Vandaag gaat het 39e International Film Festival Rotterdam van start met de film Paju van de Zuid-Koreaanse regisseur Park Chan-Ok, die in 2003 een Tiger Award won voor haar speelfilmdebuut Jealousy Is My Middle Name. De komende tien dagen staat Rotterdam in het teken van films uit alle windstreken, met dit jaar speciale aandacht voor Afrika, een continent dat op filmgebied ernstig is ondervertegenwoordigd.

Filmtotaal doet zoals altijd uitgebreid verslag van het Filmfestival met blogs, (korte) recensies en verdiepende artikelen over films of fenomenen die meer aandacht verdienen. Speciale interesse zal onder meer uitgaan naar Tetro, de nieuwe film van Francis Ford Coppola, en de 3D-vertoning van Dial M For Murder van Alfred Hitchcock. We beginnen ons verslag vandaag met drie films die in de komende maanden hun weg naar de Nederlandse bioscopen zullen vinden.

Corneliu Porumboiu debuteerde in 2006 met het zeer geestige 12:08 East of Bucharest, een film over de nasleep van het Ceausescu-regime waarmee hij in Cannes de Gouden Camera won. Nu is hij terug met zijn tweede film, het minstens evenzo goede Police, Adjective. De film draait om een politieagent die in conflict komt met zijn geweten nadat hij een aantal jongeren drugs ziet gebruiken. Moet hij ze aangeven en ervoor zorgen dat ze misschien wel jaren de gevangenis ingaan of er geen melding van maken, in de wetenschap dat hij de wet dan negeert? Police, Adjective is een extreem trage en ontoegankelijke film die in feite voortdurend toewerkt naar de kwartier durende laatste scène, waarin pas echt duidelijk wordt waar deze film precies over gaat. Over taal gaat het, over systemen, en over een definitie van het geweten. Een zeer rijke film die zijn geheimen niet snel blootgeeft, maar je na afloop nog wel even bezighoudt.

[rating 4]

In het speciale programma After Victory gaat het over de manier waarop de oorlog wordt getoond in de wereldwijde cinema. Een van de beste films in dit programma is het verpletterende Lebanon, winnaar van de Gouden Leeuw in Venetië. Debuterend regisseur Samuel Maoz situeert zijn film, die zich afspeelt tijdens het begin van de Israëlische inval in Libanon in 1982, in een tank. De enige beelden van de buitenwereld zijn afkomstig van de kijker waardoor de soldaten naar buiten kijken en dat levert een zeldzaam claustrofobische filmervaring op. Maoz houdt de camera voortdurend zeer dicht op het gezicht van de vier soldaten gericht en laat zien aan welke extreme druk de mannen onderhevig zijn. Verwacht echter geen politiek standpunt van Lebanon; dit is een film over de universele hel die oorlog heet. Winaars zijn er niet, alleen maar verliezers. Hoewel dat misschien een bekende boodschap is, werd het zelden zo overtuigend in beeld gebracht als in Lebanon.

[rating 4.5]

Er moest een Belgische regisseur aan te pas komen om de krakerswereld in het Amsterdam van de jaren zeventig in een film te verbeelden. In My Queen Karo geeft Dorothee van de Berghe een inkijkje in deze wereld aan de hand van een Belgische familie die naar Amsterdam vertrekt om te proeven van het vrije leven. Daar aangekomen heeft de jonge Karo het moeilijk om te aarden, vooral omdat haar ouders voortdurend ruziën en zich weinig meer om haar bekommeren. My Queen Karo is een aardige film, die vooral indruk maakt in het schetsen van het krakersmilieu. Zelfs de uitstekende acteurs, met name het grote Waalse talent Deborah François, kunnen echter niet verbloemen dat de film wat weinig te melden heeft en nooit meer wordt dan de som der delen. Het blijft allemaal zeer vermakelijk, maar ook wat vrijblijvend en richtingloos. Daarmee lijkt de film wel een van de favorieten voor de publieksprijs in Rotterdam.

[rating 3]

Lees meer festivalartikelen op de speciale FilmTotaal IFFR-pagina.