Voor velen zijn de actie, de dialoog en de interactie tussen personages de belangrijkste aandachtspunten bij het kijken naar een film. De achtergrond, de set, valt vaak pas op als hier door personages iets mee wordt gedaan of als er opvallende elementen aanwezig zijn. De set vereist echter meer aandacht dan velen zullen denken, vooral in een periodefilm zoals Sonny Boy.
Afgelopen week bevonden we ons in een voormalig gekkenhuis, zo een als je in films wel vaker ziet: lange gangen, overal tralies, isoleercellen, enbedden met riemen. Het gebouw is lang geleden verlaten en sindsdien verwaarloosd. Een prachtig gezicht en een schitterende filmsetting waar weinig aan hoeft te gebeuren, zo zou je denken. Niets is echter minder waar: vrijwel alles werd veranderd in de kamers waarin gefilmd werd: muren, vloeren, meubilair, etc. Louter de ramen waren nog in originele staat te aanschouwen, de rest was volledig omgetoverd tot een politiebureau uit de Tweede Wereldoorlog.
Hetzelfde gebeurde in een oud universitair gebouw in Gent, al werd hier meer intact gelaten. De wijze waarop zon transformatie tot stand komt, is ontzagwekkend. Hoewel ik niet aanwezig ben bij de volledige ombouw, kan ik niets anders dan lof uiten voor de mensen die dit alles bewerkstelligen. Het is niet niks om een grote lege zaal volledig in een ziekenhuis uit de Tweede Wereldoorlog om te toveren. Op alle details moet gelet worden.
Dit is waar de setdresser zijn glansrol vervult. Hij of zij zorgt ervoor dat de set tot in detail op een werkelijke locatie lijkt. Aankleding is daarbij van groot belang. Denk aan bloemen op nachtkastjes, authentieke tijdschriften op tafels, studieboeken voor de verzorgende nonnen, bestaande medicijnflessen in de medicijnkasten; aan alles wordt gedacht. Bij een film die zich in het verleden afspeelt, betekent dit dat er gedegen onderzoek moet worden gedaan naar voorkeuren, gewoontes en normen en waarden uit de betreffende periode.
Minstens zo belangrijk als het nabootsen van het verleden , is het verhullen van het heden. Geen enkel element dat naar 2010 verwijst mag gezien worden omdat het uiteraard de gecreëerde illusie van het tijdsbeeld zou doorbreken. Zo worden stopcontacten afgeplakt, blikjes, flesjes en verpakkingen verwijderd, nooduitgangbordjes losgeschroefd en autos, voetgangers en fietsers tegengehouden.
Dat dit alles een hoop voeten in aarde heeft, heb ik aan den lijve mogen ondervinden. Bij het filmen van de eerder genoemde ziekenhuiszaal kwam de overkant van de straat in beeld. Niet alleen werd deze druk bevolkt door 2010-mensen, tevens waren er verschillende verkeersborden en -paaltjes geplaatst. Waar in andere scènes simpelweg een kleed over dit soort setvervuilers heen werd gegooid, was dit nu geen optie: ze waren te prominent in beeld. Vandaar dat ik moest kijken of ze verwijderd konden worden. Aangezien dit niet mogelijk bleek te zijn, was de enige optie oververven. Ik heb dus met een grote kwast en een fles plakkaatverf een aantal gifgroene paaltjes en een oranje bord bruin staan verven. Je kunt je voorstellen dat dit enig opzien baarde bij de vele voorbijgangers.
Uiteindelijk zag het er op beeld wel een stuk beter uit natuurlijk, dus eer van mijn werk heb ik zeer zeker. En nu ook jij dit alles weet, hoop ik dat je de volgende keer dat je een film kijkt ook eens naar de achtergrond kijkt en daarmee de wat onopvallende rol van de setdresser waardering schenkt.
Afgelopen week bevonden we ons in een voormalig gekkenhuis, zo een als je in films wel vaker ziet: lange gangen, overal tralies, isoleercellen, enbedden met riemen. Het gebouw is lang geleden verlaten en sindsdien verwaarloosd. Een prachtig gezicht en een schitterende filmsetting waar weinig aan hoeft te gebeuren, zo zou je denken. Niets is echter minder waar: vrijwel alles werd veranderd in de kamers waarin gefilmd werd: muren, vloeren, meubilair, etc. Louter de ramen waren nog in originele staat te aanschouwen, de rest was volledig omgetoverd tot een politiebureau uit de Tweede Wereldoorlog.
Hetzelfde gebeurde in een oud universitair gebouw in Gent, al werd hier meer intact gelaten. De wijze waarop zon transformatie tot stand komt, is ontzagwekkend. Hoewel ik niet aanwezig ben bij de volledige ombouw, kan ik niets anders dan lof uiten voor de mensen die dit alles bewerkstelligen. Het is niet niks om een grote lege zaal volledig in een ziekenhuis uit de Tweede Wereldoorlog om te toveren. Op alle details moet gelet worden.
Dit is waar de setdresser zijn glansrol vervult. Hij of zij zorgt ervoor dat de set tot in detail op een werkelijke locatie lijkt. Aankleding is daarbij van groot belang. Denk aan bloemen op nachtkastjes, authentieke tijdschriften op tafels, studieboeken voor de verzorgende nonnen, bestaande medicijnflessen in de medicijnkasten; aan alles wordt gedacht. Bij een film die zich in het verleden afspeelt, betekent dit dat er gedegen onderzoek moet worden gedaan naar voorkeuren, gewoontes en normen en waarden uit de betreffende periode.
Minstens zo belangrijk als het nabootsen van het verleden , is het verhullen van het heden. Geen enkel element dat naar 2010 verwijst mag gezien worden omdat het uiteraard de gecreëerde illusie van het tijdsbeeld zou doorbreken. Zo worden stopcontacten afgeplakt, blikjes, flesjes en verpakkingen verwijderd, nooduitgangbordjes losgeschroefd en autos, voetgangers en fietsers tegengehouden.
Dat dit alles een hoop voeten in aarde heeft, heb ik aan den lijve mogen ondervinden. Bij het filmen van de eerder genoemde ziekenhuiszaal kwam de overkant van de straat in beeld. Niet alleen werd deze druk bevolkt door 2010-mensen, tevens waren er verschillende verkeersborden en -paaltjes geplaatst. Waar in andere scènes simpelweg een kleed over dit soort setvervuilers heen werd gegooid, was dit nu geen optie: ze waren te prominent in beeld. Vandaar dat ik moest kijken of ze verwijderd konden worden. Aangezien dit niet mogelijk bleek te zijn, was de enige optie oververven. Ik heb dus met een grote kwast en een fles plakkaatverf een aantal gifgroene paaltjes en een oranje bord bruin staan verven. Je kunt je voorstellen dat dit enig opzien baarde bij de vele voorbijgangers.
Uiteindelijk zag het er op beeld wel een stuk beter uit natuurlijk, dus eer van mijn werk heb ik zeer zeker. En nu ook jij dit alles weet, hoop ik dat je de volgende keer dat je een film kijkt ook eens naar de achtergrond kijkt en daarmee de wat onopvallende rol van de setdresser waardering schenkt.
