Extreme tourism betekent tijdens je vakantie een risicovolle sport beoefenen of een gevaarlijke plaats bezoeken. Een goede optie voor wie een bezoekje aan museum, strand of nationaal monument maar saai vindt. Een tripje naar Tsjernobyl past prima binnen dat plaatje en als je een avontuurlijk type bent klinkt dat wellicht als een goed idee. Tenzij je in de nieuwe film van de schrijver van Paranormal Activity zit, natuurlijk...
In Chernobyl Diaries maakt een groepje Amerikaanse vrienden (Chris, Amanda en Natalie) een rondreis door Europa. Hierbij worden keurig alle aanraders uit de Lonely Planet-gids aangedaan: een kiekje bij de Eiffeltoren hier, een bezoekje aan de Tower of London daar, en zo verder. Dan gaat het gezelschap richting Oost-Europa. Eerst wordt Kiev aangedaan, waar Chris' broer Paul woont. Van daaruit is het reisdoel Moskou. Paul heeft echter andere plannen. Hij stelt voor om een wel heel bijzonder uitstapje te maken: een bezoekje aan het stadje waar in 1986 de beruchte kernramp plaatsvond, Tsjernobyl. Of liever gezegd: een bezoek aan het nabijgelegen Prypjat, waar veel arbeiders woonden die in de kerncentrale werkten. Prypjat is nu een verlaten spookstad. De perfecte bestemming dus voor wie graag wat originelere reisverhalen te vertellen wil hebben.
En laat Paul nou toevallig iemand kennen die reizen naar Prypjat organiseert. Ex-militair Uri bestiert een eenmanszaak in extreme tourism en neemt het groepje Amerikanen, samen met nog een koppeltje backpackers, mee op tour in zijn busje. Op locatie aangekomen blijkt de ingang echter versperd door militairen die zeggen dat de stad vandaag niet open is voor bezoekers - iets met onderhoud of zo. Uri is echter niet voor één gat te vangen en neemt zijn klanten stiekem mee naar een achteringang. Eenmaal binnen in de stad kan de rondleiding beginnen... maar wacht, beweegt daar niet een schim achter het raam van een van de verlaten flatgebouwen? Waarom liggen er resten van een smeulend kampvuurtje? En oeps!- wie heeft de bedrading van Uri's busje doorgesneden nét als de jongens en meisjes aan de terugreis willen beginnen?
Het verhaal van Chernobyl Diaries is geschreven door Oren Peli, die als schrijver en regisseur van Paranormal Activity aan de basis stond van die succesvolle horrorfranchise. Opvallend is dat één van zijn medeauteurs Shane van Dyke is... die als regisseur en schrijver verbonden was aan Paranormal Entity, een rip-off van Peli's film en afkomstig van het beruchte Asylum-label. Peli kwam op het idee voor deze film doordat hij op het internet een foto tegenkwam van een meisje dat op een motorfiets door Prypjat reed. Hij raakte geïnteresseerd in de spookachtige sfeer van de stad en ging er meer over opzoeken. Eén van de dingen die Peli vond was het gerucht dat een paar mensen hadden geweigerd Prypjat te verlaten, ondanks de hoge risico's van de straling... Et voilà, de helft van het script was er al! Voor de regie van Chernobyl Diaries tekende Bradley Parker, een specialeffectsspecialist die hiermee zijn regiedebuut maakt. De opnames vonden overigens niet echt plaats in Prypjat, maar in Belgrado, Servië en Hongarije.
Dat Oost-Europa zich kennelijk uitstekend leent als schrikbeeld voor Amerikaanse bioscoopgangers, weten we al sinds de Hostel-films, en ook door radioactieve straling gemuteerde wezens hebben we al eens eerder gezien. Maar Tsjernobyl en omgeving zijn bij mijn weten nog niet eerder gebruikt en daardoor een inspirerend uitgangspunt. Schouderklopje dus voor het idee. Maar verdient de uitwerking ook complimenten? Dat valt tegen: de film is af en toe best spannend, zoals in de scène waarin de groep in één van de flats plotseling vreemde geluiden hoort. Maar echt eng wil het maar niet worden en de schrikmomenten kunnen bijna tot op de seconde voorspeld worden. Wel kiest Parker er wijselijk voor om de belagers goed in het donker te houden. We krijgen ze alleen in korte flitsen te zien, wat bijdraagt aan het mysterie. Ook wordt het decor goed gebruikt: de vervreemdende en unheimliche ambiance van de verlaten spookstad is bijna voelbaar.
Dan de personages. Die zijn nogal ééndimensionaal. Nou is dat voor in horrorfilms natuurlijk vaker het geval, maar sommige personages zijn wel heel duidelijk slechts als kanonnenvoer in het script geschreven. Wedden maar: wie sterft eerst, wie heeft de langste adem? Het beste personage is eigenlijk nog reisgids Uri, de enige van het stel die over een dosis charisma beschikt. En hij mag ook gelijk een treffend stukje dialoog uitspreken: Hold on, this is going to be a little bumpyzegt hij voordat hij het busje een hobbelige weg inrijdt. Hiermee geeft hij onbedoeld een mooie karakterisering van Chernobyl Diaries; hier en daar een schokje. Maar bij lange na geen opwindende achtbaanrit.
