Het is een interessant stukje ironie dat de man die ooit als eerste westerse regisseur toestemming kreeg filmopnamen te maken in de Chinese Verboden Stad, op zijn oude dag een film maakt die zich voor tachtig procent afspeelt in de muffige kelder van een gebouw op een steenworp afstand van zijn eigen huis. Voor Bernardo Bertolucci (want om hem gaat het) heeft dat vooral praktische redenen: vanwege rugproblemen zit hij tegenwoordig in een rolstoel. Zijn eerste film sinds het negen jaar geleden uitgekomen The Dreamers was voor hem dan ook vooral een project om te bewijzen dat hij ondanks zijn handicap nog steeds in staat is films te maken. En eerlijk is eerlijk: Io e Te laat inderdaad zien dat hij dat nog steeds kan. Maar veel meer dan dat is het helaas niet.
De veertienjarige Lorenzo is geen makkelijke jongen. Hij heeft driftbuien, lijkt nauwelijks in staat een normaal gesprek te voeren en vermijdt elk contact met anderen. In dat laatste is hij zelfs zo gedreven dat hij een wintersportvakantie met zijn schoolgenoten graag aan zich voorbij laat gaan. Om zijn moeder niet bezorgder maken dan ze al is, laat hij zich door haar met al zijn bagage naar school wegbrengen, maar duikt vervolgens een kelder in om daar de week uit te zitten. Zijn isolement wordt echter al snel doorbroken wanneer hij onverwacht gezelschap krijgt van zijn oudere halfzus Olivia. Deze jongedame is in tal van opzichten Lorenzo's tegenpool, maar blijkt net als hij wel een helpende hand te kunnen gebruiken: ze is namelijk net gestopt met heroïne, wat leidt tot de nodige afkickverschijnselen.
De entree van Olivia komt geen minuut te vroeg. Het eerste halfuur is namelijk niet bijster interessant, wat helaas is toe te schrijven aan de niet al te interessante Lorenzo. Debutant Jacopo Olmo Antinor speelt zijn rol prima, maar het scenario creëert voor hem nauwelijks gelegenheid om de sympathie van de kijker te winnen. Zodra Olivia het toneel betreedt, wordt de film direct boeiender, al komt dat eerder door haar intrigerende karakter dan door de botsende persoonlijkheden. Even wordt het spannend, want nadat Lorenzo vroeg in de film blijk heeft gegeven van een sterke oedipale drang, lijkt Bertolucci nu aan te sturen op een incestueus avontuur in de kelder. Maar uiteindelijk negeert hij de spanning tussen het centrale tweetal volledig. Aangezien Bertolucci dit thema in eerdere films nooit uit de weg is gegaan, lijkt het in ieder geval moeilijk te geloven dat hij zich er niet van bewust is.
Io e Te laat helaas meer van dit soort kansen liggen. Aangezien Lorenzo en Olivia elkaar tot voor kort nauwelijks kenden en ze zich nu samen in een kelder bevinden die vol staat met familie-eigendommen, is er een prima situatie om wat dieper in de getroebleerde familiegeschiedenis te duiken. Beide personages lijken immers wel wat traumaverwerking te kunnen gebruiken. Maar op de momenten die er echt toe zouden moeten doen, verzandt de film vooral in incidentjes: er komt iemand langs, Olivia heeft medicijnen nodig, Lorenzo probeert niet ontdekt te worden... weinig wat echt impact heeft. De film doet uiteindelijk vooral wat Lorenzo initieel van plan was te doen: hij maakt de tijd vol.
