Een veelomvattend gesprek met de Huffington Post onthulde enkele zaken over het verleden van acteur Ian McKellen (X-Men, Mr. Holmes). De Amerikaanse nieuwswebsite informeerde bij de geridderde Engelsman voornamelijk hoe het voor hem was om met zijn homoseksualiteit om te gaan. In zijn jongere jaren was dat lastig:

"De minimumleeftijd om seks te hebben was voor homoseksuelen 21 jaar. Om de lesbiennes maakte niemand zich druk - zij mochten doen wat ze wilden! Het was 16 jaar voor hetero's. Inmiddels is het 16 voor iedereen. Homo's mochten destijds niet, vrijuit, in het leger dienen. Dat is ook verleden tijd. Er was indertijd een hele akelige wet, genaamd Sectie 28, die scholen in toom hield om over homoseksualiteit te onderwijzen. Dat is wat mij uit de kast kreeg. Daardoor mengde ik me er in. Die wet is nu achterhaald. Het is nu zelfs - ironisch gezien - illegaal om homo's op school te discrimineren. Een complete omkering van Sectie 28!"

In 1988 kwam de Da Vinci Code-acteur in het openbaar uit voor zijn seksualiteit. Als McKellen een tweede kans kreeg, zou hij dat eerder gedaan hebben. "Ik berouw het, en zal dat altijd doen, dat ik niet veel eerder het belang zag om voor mijn seksuele geaardheid uit te komen. Ik denk dat ik een andere persoon zou zijn geweest, een vrolijkere. Zelfvertrouwen is het belangrijkste dat iemand kan bezitten. Je hebt dat niet als een deel van jezelf zich ergens voor schaamt of iets verbergt. Ik kan de mensen geruststellen die het niet aandurven om vrij te leven: de wereld zal jou vriendelijker behandelen, want mensen houden van eerlijkheid en oprechtheid."

Mettertijd vertelde de 76-jarige man dat het niemand in het theater kon schelen welke geaardheid een artiest bezat, zolang men maar goed in hun beroep was. En zijn familie? "Toen ik het eindelijk aan mijn stiefmoeder, mijn zus, mijn tante en mijn neef vertelde gaven ze er geen zier om."

Uit de kast komen was al met al een adequate beslissing. Niet alleen voelde hij zich vrijer, het maakte van McKellen ook een betere acteur. Hij zei: "Tot aan dat punt toe gebruikte ik mijn acteerwerk als een camouflage. Een plaats waar ik mijn emoties de vrije loop kon geven en aandacht kon aantrekken die ik in het openbaar niet wilde. Acteren ging toen niet meer over vermommingen, maar over het vertellen van de waarheid. Mijn emoties werden onbelemmerd, ik kon veel beter acteren. Iedereen is beter in iets als ze eerlijk kunnen zijn."