Aan alles komt een eind, en zo ook de eenendertigste editie van het Imagine Filmfestival. Gelukkig kan er wel worden teruggeblikt op tien geslaagde dagen. Zo gaven de verschillende films, lezingen en masterclasses binnen het thema We Love Robots genoeg stof tot nadenken over de liefde en frictie tussen mens en technologie, maar ook buiten de rode draad van het festival was weer een uiteenlopende hoeveelheid genrevertier te beleven. Zoals gebruikelijk worden tijdens de jaarlijkse slotceremonie alle prijzen uitgereikt, aansluitend met de slotfilm van het festival. Dit jaar is er gekozen voor de avonturenfilm Big Game, waarin Samuel L. Jackson als president van de Verenigde Staten zich in de wildernis staande dient te houden tegen een bende terroristen.
Geheel in stijl met het thema van het jaar is het de openingsfilm Ex Machina die er met de publieksprijs vandoor gaat. Het onheilspellende regiedebuut van Alex Garland maakte een hoop los onder de bezoekers en wist daarmee de horrorkomedie Turbo Kid nipt voor te blijven. De jury van de Black Tulip award koos daarentegen voor de Indiase film-noir Sunrise, waarin een vader de vuige achterwijken van Mumbai afspeurt naar zijn vermiste dochter. De jury spreekt lovende woorden over de regie van Partho Sen-Gupta en de wijze waarop hij een afschuwelijk maatschappelijk probleem aan de kaak weet te stellen.
De Méliès dArgent voor de beste Europese feature film en korte film gaan respectievelijk naar het Hongaarse Liza, the Fox-Fairy en de Franse animatiefilm Une chambre bleu. Károly Ujj Mészáros, regisseur van de eerstgenoemde titel, bedankt het publiek via een knotsgekke ingestuurde video die al bijna even maf is als de film zelf. De tienerjury van de MovieZone Award gaf echter de voorkeur aan de Nieuw-Zeelandse horrorkomedie Housebound, die ondanks een laag budget op effectieve wijze spanning en humor weet te combineren. Verder is er ook nog aandacht voor Nederlands talent bij de uitreiking van de Time Capsule Award voor de beste festivaltrailer. Hierbij sleepte Post Apocalyptic Video de juryprijs inde wacht, terwijl Pepijn van Hengel de publieksprijs mee naar huis mocht nemen.
Big Game
Daar waar het vooral diepgaande of onconventionele films zijn die er met de prijzen vandoor gaan, wordt de vrijdagavond juist afgesloten met een dikke dosis ongegeneerd popcornvermaak. De film van Jalmari Helander wordt aangekondigd als "een soort Die Hard in de wildernis, geregisseerd door Steven Spielberg". Een omschrijving die de lading nog aardig weet te dekken. De jonge Oskari is net bezig aan zijn rituele nacht naar volwassenheid, waarin hij op zijn dertiende verjaardag een prooi uit de Finse wildernis moet vangen om zijn mannelijkheid te bewijzen. Toevallig wordt er op dat moment precies een vliegtuig van de Air Force One neergehaald door terroristen, en stuit Oskari op een capsule met daarin de Amerikaanse president. Samen moet het ongebruikelijke duo het zien te overleven van het terroristische geboefte.
Als kijker kun je je weleens afvragen hoe het toch kan dat sommige popcornfilms als prima bioscoopvoer ontvangen worden, daar waar anderen die toch eigenlijk nagenoeg hetzelfde lijken doen als complete bagger worden afgeserveerd. Ook Big Game kent geen greintje subtiliteit en zit boordevol clichés en foute oneliners, maar weet het publiek anderhalf uur lang uitstekend te vermaken. In dit geval lijkt het redelijk frisse uitgangspunt en de aanstekelijke wisselwerking tussen de twee hoofdpersoon al voldoende te zijn voor een geslaagde film. Met name de jonge Oskari is aandoenlijk als een onzeker knaapje die nog geen boog kan spannen, maar ook Jackson is weer heerlijk op dreef als een bangbroek die iedere penibele situatie van mondig commentaar weet te voorzien. Hoewel de hoeveelheid actie wellicht nog iets hoger had mogen liggen en het happy einde even schaamteloos als zoetsappig is, is het haast ook onmogelijk om de film zonder een brede glimlach uit te kijken.
[rating 3.5]
