De Israëlische Dar Zuzovsky heeft een drukke en spannende tijd. Ze is de afgelopen maanden van Londen naar Marokko en Los Angeles gevlogen om ten slotte hier in Nederland neer te strijken voor de première van Een Schitterend Gebrek, de openingsfilm van het jaarlijkse Film by the Sea Festival in Vlissingen.

Dar is net klaar met een fotoshoot en nog gehuld in Chanel aan het stralen. Haar aanstekelijke vrolijke energie vult de hele ruimte. Ze is blij omdat haar familie, die ze al bijna twee maanden niet heeft gezien, vandaag vanuit Israël naar Nederland is gevlogen en onderweg is naar het hotel. Na enige overweging wil ze het interview (met het oog op de esthetiek) graag in de keuken houden. Ze maakt grote koppen thee ("What is Citron?") en biedt zwarte chocolade aan ("It's really good"). Wie de bezielde en begeesterde Dar spreekt, krijgt al snel de indruk dat ze er helemaal voor in de wieg was gelegd om Lucia te spelen.

Galathée, het alter ego van Lucia, is een mooie maar mysterieuze vrouw. Een groot deel van de film draag je haar klassieke masker. Hoe was het om grotendeels te acteren met een masker op?

Dar: "Er zit een groot verschil tussen wat Galathée voelt en wat de camera ziet. Juist omdat mijn gezicht bedekt is, moest ik leren om alleen met mijn ogen te spelen. Ik kon immers wel iets met mijn wenkbrauwen doen, maar dat zou niemand zien. Als actrice was het voor mij een uitdaging omdat ik alles moest overdrijven, maar ik moest tegelijkertijd ook de juiste manier van spelen vinden, een plek van waaruit ik haar verhaal nog steeds op een subtiele manier kon vertellen. Ik moest nieuwe manieren vinden om een emotionele prestatie te leveren, zonder dat je de emoties uit mijn expressies kunt halen.

Dat was wel confronterend want in ben best expressief, ook in mijn eigen leven. Maar ik keek mee met wat de camera zag en we hebben allemaal cameraposities geprobeerd met verschillende maskers. Ik wilde graag dat het masker als een tweede huid zou gaan voelen. En ik wilde een masker dat mijn littekens zou bedekken maar niet te groot voor mijn gezicht zou zijn. Het was een interessant proces waarin ik veel heb geleerd. Ik heb veel gespeeld met mijn handen. Ik ben dankbaar voor dit project omdat ik het gevoel heb dat ik mijn acteerwerk enorm heb ontwikkeld."

Hoe kwam 'Een Schitterend Gebrek' op je pad? Had je het boek gelezen of ontving je op een dag het script?

Dar (gaat er even extra goed voor zitten): "Ik was thuis in Israël toen mijn agent me op een dag een auditie stuurde met een compleet scenario erbij. Het gebeurt niet vaak dat je het volle scenario ontvangt. Ik heb het ademloos gelezen en het raakte me enorm. Dat was me nog niet eerder op die manier overkomen. Ik weet nog dat ik haar belde en beslist zei: "Ik wil deze rol". Mijn agent antwoordde: "Dar, je moet hiervoor zo snel mogelijk een video opsturen". Ik voelde dat ik een speciale band had met Lucia. Ik wilde haar zo graag haar gestalte geven. Ik stuurde een video en werd teruggebeld, daarna volgden meer video's en telefoontjes, totdat ik een Zoom-vergadering had met Michiel (de regisseur), Sharon (de casting director) en een paar mensen van de productie.

Ik vloog naar Londen waar we met een groepje finalisten screentesten met elkaar deden voor de chemie. Het moment dat ik Jonah voor het eerst zag hadden we meteen een klik en wist ik: "Ik ken deze persoon eigenlijk al eeuwen en dit is mijn kameraad." We zijn nog steeds goede vrienden. We hebben zo ontzettend veel tijd samen op de set doorgebracht. Het merendeel van dit project waren we natuurlijk samen. Verschillende acteurs kwamen en vertrokken maar wij hadden elkaar. Het was echt "us against the world". We hadden zo'n diepe verbinding. Ik prees mezelf gelukkig met hem. Als je een nieuw project aanneemt weet je meestal nog niet precies wat er gaat gebeuren en welke mensen je zult leren kennen. Soms voel je je niet thuis bij je mede-acteurs en blijft de ervaring je niet echt bij, maar 'Een Schitterend Gebrek' was bijzonder."

