Hoewel er veel geweldige kerstfilms zijn, is de ultieme film onder hun volgens mij toch echt It's a Wonderful Life. Deze klassieker uit 1946 met James Stewart in de hoofdrol laat zien dat elk mensenleven belangrijk is en werd niet voor niets gekozen door de American Film Institute tot de meest inspirerende Amerikaanse film aller tijden.

Het verhaal speelt zich af op kerstavond; George Bailey is wanhopig en van plan een zelfmoordpoging te doen. Hij heeft altijd grootste dromen gehad, maar heeft deze keer op keer opzij moeten zetten. Hierdoor heeft hij het gevoel dat zijn leven nutteloos is geweest. Nu hij ook buiten zijn eigen schuld om met enorme geldproblemen wordt geconfronteerd, ziet hij het niet meer zitten. Zijn gebeden worden echter gehoord in de hemel en engel Clarence wordt naar de aarde gestuurd om George te helpen. Alleen zo zal Clarence zijn vleugels kunnen verdienen.

We zien George's leven en hoe hij zijn hele leven bezig is om anderen te helpen ten koste van zichzelf. Hierdoor heeft hij zijn eigen dromen opzij gezet en is hij teleurgesteld in zichzelf. Maar Clarence laat zien hoe zijn leven eruit zou zien als George nooit was geboren. Dat is een behoorlijke eye-opener.

Regisseur Frank Capra had voor de rol van George aanvankelijk Cary Grant in gedachten. Hij benaderde echter James Stewart, omdat die op dat moment een moeilijk moment had in zijn carrière en leven, wat paste bij het gevoel dat George in de film beleefde. Stewart was als een van de weinige topacteurs van Hollywood echt het leger ingegaan tijdens de Tweede Wereldoorlog en kwam terug in Amerika als echte oorlogsheld. Maar na er zoveel jaar uit te zijn geweest, wist Stewart niet zo goed wat zijn toekomst was in Hollywood. Het jongensachtige was hij kwijt en zijn contract bij MGM inmiddels verlopen. Toen Capra het verhaal van It's a Wonderful Life begon te pitchen bij hem, was hij er meteen voor in. "Als jij een film wil maken over een engel die zijn vleugels verdienen wil en een vent die van de brug wil springen, doe ik mee," zei hij tegen Capra.

De opnames verliepen allemaal voorspoedig, maar waren voor cast en crew niet gemakkelijk. Hoewel het er bitter koud uit ziet, filmden ze in werkelijkheid in hartje zomer. De buitenscène waarin Stewart in de vrieskou van de brug wil springen, werd gefilmd met 32 graden. Het zweten van Stewart draagt echter bij aan het gevoel dat hij wanhopig is, maar kwam in werkelijkheid door de vreselijke hitte. Het einde is elke keer weer mooi om te zien, maar initieel werden er andere eindes overwogen. Zo was eerst de bedoeling dat Stewart op zijn knieën zou vallen om het Onze Vader op te zeggen. Capra schrapte dit echter, omdat de film al genoeg religieuze tintjes bevatte.

De film was gek genoeg toen deze in 1946 werd uitgebracht geen groot succes. De film had behoorlijk wat gekost en wist dit niet terug te verdienen. Het kreeg wel vijf Oscarnominaties, maar werd door de studio afgeschreven als een teleurstelling en een teken dat Capra's hoogtijdagen voorbij waren. Capra zelf zag It's a Wonderful Life als zijn favoriete film en vertoonde deze elke kerst voor zijn familie. Ook James Stewart zei later dat het zijn meest geliefde film was van zijn carrière. Met de komst van de televisie werd de film herontdekt en omarmd als een kerstklassieker. Hij is nog steeds elk jaar met de feestdagen in Amerika op televisie en wordt nu (terecht) gezien als een van de beste films, die ooit is gemaakt.

Voor de liefhebbers nog een paar quotes:

Clarence: "Remember, George: no man is a failure who has friends."

Harry Bailey: "A toast to my big brother George: The richest man in town."

Zuzu Bailey: "Look, Daddy. Teacher says, every time a bell rings an angel gets his wings."