Wanneer een relatie op de klippen loopt, is het meestal onmogelijk om één hoofdschuldige aan te wijzen. Er zijn altijd twee kanten van het verhaal. Regisseur Ned Benson neemt deze opvatting zelfs zo ver om beide hoofdrolspelers van zijn debuut The Disappearance of Eleanor Rigby een eigen film te geven: Him en Her. Het eerste deel van het tweeluik opent aanvankelijk nog met een flashback uit gelukkiger tijden. De dan nog stapelverliefde Conor en Eleanor zetten het na een eerste date op een lopen wanneer ze niet genoeg geld blijken te hebben voor de rekening en eindigt met een zwoel onderonsje in het park. Voor liefhebbers van romantiek zijn het een paar minuten van pure filmmagie, maar de liefde kan snel omslaan.
Enkele jaren later is de sfeer tussen de twee flink bekoeld. Na het overlijden van hun jonge zoontje is het echtpaar uit elkaar gegroeid. Conor, nota bene zelf een restauranteigenaar zo blijkt, zit met de handen in het haar om zijn zaak draaiende te houden en kleine momenten lopen al snel uit op frustraties. Desondanks komt de scheiding voor hem als een onverwachte klap. Zijn vrouw verdwijnt van de ene op de andere dag uit zijn leven, al laat Conor het er niet zomaar bij zitten. Dat nodigt misschien uit tot typische zwijmeltaferelen waarbij de held met veel poeha een poging doet om het meisje terug te winnen. Toch kiest Benson voor een realistischer verloop en blijven dergelijke clichés achterwege. Him draait dan ook meer om de zoektocht naar afsluiting en het langzaam weer oppakken van iemands leven na een pijnlijke breuk.
Hetzelfde kan eigenlijk ook wel gezegd worden van het tweede hoofdstuk, al heeft Her een iets existentialistischere inslag. Vrouwlief Eleanor laat op rigoureuze wijze alles achter zich om weer blanco te kunnen beginnen, maar wordt daarmee onvermijdelijk geconfronteerd met de vraag: wie ben ik eigenlijk? Het zijn de ongemakkelijke, onzekere stappen van een dertiger die een nieuw begin probeert te maken, maar er al snel achterkomt dat het vrijwel onmogelijk is om weg te lopen van je verleden.
Gelukkig staan Conor en Eleanor er tijdens hun sores niet alleen voor. Naast de formidabele hoofdrolspelers zijn beide helften van Bensons film voorzien van een uitstekende ondersteunende cast. In het geval van Him zijn Ciaran Hinds en Bill Hader de grootste uitschieters, maar ook Her kent met William Hurt en Isabelle Huppert als Eleanors ouders en Viola Davis als haar universitair docente met een berg levenservaring ook een meer dan prima bezetting.
Benson weet zijn talentvolle cast in elk geval goed te benutten. De regisseur bedient zich van een aangename, intieme regie, waarbij er eigenlijk niet veel meer dan het spel van de acteurs nodig is om de gebeurtenissen van het scherm te laten springen. Een goed voorbeeld is het moment waarin Conor en Eleanor in hun auto schuilen voor een stormachtige hoosbui. In deze scène slaat een liefdevolle verzoening plotseling om in een knallende ruzie, wat een van de sterkste momenten van de film oplevert. Van overdreven sentimentaliteit of onnodige opsmuk is nergens sprake, hooguit in de vorm van de voortreffelijke soundtrack liefhebbers doen er goed aan om artiest/componist Son Lux eens te checken - die de gemoederen op de juiste momenten ondersteunt.
Op de afzonderlijke delen valt veel aan te merken, maar dat betekent niet dat het geheel in kwalitatief opzicht het gemiddelde vormt van de twee helften. Hoewel Him en Her weinig voor elkaar doen, neemt het niet weg dat in de praktijk toch vaak dezelfde scènes worden voorgeschoteld met maar een erg kleine verandering of extra voorkennis. De wetenschap dat aan de lege plek op de muur in Him tijdens Her bijvoorbeeld nog een foto van het verliefde koppel hing, is voor de kijker met een beetje fantasie wel te raden.
Uiteindelijk is dat waarschijnlijk het grootste minpunt aan Bensons debuutfilm. Van het originele uitgangspunt had nog wel wat inventiever gebruik gemaakt mogen worden. Met uitzondering van een heftig schokmoment aan het begin van de vrouwelijke wederhelft, geeft de tweede ronde maar weinig nieuwe inzichten mee om een speelduur van ruim drie uur te kunnen verantwoorden. Maar gelukkig voelt een bioscoopbezoek met een fenomenale James McAvoy en een onweerstaanbare Jessica Chastain niet gauw als een straf. Degene die drie uur uiteindelijk toch te lang vindt, doet er misschien verstandig aan om op zoek te gaan naar de samengestelde versie Them.
