Regie: Patricia E. Gillespie | Speelduur: 88 minuten | Jaar: 2024

They Called Him Mostly is een grotendeels oersaaie documentaire over de zoektocht naar de identiteit van een anoniem overleden man. Een van de weinige boeiende zaken is hoe amateurs op het internet hier een grote rol bij spelen, en hoe hun arrogantie en onderlinge agressie daarin naar voren komen.

Een wandelaar in Florida vindt een tent met daarin het lijk van een man. De politie is in de veronderstelling dat ze gauw genoeg zullen achterhalen wie dit was, maar identificatie blijkt onmogelijk te zijn. Zelfbenoemde internetdetectives schieten ongevraagd te hulp en stuiten op hetzelfde probleem: wie deze man ook was, hij heeft zijn best gedaan om verborgen te houden hoe hij heette.

En dat is het. Een documentaire van anderhalf uur die voor pakweg tachtig minuten niets anders te bieden heeft dan het introduceren van nieuwe sporen die uiteindelijk ook dood bleken te lopen. De trailer insinueert dat het antwoord sneller gegeven zal worden en de rest zal gaan over wie deze man eigenlijk bleek te zijn. Maar nee, dat zit helemaal aan het einde en het is niet bepaald een schokkende wending.

Het meest interessante, en dat is al niet veel, is een blik op een specifiek soort Amerikanen. De VS is een gigantisch groot land, met veel ongeïdentificeerde lijken en heel wat toetsenbordstrijders die willen bewijzen dat zij bekwamer zijn dan opgeleide speurneuzen. Dat zijn ze natuurlijk niet, en er wordt niet benoemd dat deze mensen soms de politie zelfs in de weg zitten; het is simpelweg volk met veel vrije tijd.

Neem de dame die overdag rondrijdt om gestoomde kleding af te leveren. Volgens haar is het een uiterst pittig baantje, want haar busje is in al die jaren maar liefst drie keer aangereden en ze heeft één beet van een hond gekregen. Toen ze hoorde over de anonieme wandelaar zocht ze hem op "the facebook" op, verzocht ze daar een toegewijde groep om lid te mogen worden, en boem..... ze werd toegelaten. Ze houdt ervan om zaken aan te dikken.

Ze woont overigens al negen jaar in een 'extended stay hotel', en alsof dat nog niet triest genoeg is deelt ze de kleine ruimte met haar zus die niet alleen te zwaar is om normaal adem te halen maar ook onbeschaamd voor de camera zich als een gestrande walvis op bed parkeert en een dutje doet terwijl de crew verder gaat met het interview. Het is triest, maar het blijft fascinerend hoe bedroevend het er aan toe gaat in het rijkste land ter wereld.

Een ander interessant aspect is hoe toxisch die Facebookgroepen met cybersleuths kunnen zijn. Als er kennelijk niemand is om zo'n groep te beheren is het resultaat al snel hetzelfde op sociale media: asociaal moddergooien. Deze zelfbenoemde engeltjes, die zich bekommeren om zij die niemand anders lijken te hebben, schelden elkaar de huid vol en gaan stalken als een stel psychopaten.

Er is zelfs een man die tijdelijk wordt aangezien voor de overleden wandelaar. Maar hij geeft het zelf aan: ik leef nog, ik ben er nog, ik ben niet wie jullie zoeken. Maar de man wordt evengoed belaagd met duizenden berichten met de vraag: 'Weet je dat zeker? Wil je daar even bewijs voor leveren?' Hoe dan ook, het is het zoveelste dode spoor en de film gaat door naar het volgende zou-dit-het-dan-kunnen-zijn-moment.

Op den duur komt er met behulp van een extern bedrijf dat diep graaft in DNA eindelijk een hint die bruikbaar is en het langverwachte antwoord oplevert. Dit blijkt het wachten niet waard te zijn. De anonieme wandelaar was geen lieverdje, maar het is ook weer niet zo dat hij een Russische spion bleek te zijn of iets dergelijks. Vandaar dat dit dan ook het einde van de rit is.

Terwijl nou juist daar iets om de hoek komt dat potentie heeft: ondanks dat de wandelaar een klootzak bleek te zijn geweest in het niet al te verre verleden hebben veel getuigen en zelfbenoemde rechercheurs moeite met toegeven dat ze deze man verkeerd hebben ingeschat. Zij die hem ontmoet hebben en zeer kortstondig contact met hem hebben gehad vonden hem sympathiek en weigeren te geloven dat hij een slecht mens was. De internetspeurders zijn tijdens hun queeste verliefd geworden op de man en kunnen dat niet loslaten.

Maar nee, They Called Him Mostly Harmless heeft helemaal geen zin in dit psychologisch graafwerk. Het antwoord is gevonden en gegeven, tijd om er een einde aan te breien. Het resultaat is een zoektocht die samengevat had kunnen worden in een YouTubefilmpje van een kwartier, en dan nog niet bijzonder spannend was geweest.

They Called Him Mostly Harmless is te zien bij HBO Max.