Schetst de gevolgen van zijn hersenletsel voor Tobias zelf, zijn familie en zijn directe omgeving.
Vers le Sud windt er geen doekjes om, en dat is te allen tijde te prijzen.
Potsierlijke mislukking.
Alsof de jaren negentig nooit hebben plaatsgevonden.
Oppervlakkige tragikomedie die nooit tragisch wordt en zelden komisch is
Film die gemengde gevoelens opwekt door soms geforceerde stijlkeuzes.
Bijna exact gelijk aan het origineel uit 1976 maar schiet tekort.
The Road to Guantanamo Bay is een indringend docudrama waarin archiefbeelden, reconstructies en interviews met de betrokkenen op meesterlijke wijze worden verweven.
Charmante dansleraar Antonio Banderas leert een stel probleemkinderen van een middelbare school in New York stijldansen en op zichzelf te vertrouwen.
Overdrijven is ook een kunst en die kunst verstaat Dennis Quaid in zijn Bush-parodie dusdanig slecht dat het nog bijna medelijden met het gewraakte staatshoofd oproept.
Jos de Putter slaagt er in om via de teksten van Dylan vragen op te roepen over de tijd waarin met name Amerikanen op dit moment leven en de twijfels en angst die hen meer dan ooit doet verlangen naar de het zoeken van betekenis.
Avonturenfilm zonder een grammetje overtollig vet.
Een extra uur oeverloos gelul over niets maakt van deze bleep experience alleen maar een langere lijdensweg.
Als de herhaling toeslaat en het einde maar niet in zicht komt verslapt echter de aandacht en verdwijnt het dunne laagje kippenvel.
Een vrij gezapige, niet zo spannende en zelden grappige romantische komedie.