Op papier lijkt dit een wat suffige komedie over twee acteerveteranen die repeteren voor een klassiek toneelstuk. Het grootste deel van de film discussiëren de mannen en zitten ze binnen met een script in hun handen dat ze aan elkaar oplezen. Het lijkt niet bepaald een opwindend uitgangspunt voor een film. En toch blijft Alceste à bicyclette vermaken. Hoofdrolspelers Fabrice Luchini en Lambert Wilson, beide oude rotten in het vak, zijn fijn op elkaar ingespeeld.
Luchini speelt Serge, een ooit gevierd theateracteur die zijn carrière inmiddels achter zich heeft gelaten en een teruggetrokken bestaan leidt in een klein dorpje. Oud-collega Gauthier zoekt hem op met de mededeling dat hij Le Misanthrope van Molière wil regisseren, en dat hij dolgraag Serge in zijn cast zou willen hebben. Meteen toezeggen doet Serge niet, maar interesse in dit gelauwerde toneelstuk lijkt hij toch stiekem wel te hebben. De twee spreken af om het stuk te repeteren, om te zien of Serge wel echt geschikt is om er in mee te spelen. En dan begint het gekibbel: wie krijgt de prachtrol van Alceste, en wie moet het doen met de minder interessante rol van de tegenspeler?
In de schijnbaar vriendelijke hereniging van deze twee collegas is dus ook rivaliteit te zien. De vraag ontstaat al snel of het hier wel gaat om oude vrienden die elkaar een dienst willen bewijzen, of om twee rasacteurs die elkaar proberen af te troeven met hun kunsten. En zijn ze eigenlijk wel echt aan het acteren? Want de twee personages die ze spelen vertonen aardig wat gelijkenissen met henzelf. De ironie wil natuurlijk dat ze dat zelf helemaal niet zo zien. Op een subtiele manier laat regisseur Philipe Le Guay (Les femmes du 6ème etage) zo zien dat het acteervak ook een duidelijk narcistische kant heeft.
Dat zorgt voor een aantal geestige momenten. Niet alleen door de competitie tussen de twee mannen, maar ook door de licht hypocriete arrogantie die ze naar de buitenwereld uitstralen. Wanneer een vrouw opmerkt dat alle acteurs narcisten zijn, wil het tweetal daar niets van weten. "Wat een arrogante trut," merkt Gauthier even later op. Het zijn dat soort uitspraken waaruit op komische wijze blijkt dat de twee toneelspelers een eigen illusie in stand blijven houden.
Echt hilarisch wordt Alceste a bicyclette nooit. De humor zit in subtiele, soms venijnige momenten. Een poging tot slapstick door twee keer iemand een sloot in te laten fietsen misstaat Le Guay hier dan dus ook een beetje. Zijn komedie moet het juist hebben van onderkoelde humor. En Wilson en Luchini weten dat op een amusante manier uit te spelen.