Voelde je druk omdat veel mensen al jarenlang met Lucia in hun hoofd rondliepen of vond je het juist een mooie uitdaging om haar op het witte doek tot leven te brengen?

Dar: "Die druk viel wel mee omdat ik haar vanuit een stevige basis kon opbouwen. Michiel van Erp en Arthur Japin zijn jaren bij dit project getrokken geweest. Ze hebben het helemaal opgebouwd voordat ik erbij kwam. Ik ben eigenlijk pas in het laatste stadium ingestapt. Tegen de tijd dat ik erbij kwam hadden ze een duidelijke visie op het personage van Lucia, op haar karakter en op hoe ze zich gedroeg. Ik heb zoveel mensen tijdens het filmen ontmoet die een speciale band hebben met het boek. Zij hadden Lucia in hun hoofd en zijn met haar opgegroeid. Als de wereld vanuit een boek langzaam werkelijker wordt is dat zo bijzonder.

Ik wist dat ik nooit iedereen tevreden zou kunnen stellen. Er zullen altijd mensen teleurgesteld zijn omdat de film niet precies is zoals ze zich hadden voorgesteld. Dat is eveneens mooi want dat gaat over hun band met het boek, het is hun interpretatie en hun verbeelding en ik denk dat het altijd belangrijk is om je verbeelding de vrije loop te laten. Het enige wat ik kon doen was mezelf in het project brengen, mezelf met Lucia verbinden en mezelf niet nog meer onder druk te zetten dan nodig, want die druk voelden we allemaal toch wel."

Je gaf aan dat je door Lucia geraakt werd. Waardoor bekroop je het gevoel dat je haar verhaal moest vertellen?

Dar: "Het is een tragisch levensverhaal waarin ze veel tegenslag en ellende meemaakt. Er zit zeker veel pijn in. Maar wat me sterk aan haar bijbleef is dat ze zich nergens gedraagt als een slachtoffer. Ik voelde me met haar verbonden want ik houd van het idee dat we de controle hebben over de narratieven die we onszelf vertellen. Dat we kiezen welke verhalen we aan onszelf vertellen. En dat we niet alleen maar braaf handelen op basis van wat de wereld aan ons meedeelt: 'dit is wie je bent, dit is hoe je je hoort te gedragen en dit zijn jouw mogelijkheden. Hier zijn je grenzen en binnen die grenzen mag je vrij bewegen, maar niet daarbuiten.' Lucia is zo ontzettend slim en ik bedoel niet alleen maar cognitief slim. Ze is ook emotioneel intelligent. Ze is een echte overlever en weet precies hoe ze iedere situatie naar haar hand kan zetten.

Ze begint als een mooie jonge vrouw die het redelijk goed heeft. De wereld ligt aan haar voeten en ze kan doen wat ze wil. Plotseling wordt haar schoonheid haar afgenomen. Haar schoonheid is een belangrijk en groot onderdeel van haar identiteit, waardoor ze zichzelf opnieuw moet uitvinden. En ze moet ook weer een stuk van zichzelf terugvinden. Ze neemt haar tijd en maakt een grote reis, maar uiteindelijk wordt ze vooral erg sterk. Het is een heel krachtig verhaal. Zeker voor een vrouw in deze periode van de geschiedenis is het bijzonder dat ze zich uitspreekt en haar eigen weg gaat. Ze geeft niet op en blijft vechten voor waar ze in gelooft. Ik vind het een prachtige ontwikkeling."

Als Giacomo en Lucia elkaar leren kennen zijn ze nog jong en staan ze nog open voor de liefde. Ik vond het intrigerend om te zien dat ze bij hun weerzien gelaagd en complex zijn geworden. Hoe kijk jij aan tegen hun weerzien? Is hun verhaal een tragische romance of toch vooral een romantische tragedie?

"Wat ze samen hebben is geen typisch liefdesverhaal. Het is uiteindelijk ook geen romantisch verhaal. 'Een Schitterend Gebrek' draait vooral om zelfliefde. Ik weet zeker dat Casanova haar helpt in haar ontwikkeling, dat Lucia door hun weerzien vrede kan sluiten met haar demonen en met de aspecten van zichzelf die ze heeft verstopt. Als ze elkaar weer zien zijn ze beide heel gesloten toch? Ze hebben hun muren opgetrokken. Een gedesillusioneerde zin van haar die ik tijdens de opnamen op mijn whiteboard schreef was dat ze niet in de liefde gelooft. De begeerte is datgene waar ze in gelooft, want de begeerte betaalt haar huur. Dat is een harde uitspraak voor een personage. Het is duister en strookt niet met de persoon die ze diep van binnen is. Je begrijpt dat het komt door de angst die in haar keel zit. Ze is zo bang dat ze zichzelf op deze manier in bescherming neemt.

