De jaren zeventig waren een roerige tijd waarin de morele waarden binnen de maatschappij veranderden. De seksuele revolutie zorgde ervoor dat alles ineens kon en mocht en eensklaps moesten de stereotiepe rollen van mannen en vrouwen binnen relaties veranderen. In Anni Felici zien we de uitwerking van deze periode op een Italiaans echtpaar door de ogen van hun oudste zoon.
Guido Marchetti is een kunstenaar die kunstwerken maakt van naakte vrouwelijke lichamen. Nadat hij van de jonge modellen een mal heeft gemaakt van hun lichaam gaat hij met ze naar bed. Zijn zoontjes zijn ervan op de hoogte, maar zeggen niets tegen moeder. Het hoort er nu eenmaal bij. Echtgenote Serena heeft wel door dat haar man de huwelijkse trouw niet zo nauw neemt. Het zorgt voor veel ruzies, die ze bijleggen in de slaapkamer. De kinderen worden ook hier niet voor afgeschermd, maar zijn op de hoogte van de turbulenties en passies binnen het huwelijk van hun ouders. Als Guido een expositie mag houden in Milaan komt Serena onverwacht langs. Ze ziet hoe haar man zich laat verven door allemaal naakte modellen en Serena besluit in een opwelling mee te doen. Na afloop wordt zijn tentoonstelling met de grond gelijk gemaakt door een criticus, wat een harde klap is voor Guido. Serena wil vervolgens zichzelf ontdekken en gaat in op een uitnodiging om een tijdje naar een feministische commune te gaan. De kinderen gaan uiteraard mee op dit avontuur. Serena begint zich daar seksueel te ontdekken en krijgt iets met een vrouw. Maar voldoening hierin vinden, kan ze niet. Ze houdt nog van Guido en hij beseft ook hoezeer hij haar nodig heeft.
Regisseur Luchetti verzorgt de voice-over van Serena en Guido's zoon, die op volwassen leeftijd terugkijkt op deze periode van zijn jeugd. Luchetti schreef ook mee aan het scenario en gaf er duidelijk een autobiografisch tintje aan. Zijn eigen vader maakte hetzelfde soort kunst als Guido en veel van de kunstwerken die gebruikt zijn, behoren tot zijn vaders werk. Ook is de zoon af en toe in de weer met een camera, nog een link dat het hier gaat om een jonge versie van de filmmaker. Juist de persoonlijke noten zullen ongetwijfeld hebben bijgedragen aan de intieme sfeer die Anni Felici weet te creëren. Zelfs als de personages niet altijd even sympathiek zijn, weet je wel te begrijpen waarom. Guido is erg met zichzelf bezig, zonder na te denken over de consequenties van zijn gedrag. Maar de sleutel tot deze karakterfout ligt in zijn jeugd, en maakt hem ook begrijpelijker.
Rossi is geheel overtuigend als deze narcistische kunstenaar, die het ervan neemt, maar wel verwacht dat zijn vrouw de traditionele rol blijft vervullen. Ramazzotti steelt echter de show als Serena, die erachter komt dat het leven meer inhoudt dan haar echtgenoot plezieren, ondanks dat ze is opgevoed om zo te denken. Anni Felici is ondanks het vele naakt en de focus op seksuele bewustwording gek genoeg vooral een warm portret gebleven van een familie, die een turbulente (en achteraf gezien toch ook mooie) tijd doormaakt.
