Regie: Chico Pereira | Cast: Manuel Molera Aparicio (zichzelf) e.a. | Jaar: 2017

Manolo is een 73-jarige Andalusiër. Hij heeft last van zijn botten, loopt niet meer zo soepel als vroeger, maar beschikt over een onverzettelijke geest. Manolo is van zins het Trail of Tears in Amerika na te lopen, samen met zijn trouwe, maar koppige ezel Gorríon. Maar hoe realistisch is dat nog, gezien zijn fysieke staat van zijn?

Als je het aan Manolo vraagt, is het zeer realistisch en ziet hij geen enkele reden om het niet te doen. Maar terwijl Donkeyote vordert, leren we net als Manolo dat het lang niet zo makkelijk is als je zou denken. Hoe brengt hij ezel Gorríon immers naar de Verenigde Staten? Op een containerschip? En hoe betaalt hij dat, en dan is er nog de vraag hoe hij de koppige ezel met watervrees überhaupt aan boord van dat schip wil krijgen. En dan is er nog zijn bezorgde dochter, die zijn fysieke problemen te groot vindt om helemaal naar een ander continent te gaan om daar duizenden kilometers te gaan wandelen (leuk bijkomend feitje: Manolo spreekt geen Engels).

Dit wordt allemaal mooi en vaak in vrij extreme close-up in beeld gebracht door regisseur Chico Pereira. Vaak staat de camera heel dicht op het hoofd van Gorríon, die daarmee een volwaardig personage wordt. En de focus is groot, scènes duren lang en vloeien mooi in elkaar over. Het is daarmee een mooie film geworden, integer en een intrigerende blik op een man die net zo koppig is als zijn ezel. Een absolute aanrader en overigens ook een van de films die vanavond mogelijk in de prijzen valt op het festival.

Kijk tijdens het festival op de speciale IFFR 2017 pagina voor meer verslaggeving.