Lucia heeft niet het gevoel dat ze zichzelf kan zijn bij hem. Ze is vooral beschouwend. Ze heeft afstand van de wereld genomen en ze heeft zich achter een masker verborgen. Wanneer ze Casanova weer ziet, herinnert ze zich weer wie ze echt is: ze herinnert zich wat liefde is, ze herinnert zich wat vrijheid en onschuld zijn. Ze herinnert zich kortom alles wat ze had willen ervaren, maar door de omstandigheden van haar leven, moest ze een manier vinden om te overleven. Ze vond uiteindelijk wel degelijk de liefde bij Mr. Jamieson. Ze vond een liefde die misschien niet de meest overweldigende romantische of gepassioneerde start had, maar die wel wezenlijk en echt was. Hij zag wie ze echt was, accepteerde haar gebreken en hij wilde graag dat ze zich goed zou voelen. Het draait bij hem niet om hemzelf. Die liefde is zoveel gezonder en volwassener.

De ware romantiek was nooit tussen haar en Casanova, hij was een reflectie en hij hielp haar verder. Lucia voelde zoveel schuld en schaamte sinds haar verminking. Tot hun weerzien dacht ze dat ze in het verleden de juiste beslissing had genomen. Ze verzon een compleet verhaal gebaseerd op angst omdat ze te jong was om zichzelf onder ogen te komen en om zichzelf aan de wereld te kunnen laten zien met haar littekens. Maar vanaf het moment dat ze die beslissing nam, was ze niet meer op één lijn met zichzelf en was ze niet meer in het reine met zichzelf. Ze moest weer in het reine met zichzelf komen en één geheel worden.

Dit is een pijnlijk proces waarin ze haar overlevingsmechanismen moest leren loslaten en om dat te doen moet je een soort symbolische dood sterven. Ze moest zoals een feniks weer uit de as herrijzen. Als ze Casanova loslaat omdat hij haar teleurstelt, ontstaat er opluchting bij haar. Voor het eerst kan ze vrede sluiten met de verborgen plekken van zichzelf, die ze niet alleen verstopt heeft voor de wereld maar ook voor zichzelf. Ze kan Galathée loslaten, dit alter ego dat ze heeft gecreëerd. Dat ze eindelijk kan zijn wie ze is en weer van zichzelf kan houden, dat is het echte liefdesverhaal."

Denk je dat er iets is in onze huidige tijd is dat mensen uit het klassieke liefdesverhaal van Giacomo en Lucia kunnen halen? Als er iets was wat je mensen uit hun romance mocht meegeven voor in de wereld van het moderne daten, wat zou het dan zijn?

Dar: "Jemig, de moderne datingwereld. Ik heb het gevoel dat daten tegenwoordig helemaal niet meer romantisch is. Het is net een soort fastfood. Je bestelt iets online, je swipet mensen weg. Er is een groot gebrek aan intimiteit. Ik heb het niet zozeer over seks maar over jezelf kwetsbaar opstellen en jezelf overgeven aan het gevoel dat je kunt zijn wie je bent, om iemand echt te leren kennen, op een authentieke en ongekunstelde manier. Ik denk dat er iets heel moois schuilt in iemand tegenkomen en de tijd nemen om die persoon goed te leren kennen, zonder meteen je conclusies te trekken op basis van een online profiel. In een wereld vol afleiding en het najagen van kortstondig genot en dopamine is het moeilijk om ware verbinding te vinden. We moeten de tijd nemen om door onze barrières te breken, onze maskers af te zetten en gewoon onszelf te zijn.

Ik verwijs hiermee vooral naar het eerdere deel van Giacomo's en Lucia's verhaal. Het versierspelletje van later is heel spannend, vurig en gepassioneerd, maar hun onschuld is er niet meer. Ik denk dat als we terug zouden kunnen gaan naar een wat onschuldiger tijd, als we weer zouden durven om wat speelser te zijn, dat er ook meer ruimte zou ontstaan om echt een verbinding aan te gaan en lief te hebben. Want vluchtig online contact met mensen is ook een manier om onszelf te beschermen. Ik denk dat het heel mooi zou zijn als we zouden proberen om meer ontvankelijk en open te zijn."

Lees ook onze recensie van Een Schitterend Gebrek.