Hoofdrolspelers Jean-Pierre Bacri en Kristin Scott Thomas verdienen beter dan de besluiteloosheid die de romantische komedie Cherchez Hortense overheerst. Is het überhaupt wel een romantische komedie? Regisseur Pascal Bonitzer lijkt de knoop maar niet door te kunnen hakken, waardoor zijn film de kijker onverschillig laat.
Bonitzer opent met toneelregisseur Iva, een vrouw van middelbare leeftijd die moeite heeft om een van haar jonge acteurs op afstand te houden. Gehint wordt er alvast naar de mogelijkheid van een opbloeiende geheime affaire. Niet veel later gebeurt dat bij haar echtgenoot Damien, die we in een volgende scène op straat sjans zien hebben met een jongere vrouw.
Dit zou de opzet van een drama over een uitgeblust stel kunnen zijn, maar de film lijkt al snel een andere koers te kiezen. Het gaat dan om Damiens pogingen om via zijn machtige vader een voor hem onbekende vrouw van een verblijfsvergunning te voorzien. Gezien de stroeve band met zijn vader ziet hij het zelf niet zo zitten, maar hij bewijst vrienden er een dienst mee, dus vooruit dan maar. Maar het blijkt inderdaad niet mee te vallen. Als Damien zijn vader al te pakken krijgt, is dat snel tussen twee belangrijkere zakenafspraken in. Zo wordt Cherchez Hortense dus een film over een vader en zoon die van elkaar vervreemd zijn geraakt, wat ongemakkelijke en half-komische momenten oplevert.
In het script dat verder van gekunstelde wendingen aan elkaar hangt, lijkt het naast die twee relatiedramas ook te draaien om een politiek thema in de vorm van de mogelijke uitzetting van de buitenlandse vrouw, en om een maatschappelijke boodschap waarmee de regisseur lijkt te willen pleiten voor een meer open seksuele moraal. Overtuigen wil dat echter allemaal niet. Het zijn lijntjes die achteloos worden uitgegooid zonder er verder iets pakkends mee te doen. Losse flarden die nooit samen een geheel worden.
Het blijft dus giswerk wat Bonitzer, met vijf eerdere speelfilms op zijn naam toch geen onervaren regisseur, zelf voor ogen had. Als er al iets van betekenis uit Cherchez Hortense gehaald zou kunnen worden, dan zou dat waarschijnlijk iets zijn in de richting van hoe ironisch het lot kan zijn. Bonitzer laat verschillende situaties zien die dat illustreren, maar maakt zelden een duidelijke keuze of hij die ironie als iets wrangs of iets geestigs wil neerzetten.
Cherchez Hortense blijft zo stuurloos voortkabbelen. Bacri weet zijn personage sympathiek neer te zetten en Scott Thomas levert degelijk spel als altijd, maar zonder een strakke regie heb je daar uiteindelijk maar weinig aan. Hetzelfde geldt voor de muziek. Als de aftiteling wordt ingezet is die pianosoundtrack het enige dat nog enigszins beklijft. Dat is geen goed teken.
