John Lennon, een begrip waar een heel tijdperk mee te omschrijven is en een man die naar eigen zeggen in zijn hoogtijdagen populairder was dan Jezus. Over de frontman van The Beatles zijn al vele films gemaakt, maar Nowhere Boy hoort daar niet echt bij. Nowhere Boy gaat over de jeugd van John Lennon, toen de muzieklegende nog ver te zoeken was en John nog gewoon een vervelende arrogante puber. Van sommige muzikanten ga je de muziek meer waarderen met meer kennis over hun verleden, maar John Lennon is hier helaas niet één van, waardoor Nowhere Boy zeker voor Beatlesliefhebbers geen verplichte kost is.
De jongere jaren van John Lennon zijn geheel zoals die voor muzikanten een must zijn: doorspekt met traumas en andere narigheid. Hij wordt opgevoed door zijn tante, een koude en afstandelijke dame met wie hij constant in de clinch ligt. Tot zover nog geen problemen die een verfilming noodzakelijk maken. Maar dan verschijnt zijn eigen moeder opeens weer in zijn leven. Zijn moeder is in alles het tegenbeeld van zijn tante en John groeit steeds meer naar haar toe. Dit zorgt voor nog meer ruzies met zijn tante, maar ook zijn moeder heeft het zwaar, want haar nieuwe man ziet geen heil in de hernieuwde relatie tussen moeder en zoon.
Met de ene moederfiguur maakt John constant ruzie, met de andere ontwikkelt hij een relatie die zijn vaderloze bestaan wel heel eng oedipaal maakt. Samen met Julia maakt hij romantische uitjes naar het strand en de kermis, en samen liggen ze op de bank te genieten van Screamin Jay Hawkins. Het geeft een extra dimensie aan het nummer Julia, dat Lennon veel later schreef over zijn moeder, maar dat even goed, zo niet beter over een geliefde zou kunnen gaan. De wetenschap dat regisseuse Sam Taylor Wood (43) op het moment zwanger is van acteur Aaron Johnson (19), maakt de toch al ongemakkelijke scènes tussen John en zijn moeder er ook niet fijner op.
Hierbij moet wel gezegd worden dat zowel Anne-Marie Duff als Kristin Scott Thomas hun moederrollen geweldig vertolken. Vooral Kristin Scott Thomas laat een verpletterende indruk achter als de tante van John. Dat ze enkel haar ogen nodig heeft om de meest complexe emoties over te brengen wisten we al sinds haar aangrijpende rol in Il y a Longtemps Que Je T'Aime, en ook hier is het haar vertolking die het beste standhoudt. In andere handen zou tante Mimi wellicht een stereotype stiefmoeder blijven, maar Scott Thomas laat er geen twijfel over bestaan: Mimi heeft John meer dan wie ook lief.
Tussen alle moederperikelen door hint de film wel af en toe naar de toekomst door bijvoorbeeld net te lang het straatnaambordje Strawberry Fields in beeld te brengen of door flarden van wat later I Am the Walrus zal worden in de schoolschriften van John te laten zien. Bij dergelijke hints blijft het echter wel, want de Beatlesperiode is nog lang niet aangebroken. Als John aan zijn tante vertelt dat zijn band een nieuwe naam heeft hoeft ze die dan ook niet te weten. Do you even care?, vraagt John haar. Het is een vraag die we ook aan de regisseuse kunnen stellen en waar ze waarschijnlijk nee op zal antwoorden. Dit is nog niet de muzikant John Lennon, maar de puber John. Uiteindelijk zorgt dit voor een mooi portret van een jongen die opgroeit in de jaren zestig, maar met The Beatles heeft het weinig te maken.
