s Werelds grootste (en beste) filmmagazine Empire noemde The Weather Man as fun as sitting in a soaking wet overcoat for 90 minutes. Toch grappig hoe recensenten van mening kunnen verschillen. Ondergetekende zou de film juist omschrijven als een warme deken: toegankelijk, herkenbaar en prettig voortkabbelend. Goed, de hoofdfiguur weerman David Spritzel is een loser pur sang: zijn vrouw moet m niet, zijn vader vindt hem een lapzwans en op straat wordt hij regelmatig zonder aanleiding met etenswaren bekogeld. Maar toch kun je je als kijker prima identificeren met de beste man. David spreekt namelijk tot de lapzwans in ieder van ons. The Weather Man wijst ons op tragikomische wijze op onze eigen onvolkomenheden en oppervlakkigheid. Het is iets wat je Erwin Kroll nog niet zo snel zult zien doen. Maar ja, die kennen ze bij Empire dan weer niet. Misschien is dat t...
The Weather Man is in feite niet meer dan een tussendoortje voor regisseur Gore Verbinski, die zichzelf tussen de drukke opnames van Pirates of the Caribbean II en III door deze ingetogen karakterstudie van de Amerikaanse neo-yuppie gunde. Het resultaat: zijn beste film tot nu toe. The Weather Man laat ons op scherpe doch subtiele wijze zien wat er schort aan onze fastfood-maatschappij, waarin de weerman dient als uitvergroting van onze eigen oppervlakkigheid en stuurloosheid. Het is een originele insteek en het werkt. Want laten we de weerman eens bekijken. Zonder enige meteorologische kennis leest hij duffe teksten voor van een autocue, terwijl hij gebieden aanwijst op een landkaart die hij zelf niet eens kan zien. Het is een hol beroep, oppervlakkig en in zekere zin nep. En toch kun je er succesvol in zijn.
David werkt bij een tv-zender in Chicago, maar krijgt een goedbetaalde baan aangeboden bij een New Yorkse zender. Had hij nu echter maar de ballen om daadwerkelijk op het aanbod in te gaan. Maar helaas. David is iemand die nergens duidelijk voor durft te kiezen, die eigenlijk alleen maar zijn lul achterna loopt, die van zijn eigen kinderen vervreemdt en die zijn eigen vrouw bedondert, zelfs tijdens relatietherapie. Kortom: David is de weerman van zijn eigen leven hol, oppervlakkig, nep. Maar het is een begrijpelijke houding. De wereld raast aan David voorbij, zonder dat hij er iets van snapt, zonder dat hij durft in te grijpen. Hij voelt zich hoe wij ons soms voelen: vervreemd en apathisch. Bang voor de drukke, boze wereld om ons heen. Niet iedereen heeft de kracht om zich staande te houden. Sommigen van ons vervallen tot lapzwanserij.
In een film met onze eigen gebreken geconfronteerd worden, is niet altijd even prettig. We willen een sterk en sympathiek hoofdpersonage. Iemand met wie we ons wíllen identificeren, en geen slapjanus. Een lastige klus dus voor acteur Nicolas Cage om ons toch mee te laten voelen met zijn personage. Cage is een acteur van wie je vaak ziet dat hij staat te acteren: hij is zich te bewust van zichzelf, hij acteert te veel. In The Weather Man geeft hij echter prima gestalte aan weerman David. De rol van loser lijkt hem op het lijf geschreven. Het is eveneens aan Cage (en het prima script) te danken dat de boodschap die er wel degelijk in zit de film niet topzwaar maakt. Elk moment dat ook maar enigszins dreigt moralistisch te worden, wordt door Cage op heerlijke wijze gerelativeerd met cynische kwinkslagen en droge opmerkingen.
Rest nog te zeggen dat de film vol zit met prachtige plaatjes van een winters Chicago, dat Michael Caine schittert als de vader van David en dat Hans Zimmer een haast on-Zimmerse soundtrack heeft afgeleverd: ingetogen en subtiel. Je zou haast denken dat ze bij Empire een volkomen andere film hebben zitten kijken. The Weather Man is een heerlijke film, een aanrader voor iedereen, en heus niet alleen voor lapzwansen.
