Regie: Morgan S. Dalibert | Scenario: Alban Lenoir, Morgan S. Dalibert | Cast: Alban Lenoir (Adam), Eric Cantona (Victor Pastore), Saïdou Camara (Pee Wee), Sveva Alviti (Natalya), Noé Chabbat (Jonathan), e.a. | Speelduur: 118 minuten | Jaar: 2023

De Franse overheid verwacht een terreuraanslag en wil de dader tijdig oppakken. Zij schakelt een robuuste huurling in om onder de schuilnaam Adam te infiltreren bij een topcrimineel, die mogelijk is verbonden met de terrorist. Adam had echter niet gerekend op het stiefzoontje van de crimineel, een sneu, sympathiek en eenzaam jochie, dat moeiteloos dwars door zijn muren wandelt. Zijn band met het jongetje zal zijn missie compliceren.

De eerste sequentie zet meteen de toon voor AKA, een strakke actiefilm met een hoop schietwerk en een hoofdpersoon die onverslaanbaar lijkt. Het camerawerk is top, omdat de regisseur een ervaren cinematograaf is. De stijl is eerder Amerikaans dan Frans, maar dat is niet verboden.

De verwachting wordt volledig waargemaakt, maar binnen het eerste half uur doet AKA iets gemeens: tussen de kogels door mikken de makers op het hart. De topcrimineel wordt overtuigend gespeeld door voetballegende Eric Cantona, en die zegt ijskoud tegen kleine Jonathan dat het belachelijk is dat de knul nog graag een kusje van hem wil voordat hij naar school gaat. Dat raakt, mede doordat Jonathan wordt gespeeld door een iel ventje met een lief gezicht.

Als Jonathan vervolgens ook nog eens Adam uitnodigt voor zijn verjaardag, terwijl ze elkaar net pas hebben leren kennen, is het onmogelijk om geen sympathie te hebben voor de kleine rakker. Dat geldt ook voor Adam. En dat wil wat zeggen, want deze breedgeschouderde moordmachine met een mild-psychopathische blik in zijn ogen lijkt voor niks terug te deinzen. Adam is een soort Jerommeke en het team dat hem inzet zal geheid de strijd winnen. Heel toevallig heeft de acteur die hem speelt ook het scenario geschreven.

Het lijkt er op dat dit een soort Man On Fire is, met een lijfwacht die een band krijgt met het kind dat hij beschermt, en in de laatste akte het ontvoerde kind levend terug moet zien te krijgen. Maar nee, de missie is en blijft de terrorist opsporen, en uiteindelijk volgt het verhaal weer dit oorspronkelijke doel.

Toch duikt er in de laatste akte ineens een boodschap op. Iemand houdt een korte monoloog waarin zaken worden uitgelegd. Het is sterk en pijnlijk, omdat het gaat over een waargebeurd feit. Alleen voelt het erg plots, deze boodschap komt uit het niets en doet afvragen wat de vorige anderhalf uur hier in 's hemelsnaam mee te maken heeft.

Heel veel, zo blijkt wanneer er bewust geanalyseerd wordt. Personages en handelingen krijgen een betekenis die perfect aansluiten op die boodschap. De topcrimineel staat symbool voor een land, zijn vrouw voor een ander land. Hij nam haar onder zijn hoede, inclusief haar twee kinderen waar hij weinig liefde voor koestert. Zij is een belangrijke spil in zijn inkomen, maar hij doet alsof het prima zou gaan zonder haar.

Dat Adam zich meer bekommert om de kinderen is een voorbode voor de keuze die hij uiteindelijk maakt. En hoe Jonathan hier uit komt, zorgt voor een terroristische cyclus die in stand wordt gehouden. Het mag duidelijk zijn dat het een hoop is, en dat daar over is nagedacht. De kijker langs wie dit alles heen gaat heeft niks te vrezen: het blijft een goede, bikkelharde actiefilm. Nergens wordt vaag over gedaan, AKA blijft ook begrijpelijk zonder analyse.

Een andere aangename verrassing is de ware identiteit van Adam, die stukje bij beetje boven water komt. Het personage zelf is geen stil water met diepe gronden, maar wie hij blijkt te zijn en hoe hij is gevormd, is zeker iets waar je politieke vraagtekens achter mag zetten. Op een streamingdienst als Netflix zal deze geslaagde en gelaagde actiefilm minder aandacht trekken dan bijvoorbeeld de serie The Night Agent, maar is in alle opzichten een stuk beter.

AKA is te zien bij Netflix.