Het in Colombia gesitueerde Oscuro Animal laat veel aan de context over. Heel veel. Zo moeten we zijdelings afleiden dat het hier gaat om Colombia als strijdveld en pas bij de aftiteling leren we de namen van de drie vrouwelijke hoofdpersonen kennen. Daar komt ook nog eens bij dat er geen noemenswaardige, laat staan ondertitelde dialogen voorbijkomen. De mannen zijn gedegradeerd tot bijfiguren en babbelen incidenteel onverstaanbaar en over kennelijk onbelangrijke zaken.
Het land is verscheurd door de burgeroorlog, maar ook deze omstandigheden laten zich lastig duiden. Eigenlijk is het ook niet relevant. Hutten en huizen liggen er verlaten bij, maar ogen alsof ze net ontvlucht zijn. De mannen domineren de vrouwen, dwingen ze tot huishoudslaaf of zelfs tot brute seks. Maar de drie dames nemen het heft in eigen handen. Ze rekenen af met de bullebakken of kiezen voor een zelfgekozen lot. Het blijkt een kwestie van vluchten en overleven.
Rocío moet huis en haard verlaten omdat ze de dreiging van de aanwezige militairen in haar nek voelt. Nelsa is militair actief maar kan de gruwelen van de burgeroorlog niet meer aanzien als ze de dood in de ogen heeft gekeken. Ze wijkt zelden van de zijde van haar strijdmakker. La Mona tot slot heeft een militair als vriend die haar op brute wijze verkracht maar in zijn slaap wordt overvallen door haar wraak.
Oscuro Animal, dat eerder dit jaar werd vertoond tijdens het Internationaal Film Festival Rotterdam, speelt zich af in het dichte regenwoud en berggebied van Colombia. Alleen aan het eind is de grote stad Bogotá te zien dat als einddoel geldt. De personages struinen het gebied af op zoek naar middelen om te overleven en vooral naar een uitweg. Het gevolg is een lastig te duiden oorlogsdrama dat zich richt op het individu en met name de observatie ervan.
Soms leidt dit tot groots aangezette emoties, want het woord ontbreekt immers, maar deze zijn niet altijd aan grote gebeurtenissen gekoppeld. Het leidt tot iets ongrijpbaar fascinerends, maar wekt ook ergernis. Het is namelijk uitermate lastig om het plot te reconstrueren zonder aanknopingspunten. Dienstdoend filmmaker Felope Guerrero komt met dit gegeven in zijn eerste speelfilm niet geheel weg.
Guerrero maakte hiervoor een aantal documentaires en zo laat zijn Oscuro Animal zich dan ook nog het best aanschouwen. De regisseur laat echter te veel over aan het eigen invullingsvermogen van zijn kijkers. Het gaat te ver om te stellen dat Guerrero zich er gemakkelijk vanaf maakt, maar hij biedt te weinig ondersteuning om echt met de vechtende vrouwen mee te kunnen leven.
Dit complexe drama vergt veel van je. Het valt te bezien of de moeite die je erin moet steken zich ook daadwerkelijk uitbetaalt. Deze uitslag zal voor iedereen anders uitpakken. Guerrero toont lef, maar slaagt niet in zijn missie om het oerinstinct van vrouwen in gevaar duidelijk uiteen te zetten.
