Het is een populair en daarom veelgebruikt stijltrucje van menig filmmaker om te goochelen met de chronologie van het verhaal. In sommige gevallen - bij Memento bijvoorbeeld - pakt dit uitermate effectief uit en is de verwarring die verstoorde tijdslijnen teweegbrengen uiterst functioneel. Maar helaas zijn er ook genoeg regisseurs die het tijdsfoefje inzetten om hun film meer gewicht mee te geven. Een sterk staaltje van hoe een flink door elkaar gehusselde tijd zaken interessanter moet maken dan ze feitelijk zijn, is het Griekse A Blast. Syllas Tzoumerkas, de filmmaker die deze potsierlijke warboel op zijn geweten heeft, weet niet te verdoezelen dat het materiaal dat hij in handen heeft uiterst magertjes is.
De hoofdpersoon, een goedgebekte, bij vlagen uiterst agressieve moeder van drie koters, verdient door haar extreme gedrag zo weinig krediet dat het schier onmogelijk is sympathie voor het personage op te brengen. Deze Maria heeft een goede band met haar zus Gogo, het lelijke eendje van het gezin. Maria's man Yannis zit op een schip ergens in de Oostzee en kampt met de eenzaamheid van het zeemanschap. Maria's ouders bestieren een kleine buurtsuper en dochterlief twijfelt over de invaliditeit van haar moeder. Gogo slaat een nog lelijkere vuilnisman aan de haak en het bankroete Griekenland drijft een wig tussen de hechte gezinsleden. Dit wordt verweven met beelden over de heftige verliefdheid van Maria en Yannis en pogingen van de vrouw om het bedrijf van haar ouders van de ondergang te redden.
De faillissementen in Griekenland nemen epidemische vormen aan, zo schalt het over de autoradio van een inmiddels op de vlucht geslagen Maria. De economische crisis en de hieraan gerelateerde houdgreep waarin het land is verzeild geraakt, zouden de voornaamste motor moeten zijn voor de dramatische verwikkelingen waarmee Maria en haar familie te kampen hebben. Er is iets bij de vrouw geknapt, waardoor ze het roer resoluut omgooit. Naar de exacte beweegredenen laat Tzoumerkas ons grotendeels gissen. Deze thematiek wordt namelijk vertroebeld door een overdreven nadruk op de knetterende passie tussen Maria en Yannis en de vurige verlangens die oplaaien als de twee het zonder elkaars gezelschap moeten stellen. Erger nog dan deze hitsige soapachtige verwikkelingen zijn de aanhouden schreeuwpartijen tussen de twee zusters. Of het nu door woede, jaloezie of enthousiasme is, A Blast gaat door dit enorme kippenhok al heel snel op de zenuwen werken.
Naast de weinig zinvolle vorm, overschreeuwen de personages elkaar en hun sores volledig. Enigszins aansprekend is nog de moeizame langeafstandsrelatie tussen Yannis en Maria, de verwoede pogingen die de twee ondernemen om de eenzaamheid te verdrijven en de wijze waarop deze twee zaken tegen elkaar worden afgezet. Maar er zijn onnoemelijk veel voorbeelden van grondig uitgewerkte dramas waarin dit een stuk beter uit de verf komt. Het valt maar te bezien of het loont om in A Blast te investeren. De moeilijke chronologie verdrukt namelijk de emotionele lading die de maker beoogde. Als vertegenwoordiger van de veronderstelde New Wave van de Griekse Cinema stelt Tzoumerkas dan ook teleur, vooral in het licht van baanbrekende vertegenwoordigers als Dogtooth en Attenberg. Dit is een nodeloos complexe puzzel die je moet zien op te lossen met je grijze cellen, niet met je hart. En dan nog ontbreken enkele fundamentele stukjes.
