Loverboy: Emoties Uit is het resultaat van jaren werk. Schrijver, producent, regisseur én hoofdrolspeler Cyriel Guds kroop in het hoofd van een mensenhandelaar, zo diep als hij kon. In de coronajaren maakte hij er al een YouTube-serie van, en die is nu eindelijk doorvertaald naar een film. Dit is dus het moment van Cyriel Guds, en FilmTotaal trekt hem daarom graag even aan de mouw over het maakproces en de filmische keuzes die hij maakte.

Al een paar maanden voor de releasedatum gaat het op het kantoor van distributeur WW Entertainment over Loverboy. Een enkeling wordt uitgenodigd voor een vroege besloten screening, en er is al te horen dat deze aankomende film heftig gaat worden. Want: het is wel vanuit het standpunt van de loverboy zélf, en dat is pittige kost. Als een distributeur het zelf spannend lijkt te vinden, word je als nieuwsgierige filmjournalist toch al vroeg geprikkeld.

Een poos later, in datzelfde distributeurskantoor - ruim een uur na de eerste officiële persscreening - schuift de filmmaker aan voor een interview. Hij heeft niet meer dat strakke loverboy-baardje. De eerste indruk is prettig en Guds gutst van de bravoure. Hij karakteriseert zichzelf als een hongerige, ambitieuze filmmaker, die hard aan zichzelf trekt om het beste te maken wat hij in huis heeft. Het helpt vast dat hij acteur is, tegelijkertijd durft hij zich kwetsbaar op te stellen en te praten over frustraties in het maakproces. Dat kom je niet bij elk persinterview tegen.

In de film zien we hoe de alleenstaande vader Terrance sjachert om de eindjes aan elkaar te knopen. Maar hij heeft ook een talent: hij is charismatisch en heeft een vlotte babbel. Via goede vriend Souf komt hij in de mensenhandel terecht en raakt steeds steviger in de grip van lokale misdaadbaas 'Slager'. Terrance glijdt langzaam af in een diepe duisternis.

Je bent net zoals bij de webserie zowel schrijver, regisseur áls acteur. Drie rollen tijdens het maken van één film, dat zie je niet zoveel in Nederland.

Cyriel Guds: "Klopt."

Was altijd al duidelijk dat je weer alle drie zou doen? Of is er nog discussie over geweest?

CG: "Het is geboren uit noodzaak. Ik zal je vertellen; ik ben hier al zeven jaar geleden mee gestart. In eerste instantie zou het een film zijn en ik zou hem niet regisseren. Toen kwam corona, en maakten we er een webserie van, op YouTube: Loverboy Amsterdam. De reden daarvoor was om zo veel mogelijk views te halen, zodat we een tv-serie konden ontwikkelen. En toen dacht ik nog: ik heb niet de skills voor het trekken van een hele serie.

Na steeds nieuwe obstakels bij het pitchen - mensen vonden het te heftig, of ze wilden mijn verhaal veranderen - kreeg ik een 'nee'. En weer een jaar later kon het alsnog een film worden, die ik trouwens niet zou regisseren. Maar creatief gezien kon ik geen volledige controle houden over het verhaal. En, al zou ik er een flinke zak geld voor krijgen, ik kon niet zeggen: 'Weet je wat, jongens? Ik laat het los.'

Toen vroeg ik mijn goede vriend Danny Leysner - uiteindelijk wél de editor - voor de regie, zodat ik kon focussen op het acteren. Zelfs hij wilde sleuteldingen veranderen, en ik was zó teleurgesteld. Toen zei Danny: 'Volgens mij moet je het gewoon zelf doen.' Ik zei (explosief:) 'Nee, nee!' De volgende dag dacht ik (aarzelend:) 'Misschien wel... Het wordt wel een 'hell of a job': produceren, regisseren, schrijven, acteren.' Toen dacht ik: 'Weet je wat? Ik doe dit, maar dan ga ik er ook helemaal voor.' Zodoende."

Hoe balanceer je al die taken op één filmset?

