Een van de meest herkenbare gezichten van de klassieke film is naast sterren als James Dean en Marilyn Monroe 'onze eigen' Audrey Hepburn. Ze maakte niet heel veel films, maar de meesten zoals Breakfast at Tiffany' s en My Fair Lady groeiden uit tot geliefde klassiekers. Een minder bekende is Two for the Road, die toch (zeker voor degenen die houden van romantische relatiedrama' s) een aanrader is.

Hepburn speelt hierin Joanna, die getrouwd is met Mark. Ze waren ooit gelukkig maar na twaalf jaar samen, overwegen ze een scheiding aan te vragen. Terwijl ze hun relatie analyseren, zien we hoe ze elkaar tijdens een road trip door Europa hebben ontmoet en hoe verliefd ze op elkaar werden. Ze leken de ware in elkaar gevonden te hebben, maar toch veranderde hun relatie. Frictie en ontrouw maken wat ze hadden kapot en ze moeten besluiten of ze eigenlijk nog wel samen verder willen.

De film heeft geen lineaire vertelstijl maar springt telkens terug en vooruit in de tijd. Hierdoor moet je als kijker soms invullen wat er in de tussenliggende periode is gebeurd. Juist dit element draagt bij aan de kracht. Als je net hebt gezien hoe ongelukkig het koppel is, zie je met een flashback wat ze ooit hadden en wat ze weg zouden gooien door uit elkaar te gaan. Hoewel de tijdsgeest treffend is weergegeven waaronder door de indrukwekkende Mary Quant garderobe van Hepburn, is de emotie die wordt opgeroepen tijdloos. Hoewel Joanna en Mark duidelijk in de jaren vijftig en zestig leven gezien de aankleding, staat sentiment centraal waardoor de film niet voor niks vaak gerekend wordt tot de betere tranentrekkers. Een van de elementen die de emotie op prachtige wijze versterkt is de muziek van Henry Mancini.

Voor Hepburn vormde de film een van haar beste rollen, vanwege de karakterontwikkeling die ze neer weet te zetten. De jonge Joanna is naïef, om geleidelijk aan te veranderen in (laten we eerlijk zijn) een nogal bittere huisvrouw. Hoewel indertijd werd gezegd dat het script met Hepburn in gedachten was geschreven, was de actrice erg terughoudend om de rol te spelen. Haar huwelijk met Mel Ferrer stond op het punt op de klippen te lopen dus het onderwerp raakte een iets te gevoelige snaar. Toch wist regisseur Stanley Donen (die al twee maal eerder met haar had samengewerkt) haar over te halen om de rol aan te nemen.

Ook tegenspeler Albert Finney is goed op zijn plek als de sarcastische Mark die de ene observerende oneliner na de andere eruit gooit. De chemie tussen Hepburn en Finney is goed te zien en de twee zouden op de set een affaire hebben gehad. Beiden gingen na het filmen ieder hun eigen weg en zeiden publiekelijk niks over wat zich wel of niet zou hebben afgespeeld tussen hun en tot op de dag van vandaag weigert Finney de vermeende affaire te bespreken.

Wie houdt van tranentrekkers en emotionele drama' s met een flinke portie romantiek is met deze film aan juiste adres. Vrolijk word je er niet altijd van, maar mooi is het zeker. Voor de liefhebbers dan nog een paar quotes: