Na zijn dertigste begint de homoseksuele prostitué Vassili stilaan te merken dat het op zijn leeftijd steeds lastiger wordt om klanten te vinden. Zoals hij het zelf immers zegt: bij homoseksuelen tel je in hondenjaren. Spijtig voor hem, want buiten de prostitutie heeft Vassili geen bijster interessant leven. Dat hij in Parijs woont heeft dan ook niets te maken met ambities, maar alles met het zo veelvuldig mogelijk willen bedrijven van zijn homoseksualiteit. Als hij op een avond een mishandelde jongen vindt en zich over hem ontfermt, bloeit tussen de twee al snel een romance op. Zijn leven lijkt daarmee een positieve wending te nemen, maar de kijker weet al vanaf de openingsscène dat Vassili een zeer duistere kant heeft die zich vroeg of laat weer zal openbaren.
Bij gebrek aan een echte naam wordt de jongen Angelo genoemd. Deze heeft snel genoeg door dat achter de goede zorgen van zijn beschermer vooral eigenbelang steekt, maar blijkt daar geen probleem mee te hebben. Met Vassili's beroep evenmin, dus treedt hij al snel in diens voetsporen. Voor even lijkt dat erin te resulteren dat Vassili met de jongere Angelo een grote concurrent voor zichzelf heeft gecreëerd, maar dit idee wordt nooit echt uitgewerkt. Een gemiste kans, want het gegeven van een relatie tussen twee mensen die elkaar professioneel in de weg zitten is in het verleden vaak genoeg toegepast voor boeiend drama. Daarnaast zou het in dit geval mooi aansluiten bij Vassili's leeftijdsprobleem.
Dat hier nooit iets mee gedaan wordt, komt doordat het Vassili en Angelo op dat moment in Parijs te heet onder de voeten wordt en ze naar Lyon vluchten. Om de wens met zijn geliefde een nieuw leven te stichten te zien uitkomen, blijkt eerstgenoemde er namelijk niet voor terug te deinzen zijn klanten te beroven en zo nodig af te maken. Zodra dit plot een beetje begint te lopen, dringt zich al snel de vergelijking op met Monster, waarin dezelfde opzet in een vrouwelijke uitvoering te zien was. Maar waar die film de vraag opwierp in hoeverre het jonge meisje medeplichtig was aan de gruweldaden van haar oudere partner, daar blijkt Angelo zich in deze film nergens druk over te maken. Sterker nog: zonder er ook maar een woord over te spreken, helpt hij Vassili de lijken op te ruimen.
Wat al snel gaat tegenstaan is dat het koppel het er soms haast om lijkt te doen te worden opgepakt. Zo zijn de twee nog maar nauwelijks in Lyon gearriveerd of ze slaan alweer toe. En wanneer ze de stad verlaten nemen ze zowaar het tienjarige zoontje van een vriendin mee op sleeptouw. Daarnaast verzuimt schrijver en regisseur Gaël Morel de vraag te stellen of de criminele daden voortkomen uit de homoseksualiteit of prostitutieactiviteiten van de hoofdpersonages. Het een leidt uiteraard niet direct tot ander, maar het gegeven dat deze personages door hun geaardheid en werkzaamheden altijd aan de rand van de samenleving staan, zou een verklaring kunnen bieden voor de wanhoopsdaden die ze begaan. In Monster werkte dat prima.
Hoewel het bovenstaande mogelijk de indruk wekt dat Notre Paradis een thriller is, kunnen daar vraagtekens bij worden gezet. Het overgrote deel van de tijd presenteert de film zichzelf namelijk meer als een romantisch drama. Het probleem daarmee is dat het centrale koppel soms veel te lang uit beeld is. Artistiek gezien is het natuurlijk best interessant dat een vriendin van Vassili en haar zoontje een introductie van zeker vijf minuten krijgen voordat het bezoek arriveert, maar uiteindelijk is het allemaal verloren tijd die de twee hoofdpersonages beter hadden kunnen gebruiken. Het helpt dat het acteerwerk en de dialogen er zeker mogen zijn en Morel niet terugdeinst voor een aantal zeer expliciete scènes, maar uiteindelijk komt Notre Paradis helaas niet veel verder dan een aardige schets van het homomilieu. Een concreet verhaal vertellen zit er helaas niet in.