CG: "Zo... Hoe balanceer je dat? Ik heb het zo aangeleerd. Het begon al in de tijd dat ik ooit een korte film wilde maken. Ik had geen geld. Dus uit noodzaak ben ik die functies gaan doen. En de smaak beviel goed door alle festivals en awards. En toen heb ik een team ontwikkeld dat mij daarin kan ondersteunen. Want ook al doe ik al die functies, ik heb ook gewoon een blinde vlek. Stel je voor, je zit in het Nederlands elftal; je bent spits, middenvelder én laatste man. Het is toch veel fijner als je iedereen op zijn positie hebt."

En zou je dat nu weer doen, al die functies vervullen?

CG (lacht): "Liever niet, man! Kijk, ik heb Danny nu overtuigd, die maat van me. Ik zeg, jij gaat het volgende ding gewoon regisseren. En ik denk: Ik heb het geweldig gedaan met wat ik heb kunnen doen. Maar als ik het naar een hoger niveau wil tillen, dan wil ik 'next level' mensen erbij betrekken. Dus ik zou het wel produceren, deels, maar niet regisseren."

En dat je nu zo die grip op het verhaal wilde houden, had dat ook te maken met het lange traject ernaartoe? Ik las bijvoorbeeld dat je al heel lang onderzoek deed naar dit onderwerp.

CG: "Ja, absoluut. Daarbij wilde ik de authenticiteit bewaren. Ik vond het unieke, en het meest interessante, het perspectief van de dader. Niet op een manier dat we sympathie krijgen voor een loverboy, maar het is iets wat we nog niet hebben gezien. Maar ik kreeg te horen: 'Misschien moeten we toch meer vanuit de slachtofferkant vertellen. Dan hebben we meer kans dat het gemaakt wordt.' Die kant vind ik niet meer interessant, want die kennen we inmiddels wel. En ik denk dat we juist met deze versie bruggen kunnen bouwen. Hier moest ik voor strijden."

En waarom is het belangrijk om dit perspectief op deze manier te kiezen?

CG: "Omdat ik er zelf nieuwsgierig naar ben: hoe word je zo iemand? Heel veel mensen weten dat niet. Want als er weer een verhaal komt vanuit het slachtofferschap, dan ben ik bang dat het wordt afgeschilderd: de zoveelste film die we al kennen. En ik wil altijd innoveren met wat ik doe.

Plus, ik wil meer begrip creëren en het liefst nog: hoe kunnen we het voorkomen? Maar ik ga ook niet te moralistisch zijn. Ik kaart het probleem aan, en laten we het er vooral over hebben. De oplossing ervoor weet ik ook niet."

Ik heb de webserie ook gekeken. De film volgt deels hetzelfde stramien als de serie, maar deels totaal niet. Zie je Emoties Uit als een hervertelling of meer als een remix? Hoe zou jij het zelf verwoorden?

CG: "Ik zie het als een remix twee-punt-nul. Ik zat met het dilemma: heel veel mensen hebben de webserie niet gezien, maar heel veel ook wel. Dus wie Loverboy Amsterdam heeft gekeken moet ik iets nieuws geven. Je denkt niet: 'Ik ga twaalf euro besteden aan iets wat ik ook al op YouTube heb gezien.' Ook wilde ik meer de diepte in. Dat kon niet op YouTube, want daar heb je bepaalde richtlijnen waar je je aan moet houden. En nieuwe kijkers wil je niet het gevoel geven dat ze iets missen."

Dat ze huiswerk hadden moeten doen.

CG: "Ja, dat is flauw, weet je. Dus hoe kon ik iets nieuws creëren, maar wel de sterke basispunten gebruiken? Het personage Souf heb ik gehouden. De ontwikkeling ook deels, maar dan wel vanuit een heel andere invalshoek. Zo voelde het als de film die ik zelf wil zien."

Een verschil met de serie: in Loverboy Amsterdam is er nog een ex-partner in beeld, hier draagt Terrance als alleenstaande ouder zelf de zorg voor zijn dochter. Wat is de motivatie daarachter?

