De uitdrukking dat het bloed kruipt waar het niet gaan kan is zowel letterlijk als figuurlijk van toepassing op fotografe Rebecca. Met veel bezieling en overgave toont ze de wereld de vele brandhaarden. Omdat ze vindt dat de wereld recht heeft op de waarheid. Haar overgave gaat gepaard met een zakelijke kilheid. Emoties dienen te worden uitgeschakeld en geparkeerd tot het moment dat Rebecca zich op veilige grond bevindt. Haar gezin is wat minder gecharmeerd van Rebeccas verregaande ambities, helemaal als ze zwaar gehavend terugkomt van een fotomissie in Afghanistan. De roep van haar omgeving om te stoppen met het gevaarlijke werk wordt dan ook steeds sterker, maar Rebecca worstelt tussen haar privéleven en haar werk
Het van een overdreven sentimentele titel voorziene A Thousand Times Good Night van de Noor Erik Poppe begint gruwelijk en krachtig tegelijk. Rebecca woont, gehuld in de plaatselijke kledij maar met een enorme camera op haar arm, een begrafenis bij. Deze blijkt geënsceneerd omdat de dode nog moet vallen. Een mogelijkheid tot afscheid nemen komt er echter niet, want de vrouw die in het graf haar ogen opent en weer omhoog klimt is een zelfmoordterrorist. Door de andere vrouwen van haar gemeenschap wordt ze geprepareerd voor haar afschuwelijke taak. Rebecca wil mee in het busje dat enkele momenten later op een markt vol nietsvermoedende Afghaanse bezoekers zal ontploffen. Zelf brengt Rebecca het er ook niet zonder kleerscheuren vanaf en belandt in het ziekenhuis.
Zodra Rebecca herenigd wordt met haar familie in Ierland, hollen de kwaliteit en impact van Poppes oorlogsdrama met zienderogen achteruit. Treffend is wel nog het contrast tussen Rebecca's twee dochters. De jongste vraagt of mama geen cadeautjes voor haar heeft meegebracht, alsof haar moeder op vakantie is geweest. De oudste realiseert zich beter wat malief allemaal heeft moeten doorstaan en begint zelfs interesse te tonen in haar vak voor een schoolproject.
Toch hebben de spanningen die Rebecca's werkzaamheden in het gezin teweeg brengen hebben een behoorlijk voorspelbaar karakter. Het verloop van de oplopende conflicten laat zich dan ook gemakkelijk raden. Dit zou geenszins bezwaarlijk zijn als Poppes scenario dit met sterke dialogen en intens samenspel van de acteurs had kunnen opvangen. Maar helaas.
Met acteurs als Juliette Binoche en Game of Thrones-ster Nikolay Coster-Waldau aan boord zou het toch goed moeten komen, zou je denken. Al hun degelijk inspanningen ten spijt, de personages zijn zo eigengereid dat ze moeilijk van hun koers af te brengen zijn. Voor nuance of echte karakterontwikkeling is dan weinig ruimte, hoe goed de vertolkers ook hun best doen. Een prettige omslag doet zich voor als Rebecca samen met haar oudste dochter naar Afrika afreist. Dit zorgt aanvankelijk voor een verandering van setting. Maar na terugkomst lijkt het alsof Rebecca maar niet van haar fouten wil leren, zelfs niet als dit haar gezin in een dramatische stroomversnelling helpt. Tot in de laatste scènes blijft Poppe stug aan het karakter van zijn hoofdpersonen vasthouden. Het resultaat is een plotselinge koerswisseling op het allerlaatste moment. Het is dan te laat om dit drama nog te kunnen laten beklijven.
