste kledij. Sprankelende, van het scherm spattende kleuren dompelen de kijker in een warm bad van indrukken en grootse weidse shots met majestueuze rivierboten wakkeren een nostalgisch verlangen naar die tijd aan.
Het is jammer dat men voor een verhaal van een Spaanstalige schrijver, plaatsvindend in een Spaanssprekende streek en met overwegend Spaanstalige acteurs, een Britse regisseur heeft aangetrokken. Newell heeft besloten om de personages noch Engels, noch Spaans, maar een soort Spengels te laten spreken. De acteurs doen hun best om een Spaans accent in hun dialogen te verweven, maar het klinkt allemaal erg ingestudeerd en onnatuurlijk en dat maakt het moeilijk om je te blijven concentreren op het verhaal. Het script van Ronald Harwood laat bovendien weinig aan de verbeelding over: aan het begin van de film wordt al duidelijk hoe het verhaal zal aflopen. Dat is op zich geen doodzonde, want zon flashforward kan best functioneel zijn, maar het haalt in dit geval de spanning uit de twee uur die volgen.
Zelfs acteertalenten als Bardem en Mezziogiorno kunnen geen redding bieden, want zij maken zichzelf vooral ongeloofwaardig als oudjes. Hooguit voor liefhebbers van kostuumdramas of historische films zal Love in the Time of Cholera nog wel wat aantrekkingskracht hebben. Ook de fans van het boek zullen waarschijnlijk in groten getale komen opdraven. Hoe de film zich verhoudt tot het boek kan ik niet beoordelen, maar ik verwacht een teleurstelling.