CG: "Twee dingen. Ik wil best heel ambitieus verschillende verhaallijntjes laten zien. Maar ik moest het vertellen in deze negentig minuten. Om van die ex een gelaagd karakter te maken, moeten we meer tijd besteden dan ik heb. Anders wordt het zoveelste vrouw die in de film zit, die geen positieve lading heeft. En aan de andere kant: hoe kunnen we het personage Terrance nog meer in de problemen laten geraken? We verhogen de inzet door hem alleenstaande ouder te maken."

Ik zou me ook kunnen voorstellen dat als je een nieuwe grote productie maakt, het ook verleidelijk kan zijn om voor een rol als Souf iemand anders te casten. Maar je hebt ervoor gekozen om Olaf Ait Tami terug te halen. Waarom moest hij terugkomen?

CG: "Ik vond dat proces lastig. Omdat we met de webserie als familie ergens naartoe gewerkt hadden, weet je. Ik heb iedereen vooraf opgebeld: 'Jongens, ik ga een Loverboy-film maken, maar ik kan je niet meenemen in die ontwikkeling.' Maar verhaaltechnisch klopt het met Olaf in die rol wél het meeste. Ik heb met hem samengewoond en ik heb met hem op de toneelacademie gezeten, we zijn op elkaar ingespeeld. Dus het is gewoon een feestje, om met mijn broer te spelen."

Typisch is dat hij ook het meest expliciete naakt laat zien. Namelijk: zijn twee blote billen. De vrouwen, als die al schaars gekleed in beeld komen, zijn steeds bedekt. Ik ben benieuwd wat er achter die keuze zit.

CG: "Als ik zelf te veel naaktheid zie in een film, dan raak ik eruit. Bovendien is het een precair onderwerp. Ik dacht: kan ik het ook vertellen zonder? Hoe kan ik dat doen zonder te choqueren? Dit leek mij het meest creatief, het interessantst. Dus vandaar dat ik op die keuze was gekomen. En ook: actrices zouden 'ja' tegen verzoeken kunnen zeggen en achteraf denken: 'Ik wilde het eigenlijk toch niet, maar ik voelde de druk van de regisseur.' Dus nee, dat moeten we niet doen, man. Het draagt weinig bij. En als je porno wil zien, weet je waar je het kan vinden. Dat is niet dit."

Er schoot me zomaar een gedachte te binnen tijdens het kijken. Toen je mensen aan het casten was voor een film met dit onderwerp, was je je toen ook enigszins bewust van onbedoelde parallellen tussen wat je gaat laten zien en de rol die je zelf hebt?

CG: "Hoe bedoel je? Ik begrijp de vraag niet."

Net als een loverboy mensen ronselt, probeer jij ook mensen binnen te halen voor je film. Het geeft een machtspositie die niet hetzelfde is, maar wel overeenkomsten heeft.

CG: "O zo! Ja, ik ben daar wel bewust van geworden. Ik ben zichtbaar op social media, dus krijg ik weleens berichten van mensen die in mijn film willen spelen. Dan merk je toch dat zij zich soms op je kunnen werpen op een bepaalde manier. En dan verwijs ik ze gewoon netjes door naar de open audities. Soms krijg je daar nog eens een tegenreactie van: 'Hoezo moet ik auditie doen? Ik zou dit perfect kunnen.' En dan kan het gesprek soms een heel andere toon krijgen. En er zijn soms situaties waar je misbruik van zou kunnen maken, als het ware."

Een idee valt hem binnen, en hij zegt grappend: "Als dan zoiets uitkomt, is de headline vast: 'Acteur Cyriel Guds in Loverboy-rol blijven hangen'.

Ik ben tegen machtsmisbruik in welke vorm dan ook. Het is wel het domste wat je kunt doen! Want je brengt de hele film naar beneden, je hele geloofwaardigheid en ook andere mensen. Maar vooral vind ik het mijn taak om een veilige filmcultuur te waarborgen, en die taak delen we allemaal."

