Dertig. Te oud om jong te zijn, te jong om oud te zijn. Een schemergebied, waarin velen van ons blijven ronddwalen, ontkennend en treuzelend, totdat de realiteit je uiteindelijk recht in het gezicht staart en er geen ontkomen meer aan is. Het is een leeftijd waarop je de balans van jouw leven tot dan aan toe opmaakt Waar sta ik? Waar gaat dit naartoe? en dit kan soms heel confronterend zijn. Neem bijvoorbeeld Xavier. Xavier is een dromer, iemand die niet met beide benen in de werkelijkheid staat. Zijn professionele carrière is een rommeltje en ook in de liefde wil het maar niet vlotten. Goed, hij belandt regelmatig tussen de lakens met de meest prachtige vrouwen, maar hij realiseert zich dat hij er nog niet in geslaagd is om háár te vinden: de perfecte vrouw, zijn droomprinses. Tijd voor actie dus, besluit hij. Hij is immers al dertig. De tijd dringt.
In Les Poupées Russes gaat de dolende dertiger Xavier op zoek naar de liefde van zijn leven. Het is een zoektocht die de kijker onmogelijk koud laat. Sterker nog: grote kans dat je je na het zien van de film meteen wilt vergrijpen aan de eerste de beste spetter die voorbij loopt, of meteen het bed in wilt duiken met je lief. Les Poupées Russes geeft je plaatsvervangende vlinders in de buik, waardoor je het feit dat de film hier en daar wat stuurloos aandoet, maar wat graag door de vingers ziet. Een aanrader voor iedereen die ooit verliefd is geweest, dit nog steeds is, of dit heel graag wil worden.
Les Poupées Russes is het vervolg op LAuberge Espagnole uit 2002, maar beide films zijn prima onafhankelijk van elkaar te zien. In LAuberge Espagnole werd een groep internationale studenten gevolgd, die in Barcelona een huis met elkaar deelden. Les Poupées Russes speelt vijf jaar na LAuberge Espagnole en volgt voor een groot gedeelte dezelfde groep. De studenten zijn alleen geen studenten meer, maar jonge dertigers aan het begin van hun professionele carrière. Xavier is schrijver, althans dat probeert hij te zijn. Hij klust wat bij als vertaler en tekstschrijver en in zijn vrije uurtjes werkt hij aan een roman. Voor een nieuwe opdracht hij moet een Engelstalig script schrijven voor een kleffe tv-soap pendelt hij heen en weer tussen zijn woonplaats Parijs en Londen, waar Wendy woont, die hij nog kent uit Barcelona en die hem helpt met vertalen. Er lijkt een vonk over te slaan tussen de twee, maar Xavier wil of durft zich niet over te geven aan deze nieuwe liefde. Hij laat zich liever leiden door dat oh zo doortrapte lichaamsdeel van de man, dat helder denken onmogelijk maakt: de piemel.
Les Poupées Russes is een soort collage van verhalen, net zoals de openingstitels een collage vormen van bepaalde episodes uit het leven van Xavier. Het houdt de vaart erin, zeker, maar deze structuur breekt de film in het laatste deel enigszins op. Na twee uur is namelijk nog steeds niet helemaal duidelijk waar de film op afstevent. Het geheel kabbelt een beetje voort en gebeurtenissen worden niet altijd even bevredigend afgesloten. Hierdoor kan het zijn dat tegen het einde van de film de aandacht een beetje verslapt. Bovendien speelt regisseur Cédric Klapisch met vuur als hij Xavier ten prooi laat vallen aan dezelfde clichés die Xavier juist probeert te vermijden in het script dat hij aan het schrijven is. Gelukkig gaat het net goed.
Het zou namelijk een smetje zijn geweest op een verder aanstekelijk sprankelende film. Les Poupées Russes is grappig zonder plat te zijn, romantisch zonder zoetsappig te zijn, sexy zonder vulgair. En steeds is de zoete pijn van opgroeien en loslaten, van herinneringen en verbroken liefdes, die lijkt te horen bij het leven van een dertiger, op de achtergrond voelbaar. De film zit boordevol heerlijke bijrollen Audrey Tautou laat zien dat ze een veel breder repertoire heeft dan Amélie-achtige rollen en briljante shots. Twee mensen die naakt achter elkaar aanrennen door de nachtelijke straten van Parijs, een telefoongesprek tussen iemand op een balkon en iemand op het plein daaronder: het zijn beelden die op je netvlies gebrand zullen blijven.
En net als iedere dertiger zal Xavier zich uiteindelijk moeten neerleggen bij het feit dat hij nu toch echt volwassen is. Het is een conclusie die de film gemakkelijk topzwaar had kunnen maken, maar gelukkig weet Klapisch wanneer hij zich in moet houden. Er zijn geen roze wolkjes, er is slechts realiteit, met échte mensen en met échte relaties. Misschien is dat nog wel een van de belangrijkste lessen die je leert bij het ouder worden.
