Regie: Michael Almereyda | Cast: Lois Smith (Marjorie), Geena Davis (Tess), Jon Hamm (Walter), Tim Robbins (Jon) e.a. | Speelduur: 98 minuten | Jaar: 2017

Marjorie Prime is een bijzonder verrassende film. Althans, dat vertelde actrice Lois Smith, die een van de hoofdrollen speelt in deze verfilming van het gelijknamige toneelstuk van Jordan Harrison. Maar heel bijzonder is hij niet en echt verrassend wordt de film nooit. Dat komt vooral door een gebrek aan urgentie, waardoor de kijker nooit echt in de film komt.

Als Marjorie Prime begint, zien we de 86-jarige Marjorie een gesprek voeren met een jonge versie van haar man, Walter. Hij is al jaren geleden overleden, maar van hem is een hologram gemaakt dat herinneringen met Marjorie ophaalt. Dat is een interessant concept, dat wellicht iets kan zeggen over wat ons in de verre toekomst te wachten staat. Het zegt ook van alles - en dat maakt de film in potentie zo sterk - over het menselijk geheugen. Want het hologram kent alleen herinneringen die hem verteld zijn, dus is te manipuleren. En precies dat gebeurt ook door Marjorie's schoonzoon Jon.

Daarmee is er een goede basis voor een sterke film, die interessante en relevante thema's behandelt. Er is op dit moment immers sprake van vergrijzing van de samenleving en groeiende vraag naar zorg. Het maken van hologrammen zou een interessante oplossing kunnen zijn. Maar afgezien van een eerste deel waarin we zien hoe Marjorie en Walter herinneringen ophalen - en hoe Walter herinneringen gevoed wordt door Jon - weet de film weinig interessants te brengen.

Bekijk de afbeelding
Dat komt wellicht vooral omdat er een gevoel van urgentie en context ontbreekt. De film toont bijna alleen maar momenten van mensen die met elkaar zitten te praten en vertellen over het verleden. Dat is ook nog eens statisch opgenomen, met vrijwel altijd een stilstaande camera en twee zittende mensen. Daardoor is het ook niet interessant om naar te kijken, wat anders was geweest als regisseur Almerayda meer moeite had gedaan.

Het beste en meest interessante aan de film is dan ook vooral de moraliteit van zo'n hologram. Herinneringen worden veranderd, om de gedachte aan het geleefde leven interessanter te maken. Maar tijdsprongen die niet meteen helder getoond worden, maken vooral van het tweede deel een rommeltje, dat ook nog eens niet nodig zou zijn geweest voor het maken van het punt. Daardoor is Marjorie Prime, overigens met prima rollen voor Jon Hamm en Geena Davis, vooral een teleurstelling.

Kijk tijdens het festival op de speciale IFFR 2017 pagina voor meer verslaggeving.