De films zijn allemaal gemaakt voordat de invasie startte, maar vertellen allemaal over de langlopende Russisch-Oekraïense Oorlog. Dit is een conflict, dat al begon in 2014, en plaatsvindt tussen enerzijds Oekraïne en anderzijds pro-Russische separatisten uit de Donbas en de Krim met de hulp van Rusland.
Gedurende de oorlog is nog weinig materiaal geschoten voor daadwerkelijke films, maar naar verluidt is Sean Penn bezig met een documentaire over de invasie.
Sniper, the White Raven | 2022 | Prime Video
Regisseur Marian Bushan schreef het script van deze film samen met schoolmeester en soldaat Mykola Voronin, waardoor meerdere van zijn ervaringen terugkeren in de film. In de lichtelijk clichématige oorlogsfilm verandert een pacifistische, Oekraïense hippie in een sluipschutter nadat zijn vrouw is vermoord door invallende Russen.
Veel authentieks gebeurt er niet in de film. Wat het verhaal wel pijnlijk goed doet is het normale leven tonen van Oekraïense burgers, dat is verwoest door de oorlog.
The Cacophony of the Donbas | 2018 | Takflix
De eerste Oekraïense geluidsdocumentaire uit 1930 was een propagandistisch werk van de avant-garde filmmaker Dziga Vertov, genaamd Donbas Symphony. Waar deze vroege film de Donbas vierde als een machtige industriële regio van de Sovjet-Unie, breekt het onofficiële vervolg The Cacophony of the Donbas uit 2018 dit idee helemaal af.
De documentaire stipt de talloze sterfgevallen in de mijnen uit de regio aan en laat de harde en rauwe realiteit zien van de Donbas. Dit komt nauwelijks overeen met de realiteit die de Russische autoriteiten schetsen, bedoeld om de Donbas uit te roepen tot onderdeel van Rusland.
In september maakte Vladimir Poetin al de claim dat de gebieden Donetsk, Loehansk, Cherson en Zaporizja, gelegen in de Donbas, nu Russisch territorium zijn geworden. Interessant genoeg hintte The Cacophony of the Donbas vier jaar geleden al naar de correlatie tussen de huidige desinformatie uit Rusland en de eerdere Sovjetpropaganda.
Atlantis | 2018 | Apple TV
Regisseur Valentyn Vasyanovych won op het Venetiaanse filmfestival van 2018 de prijs voor beste film met deze film. Erin wordt verbeeld hoe in 2025 de langdurige oorlog tot een vredig einde is gekomen in de regio.
Dat betekent echter niet dat al het leed ook ten einde is gekomen. Door de ogen van een soldaat met PTSS toont de film hoe de ex-militair zijn familie, zijn huis en de zin van het leven gedurende de oorlog heeft verloren. Het laat keihard zien hoe, ongeacht hoe lang de oorlog nog zal duren, een permanent trauma al bij duizenden mensen aangericht kan zijn door het voortslepende geweld.
Lees de recensie van FilmTotaal van Atlantis.