Door het succes van Iron Man stootte in 2008 de voorheen vooral als acteur bekende Jon Favreau als regisseur door tot de top van Hollywood. Helaas voor hem hield zijn succes niet al te lang aan. Het vervolg Iron Man 2 deed weliswaar goede zaken, maar werd heel wat minder enthousiast ontvangen dan zijn voorganger. De regie van Iron Man 3 kreeg Favreau dan ook niet aangeboden en dus richtte hij zich op Cowboys & Aliens, een film waar slechts weinigen warm voor liepen. Aangezien Favreau momenteel voor Disney bezig is met een speelfilmversie van The Jungle Book lijkt het erop dat zijn dagen als regisseur van grote publieksfilms nog niet ten einde zijn, maar het kleinschalige Chef maakt duidelijk dat de man na drie blockbusters hunkert naar wat persoonlijkere cinema. Dat levert helaas een ongebalanceerde en naïeve film op.
Over Iron Man 2 is waarschijnlijk het laatste woord nog niet gesproken, maar boze tongen beweren dat Favreau door de studio werd gedwongen tot een film waar hij zelf niet op zat te wachten. In plaats van het door hem gewenste vervolg dat dieper zou ingaan op de materie van het eerste deel, werd Iron Man 2 een risicoloze film die vooral fungeerde als warmmakertje voor The Avengers. Het door Favreau geschreven, geproduceerde en geregisseerde Chef lijkt een persoonlijke verwerking te zijn van deze frustrerende ontwikkelingen. Favreau speelt topkok Carl Casper, die zijn ziel en zaligheid legt in zijn werk, maar zich daarin jammerlijk moet schikken naar de wensen van de behaagzieke restauranteigenaar. De voornaamste wens: Speel de hits. Geen geëxperimenteer dus in de keuken, maar alleen de gerechten bereiden die al jarenlang succesvol zijn. Op een Rolling Stones-concert zonder Satisfaction zit immers ook niemand te wachten.
Het gebrek aan ruimte voor vernieuwing resulteert in een negatieve beoordeling van een vooraanstaande recensent. Dat brengt Carls bloed tot een dusdanig kookpunt dat hij de man midden in het restaurant op vol volume van repliek bedient. Dit levert een scène op die vrij ongemakkelijk is, maar daarmee wel direct het hoogtepunt van de film markeert. In dit conflict zit namelijk geen van de drie betrokkenen echt volledig fout. De kok is gekwetst door de harde uitspraken die zijn harde werk negeren, de criticus is teleurgesteld dat de ooit zo veelbelovende kok nu op oude roem teert en de restauranteigenaar is simpelweg een oude pragmaticus die het voortbestaan van zijn restaurant belangrijker vindt dan de creatieve ontplooiing van zijn kok. Carl zit gevangen tussen twee uitersten en verliest het uiteindelijk van beiden. Zijn volledige tirade wordt namelijk gefilmd en online gezet, wat het einde van zijn carrière betekent.
Terwijl zijn achterblijvend keukenpersoneel hoger op de ladder klimt, moet Carl weer volledig onderaan beginnen. Aangespoord door zijn ex-vrouw begint hij voor zichzelf te werken vanuit een foodtruck, een voertuig waarin eten kan worden bereid en direct worden verkocht. In de meeste gevallen betreft dit eten zonder al te veel culinaire waarde, maar met de aanwezigheid van een topkok ligt dat uiteraard iets anders. Het nieuwe werk blijkt bijzonder heilzaam voor Carl, niet in de laatste plaats omdat hij hierin wordt vergezeld door zijn zoontje, van wie hij door de jaren heen lichtelijk vervreemd is geraakt. De knaap blijkt vooral handig in het aanwenden van sociale media voor promotie van de foodtruck, wat voor Carl een mooie opsteker is nadat deze eerder in zekere mate zijn carrière om zeep hielpen.
In alles proef je dat Chef is gemaakt vanuit een behoefte aan eenvoud. Tot op zekere hoogte komt dat de film ten goede, maar helaas schiet Favreau er uiteindelijk net te ver in door. Na het uiterst scherpe eerste halfuur maakt hij het verhaal steeds ondergeschikter aan zijn behoefte een feelgoodfilm te maken. Dat resulteert erin dat halverwege zon beetje alles wel is opgelost. Vanaf dat punt hoeven de personages en de kijker alleen nog maar de rit uit te zitten. Vrij letterlijk zelfs: vader en zoon maken een roadtrip met de foodtruck door het zuiden van de Verenigde Staten. Dat is alles. Er zijn geen obstakels of aanvaringen en alles gaat zonder problemen. Het is net als iemand die uitgebreid vertelt hoe perfect zijn vakantie is verlopen. Bijzonder fijn voor die persoon, maar als toehoorder wil je toch graag iets meer van een verhaal horen.
Eveneens spijtig is dat de optie van de foodtruck al in de eerste tien minuten wordt geopperd. Echter niet door de hoofdpersoon, maar door zijn ex-vrouw. En niet op het moment dat Carl in de put zit, maar wanneer hij nog prima functioneert als topkok en geen enkele reden lijkt te hebben om van carrière te veranderen. Wanneer hij zijn baan verliest, spoort ze hem nog maar eens aan en neemt hij haar advies schoorvoetend ter harte, waarna alles goed komt. Echt alles. Favreau maakte Chef als een redelijk onafhankelijke productie, zodat hij geen bemoeienis zou krijgen van een studio, maar het is moeilijk denkbaar dat hem een zoetsappiger einde zou zijn opgedrongen dan waar hij zelf mee komt. Chef heeft volop kwaliteiten, maar ze zijn helaas vrijwel allemaal bedolven onder een flinke laag zoetigheid.
