Actiefilms komen in allerlei vormen en maten. Tegenwoordig misschien nog wel meer dan voorheen. De 'pure actiefilms' van de jaren tachtig en negentig maken steeds meer plaats voor actierijke films die in meerdere genres actief zijn. Niet voor niets was de beste actiefilm van afgelopen jaar een post-apocalyptisch spektakel dat niet alleen vol zat met steampunk-sciencefictionelementen maar ook flirtte met mythologische fantasy. Actie lijkt vandaag de dag minder een doel op en meer een ondersteunende rol te vervullen. Op zich geen verkeerde ontwikkeling zo lang de actie maar degelijk is opgezet, gefilmd en gemonteerd. Helaas is dat laatste vooral bij grote Hollywoodfilms steeds minder het geval. Hoog tijd dus om te kijken hoe de genrevermenging in andere landen wordt aangepakt.

Het Zuid-Koreanse Veteran trapt af als een luchtige actiekomedie, maar wordt ineens een stuk serieuzer wanneer het centrale plot zich aandient. Misschien ook wel toepasselijk, aangezien de voorheen zo vrolijke rechercheur Seo Do-cheol tegen zijn zin in een serieus politiedrama belandt wanneer hij zich de mishandeling en comateuze toestand van een vriend dusdanig persoonlijk aantrekt dat hij er alles aan doet om de daders te vervolgen. De moeilijkheid is dat de hoofdverantwoordelijke een losgeslagen rijkeluiszoontje is dat aan het hoofd staat van een machtige coöperatie en iets te veel gewend is zijn zin te krijgen. Gelukkig voor zowel de rechercheur als de kijker komt de komedie nog sporadisch opborrelen (vooral wanneer blijkt dat de politiemensen hun martial arts niet helemaal onder de knie hebben) en worden we getrakteerd op een enerverend slotstuk. Veteran lijkt soms te zijn samengesteld uit twee verschillende soorten films, maar gelukkig zijn ze allebei goed.

[rating 4]

De Russische productie Hardcore Henry is niet de eerste film die zich laat bekijken door de ogen van de hoofdpersoon (een kort zichtbare poster van Lady in the Lake benadrukt dat zelfs nog even), maar wel de eerste die dit trucje toepast voor een volbloedactiefilm. Gedurende anderhalf uur zien we vanuit zijn gezichtspunt de immer zwijgende Henry rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan met schieten, slaan, neersteken en granaten gooien. Deze firstpersonshooter-esthetiek is dusdanig overtuigend dat je jezelf onvermijdelijk zult afvragen: "Hoe hebben ze dat in hemelsnaam voor elkaar gekregen?" Jammer dus dat het allemaal uitmondt in een behoorlijk vermoeiende kijkervaring. De overdaad aan actiescènes doet regelmatig denken aan de Crank-films, maar waar die nog konden bogen op een goed benutte Jason Statham en een smakelijk gevoel voor humor, blijft Hardcore Henry steken in het nihilisme waar producent Timur Bekmambetov patent op lijkt te hebben.

[rating 2.5]

Het Noorse Bølgen wordt internationaal uitgebracht als The Wave. Driemaal raden dus waardoor het fjordendorpje Geiranger wordt getroffen. Dat dit echt bestaande plaatsje ooit zal worden overspoeld als gevolg van een instortende bergpiek, zou volgens experts slechts een kwestie van tijd zijn. Het doet denken aan het vorig jaar uitgekomen San Andreas, dat eveneens zinspeelde op een reële natuurramp. Net als bij die productie blijkt ook regisseur Roar Uthaug (inmiddels ingelijfd door Hollywood voor de nieuwe Tomb Raider-verfilming) goed de kunst te hebben afgekeken bij rampenfilmgrootmeester Roland Emmerich. Aldus is de hoofdpersoon een geoloog die de ramp ziet aankomen maar op onbegrip stuit bij zijn collega's en dorpsgenoten, alvorens gescheiden te raken van zijn gezinsleden. Volop afgevinkte clichés dus, maar gelukkig worden ze wel allemaal effectief toegepast. Ook prettig: geen belachelijk grote cast die wordt uitgesmeerd over diverse subplotjes, maar een duidelijke focus op één gezin. Prima vermaak.

[rating 3.5]