En als je een hele dag Terrance bent geweest op de set, is het dan moeilijk om de duisternis achter je te laten zodra de werkdag voorbij is?

CG: "Hangt af van de scènes. Soms moet je emotioneel naar een plek toe. Ik wil niet te veel spoilen, maar er is een moment in een kelder waar Terrance gedwongen wordt om iets te doen. Dat wilde ik eerst veel explicieter laten zien, maar in de montage bleek dat niet nodig. Maar al op de set merkte ik emotioneel, dat ik dacht: 'Yo, welke idioot heeft dit geschreven?' Het deed wat met me. Ik werd er helemaal naar van en ik had wel even een momentje nodig. Dat waren wel momenten die ik pittig vond.

Of bij de edit, als je zó lang in die duisternis zit... Ik dacht: 'Yo, ik heb even zin in een komediefilm, man. Even Verliefd op Bali kijken.' Daarom zeg ik ook: deze film is niet voor iedereen. En is dit niks voor jou, dan blijf thuis."

En wat nou als mensen erheen gaan, en het blijkt niet voor hen te zijn?

CG: "De film opent gelijk met iets heftigs. Dat is om de kijkers te beschermen: als jij het te heftig vindt, ga nu uit de bioscoop. Stuur mij vooral een Tikkie, dan geef ik je die twaalf euro terug. Maar dit zijn de levels. En als je blijft, zie je wat we gaan bouwen, dan vertel ik de story."

Dat is een risico op een hoop Tikkies.

CG: "Ik neem het risico om uit de bocht te vliegen, want ik wil kunst maken. Of een ander het kunst vindt, is een tweede. Maar ik wil me vrij voelen in creativiteit. Wil je zekerheid in je werk? Ga vooral een 9-to-5 doen. Dan weet je zeker dat je elke maand hetzelfde salaris hebt. Ik heb heus ook wel zo'n moment gevoeld van: kan je niet gewoon bij de McDrive werken, Cyriel? Het is toch makkelijker om te zeggen: 'Wil je barbecuesaus of zure saus?' Maar dit is creëren, met het risico dat mensen 'm niet voelen. Maar als je creëert, moet dat wel met het idee dat het ook mis kan gaan. En: als dit een flop wordt, wordt dit de grootste flop!"

Afsluitende vraag, en waarschijnlijk heel flauw gesteld: als erg witte, middenklasse man - ik heb gisteren nog een pubquiz gespeeld, hoe middenklasse wil je het hebben? - waarom moet ík deze film gaan zien?

CG: "Omdat het over jou gaat, en ook over mij. De gemiddelde Nederlander denkt van: wat heeft dit met mij te maken? Maar het kan iedereen gebeuren! En dit speelt in ons land. En niet alleen in Amerika, zoals je waarschijnlijk denkt als je weer leest over een high school shooting. Dat je denkt: 'Die Amerikanen zijn weer bezig. Whatever, het is zo fucked-up daar.' Dit is fucked-up in ons land. De meeste mensen willen het pas geloven wanneer het hun familie overkomt. Dus om je vraag concreet te beantwoorden: het gaat over ons allemaal. Het is alleen: wil je dat als kijker inzien?

Ik zou ook niet weten hoe je dat zou moeten doen; een mens met emoties verhandelen. Iemand die er wat van vindt. Het is namelijk lucratiever om een mens te verhandelen dan om drugs te dealen. Een persoon kun je namelijk keer op keer op keer verkopen. Dit gebeurt om ons heen 'as we speak'. We zijn nu in Amsterdam-Noord, ik kan jou straks een aantal huizen aanwijzen waar het letterlijk gebeurt. Maar wat kun je eraan doen? Ik ga vanavond voetbal kijken. En dat gebeurt dan nog steeds! Dus 't is van de pot gerukt!

Maar ik heb ten minste een film erover kunnen maken. En zo hoop ik mensen een beetje bewuster te maken van mensenhandel. Dit is super actueel, het spannendste wat er aan de hand is op dit moment. Film van het jaar! Bam!"

Lees ook onze recensie van Loverboy: Emoties Uit