Sinds het verschijnen van Guy Ritchies Lock, Stock and Two Smoking Barrels is het zon beetje een blauwprint voor misdaadkomedies geworden: een stel onnozele sufferds werkt zich in de nesten door een flinke smak geld verschuldigd te geraken aan een gevaarlijke gangsterbaas, en moet binnen een kort tijdsbestek een plan verzinnen om het geldbedrag terug te verdienen. Het is een formule die in de loop der jaren vaak gekopieerd is - Ritchie deed het een decennium later nota bene zelf al met RocknRolla - maar lijkt er bij het publiek nog altijd goed in te gaan. Zo ook bij de Nederlandse filmmakers, want in feite doet Jon Karthaus met Homies niet veel anders dan Arne Toonen twee jaar geleden nog deed met Blackout, om maar een voorbeeld te noemen.
Het regiedebuut van Karthaus opent dan ook precies op de manier die je bij dit type film zou kunnen verwachten. In een flashforward treffen we een vrij normale jongen aan in een gevangeniscel tussen twee gestoorde celgenoten, waarna het beeld wordt bevroren en onze hoofdpersoon in een voice-over uit begint te leggen hoe hij in deze penibele situatie terecht is gekomen. De pechvogel in kwestie blijkt Timo te heten, een typische lanterfanter die rond zijn dertigste nog steeds met zijn vrienden in huis woont en al jaren aan een app werkt waar maar niks van terecht komt. Het zit Timo niet mee: zijn vriendin heeft hem de bons gegeven en het aangelegd met een gespierde macho, zo maken we op uit een hilarisch ongemakkelijke restaurantscène. Tot overmaat van ramp dreigt een bende criminelen hem en zijn vrienden een kopje kleiner te maken als zijn huisgenoot Sebas niet snel een smak geld weet op te hoesten.
De jongens krijgen ruim twintig kilo cocaïne in hun maag gesplitst en de rest van de film laat zich wel raden: het viertal amateurcriminelen raakt van de regen in de drup als ze de lading coke proberen te slijten aan een kleurrijke verzameling maffe typetjes. Ook de vrienden zelf kennen nogal wat eigenaardige trekjes. Sebas is een typisch verwend rijkeluiszoontje met een handeltje in van alles en nog wat, Felix een neurotische ADHDer met hypochondrie en Mark een opgefokte ex-militair vol sterke verhalen. Daarnaast mag ook nog een handjevol BNers op komen draven voor een reeks geslaagde en minder geslaagde bijrollen. Met name de Russische maffiosi, met Viktoria Koblenko als voor de hand liggende keus als gangsterchick, zijn wel erg clichématig en hebben we in dergelijke misdaadkomedies al ontelbare keren voorbij zien komen.
Een film als deze moet het dan misschien ook niet hebben van zijn originaliteit, maar eerder van het aantal lachers dat de makers op de hand weten te krijgen. Hierin weet Homies gelukkig toch een paar keer verrassend uit de hoek te komen. Met een goed gevoel voor timing toont Robert de Hoog aan over een verborgen talent voor komedie te beschikken, en de wat minder bekende Tibor Lukács ontpopt zich regelmatig onverwachts als scènesteler. Helaas zijn de leukere uitschieters toch iets te schaars in verhouding tot de vaak te geforceerde humor of grappen die de plank volledig misslaan. Een wc-bezoek voor een grote boodschap omschrijven als een screening van Twelve Years A Slave is eerder smakeloos te noemen dan gevat.
Wat dat betreft is het duidelijk dat regisseur/scenarist Jon Karthaus met Homies nergens van plan is om hetzelfde pad naar volwassenheid te bewandelen als de hoofdrolspelers doen. Het resultaat is een typische hap-slik-weg-komedie, die net vermakelijk genoeg is om je een krappe twee uur bezig te houden, maar je tegen de tijd dat je de bioscoop uitloopt alweer half vergeten bent. Iets meer creativiteit had de film geen kwaad gedaan, aangezien Homies verder nagenoeg niets nieuws toe te voegen heeft aan het genre der misdaadkomedies.
