Dit alles is het resultaat van een goede taakverdeling: iedereen weet precies wat hij of zij moet doen en zorgt ervoor dat het op tijd gedaan wordt. Het licht wordt door de lichtmensen op de juiste positie klaargezet, de director of photography bekijkt het shot door de lens van de camera, die door de grips op dollyrails is gezet, en de productieassistent komt de hoek om met broodjes van de catering. Dit tafereel kan het best getypeerd worden als een georganiseerde chaos: het lijkt vreselijk rommelig en chaotisch, maar het is uiteindelijk juist strak georganiseerd.
Uiteraard verloopt het niet altijd zo vlekkeloos als bovenstaande doet vermoeden. Fouten worden gemaakt. Over het algemeen worden deze echter snel opgelost door samenwerking van de aanwezige partijen, zodat oponthoud tot een minimum beperkt blijft. Een voorbeeld: een gehuurde touringcar kon vanuit de holding (verzamel- en verblijfplaats) niet helemaal tot de set komen. Al snel werden daarom de negenpersoonsbusjes die ook aanwezig waren ingezet om de figuranten die met de touringcar aankwamen verder naar de set te brengen. Het duurde zo iets langer, maar door een goede communicatie werden grote problemen voorkomen.
Op dit soort momenten merk je hoezeer het maken van een film afhangt van samenwerking. De verschillende tandwieltjes van de film draaien afzonderlijk prima, maar pas wanneer zij in elkaar schuiven ontstaat er iets dat meer is dan de som der delen. Persoonlijk vind ik het prachtig dat ik één van die tandwieltjes mag zijn en samen met anderen de film Sonny Boy kan creëren. Laten we hopen dat elk probleem snel opgelost zal worden, dat de samenwerking ook bij lange draaidagen goed blijft verlopen en dat de film meer wordt dan de som der delen. Dan is ook de regen snel weer vergeten.
