Ooit was Robin Wright een van de beloftes van Hollywood dankzij haar rol in The Princess Bride en een opvallende bijrol in Forrest Gump. Hoewel ze een formidabel actrice is, is nadien het grote kassucces achterwege gebleven in haar carrière.
The Congress begint met een speech die Robin krijgt van haar manager over de slechte carrièrekeuzes die ze heeft gemaakt. Na de belofte van haar vroege films hebben "lousy choices, lousy movies and lousy men" haar sterstatus doen verminderen. Nieuwe kansen liggen niet voor het oprapen, zeker niet nu ze vierenveertig jaar is. Dan krijgt ze het aanbod om een gescande actrice te worden. Dat houdt in dat de studio al haar bewegingen, uitdrukkingen en emoties scant en deze daarna gebruikt voor hun films. Ze zullen haar uiterlijk meteen even bijwerken en haar gescande evenbeeld tien jaar jonger maken. Robin zal zo eeuwig jeugdig en mooi blijven en nooit meer hoeven werken, omdat ze simpelweg de scan gebruiken voor alle films. Robin gaat akkoord en vanaf dat moment heeft de studio het recht om haar beeltenis te gebruiken voor alles wat ze maar willen.
Na deze intro, die bijna de eerste helft van de film beslaat, maken we een sprong van twintig jaar in de tijd. De gescande Robin Wright is al die jaren een van de grootste sterren, met name dankzij haar verschijning in een sciencefictionfranchise, het soort rol dat de echte Robin nooit zou aannemen vanwege het gebrek aan artistieke integriteit. De echte Robin neemt een pil om bij een congres aanwezig te kunnen zijn, met als voorwaarde dat ze verandert in een geanimeerd figuur. We zien nu niet langer de werkelijke wereld, maar een geanimeerde vorm. Hierin probeert de studio de wereld te domineren met chemicaliën en vrijwillige hallucinaties. Robin ontmoet ook haar animator, die na twintig jaar haar beeltenis te hebben verzorgd, verliefd op haar is geworden.
De eerste helft van The Congress is een vreemd, maar boeiend. Het stemt tot nadenken over het overbodig worden van acteurs als de technologie het zou winnen van de menselijke prestatie. Ook is het een mooie satire op de manier waarop Hollywood actrices behandelt, zodra ze de veertig passeren. Het geanimeerde deel is gebaseerd op The Futuristic Congress van Stanislaw Lem, maar de farmaceutische bedrijven hebben plaats gemaakt voor een almachtige filmstudio. Dezelfde boodschap over macht en gemaakte keuzes voert de boventoon, maar de humor is wel verloren gegaan. Niet dat het eerste deel een grap is, maar het tweede deel van The Congress weet je binnen luttele minuten te deprimeren en het wordt hoe langer hoe verwarrender. Ari Folman, die een paar jaar terug furore maakte met Waltz with Bashir, pakt het ambitieus aan met deze film, maar lijkt juist in die ambitie de draad kwijt te zijn geraakt. Het ziet er af en toe prachtig uit, de uitvoering is erg origineel en de muziek van Richter creëert een geweldige sfeer, maar toch voelt het allemaal erg leeg aan.
Wat het meeste bijblijft, is de rol van Robin Wright als 'zichzelf'. Ze laat eens te meer zien, waarom zij ooit die belofte van Hollywood was en nog steeds wordt gezien als een van de beste actrices van haar generatie. Vooral de scène waarin ze gescand wordt en al haar emoties een voor een de revue laat passeren, is prachtig. Folman levert hiermee geen slechte film af, alleen moeten mensen die hopen op het niveau van zijn vorige werken wel hun verwachtingen bijstellen. Het is in veel opzichten een indrukwekkende film, maar er zitten simpelweg teveel boodschappen en verwarrende elementen in gepropt om zich met bijvoorbeeld Waltz with Bashir te kunnen meten. Met iets minder ambitie en een simpelere verhaallijn was hij toegankelijker en daardoor genietbaarder geweest.
