Twee weken geleden stormde hij nog de bioscopen binnen met zijn rol in Wes Andersons The Grand Budapest Hotel. Ralph Fiennes was het sprankelende middelpunt in een energieke film met een hoog tempo en een geestig, verfrissend verhaal. Wat een verschil met The Invisible Woman.
Het jaar duurt nog lang, maar het zou goed kunnen dat dit de saaiste film van 2014 gaat worden. Fiennes rol van Charles Dickens is oppervlakkig en zijn regie maakt net zo weinig indruk, tenzij je je een speelfilmlengte uitsluitend kunt vermaken met kostuums. Die zien er mooi uit. Maar goed, laten we aannemen dat het gros van de kijkers meer wil dan dat.
In The Invisible Woman zien we Dickens op het hoogtepunt van zijn carrière. De schrijver trekt overal veel bekijks. Groot fan van zijn werk is de jonge Nelly, dochter uit een acteursgezin. Ze auditeert voor een rol in een toneelstuk uit de hand van de meester en komt zo in contact met haar idool. Die blijkt op zijn beurt ook wel interesse in haar te hebben. De twee hebben een duidelijke klik, een romance staat op het punt van opbloeien. Maar Charles is al getrouwd. Hoe moet dat dan verder?
Het waargebeurde verhaal concentreert zich zowel op het perspectief van Dickens als dat van Nelly. Hoewel je zou zeggen dat beide een goede basis zijn voor een aangrijpend drama over een onmogelijke liefde, weet regisseur Fiennes er nergens iets pakkends mee te doen. The Invisible Woman blijft maar voortkabbelen, zonder dat er noemenswaardige dingen gebeuren.
Op zich zou dat nog niet eens een probleem zijn als de twee hoofdpersonen goed zouden zijn uitgewerkt, maar dat zijn ze verre van. De psychologie die we krijgen voorgeschoteld gaat niet verder dan dat Dickens een kille klootzak is en Nelly het arme schaap dat van hem houdt.
De getrouwde Charles wil zijn affaire koste wat kost geheim houden voor de buitenwereld, om een schandaal te voorkomen. Daarmee had Fiennes de mogelijkheid om de kwelling te tonen van iemand die moet kiezen tussen twee kwaden; oud worden met iemand van wie je niet houdt, of gelukkig zijn met een ander, maar verguisd worden vanwege ontrouw. Maar van dat alles is vrijwel niets terug te zien. Charles liefde komt nauwelijks uit de verf.
Daarmee blijft alleen het perspectief van Nelly nog over om iets uit te halen. De titel illustreert al dat daar de meeste aandacht heen gaat, maar ook hier blijft het drama weinigzeggend. Bijna twee uur draait het in feite om dezelfde patstelling: vrouwen hebben niets in te brengen. Zelfs met acteurs als Ralph Fiennes, Kristin Scott Thomas en het jonge talent Felicity Jones kom je daar niet ver mee. Een stoffige bedoening.
