De gescheiden Franse echtelieden Isabelle en Gérard ontmoeten elkaar voor het eerst sinds jaren in het snikhete Death Valley. Zij zijn daar op verzoek van hun zoon Michael, die een half jaar eerder zelfmoord pleegde. In de afscheidsbrieven die hij zijn ouders stuurde, vroeg hij hen naar deze plek te komen, en daar de zeven grote bezienswaardigheden te bezoeken. Bij één van de plekken zal hij hen ontmoeten, belooft hij.
Met Valley of Love herenigt regisseur Nicloux iconen van de Franse cinema Huppert en Depardieu na vijfendertig jaar op het witte doek. Daarmee vervaagt de grens tussen werkelijkheid en fictie, want zowel de acteurs als de personages (die ook nog eens acteur zijn), hebben elkaar lang niet gezien. Met name de scènes waarin een ander stel op het resort de twee het hemd van het lijf vraagt over het in hun ogen glamoureuze leven als filmster, zijn een flinke knipoog naar henzelf. Zulke grote sterren zijn ze helemaal niet, verzekeren Isabelle en Gérard het koppel, al moet Gérard toch wel even benadrukken dat hij in meer films dan televisieseries heeft gespeeld.
De zelfbewuste aanpak van het verhaal ten spijt weet Nicloux weinig inzicht te geven in zijn personages. De omgang tussen het voormalige koppel begint zoals te verwachten behoorlijk stroef, maar zelfs als de twee nader tot elkaar komen, leren we hen niet beter kennen. De gesprekken tussen de twee worden afgekapt wanneer ze interessant beginnen te worden en komen niet veel verder dan het herhalen van de vraag waarom Michael eigenlijk zelfmoord heeft gepleegd. Het helpt daarbij niet dat zowel Isabelle als Gérard behoorlijk zelfzuchtig overkomt. Niet alleen hebben zij hun zoon van zich vervreemd, maar ook hebben ze een zooitje gemaakt van hun volgende huwelijk. De vraag in hoeverre dit van invloed is geweest op Michaels dood, blijft weinig besproken.
Valley of Love had een aangrijpend drama kunnen zijn over een moeilijk te bevatten verlies. De zelfmoord van een kind zou een beladen onderwerp moeten zijn voor elke ouder, maar Nicloux laat zijn personages nergens daadwerkelijke emoties tonen. Depardieu verloor zelf een zoon op jonge leeftijd, maar Nicloux laat zijn realistische stijl onbenut om de acteur de ruimte te geven zijn eigen gevoelens daarbij te uiten. Juist doordat hij een verhaal probeert te vertellen over een familie die zo van elkaar vervreemd is, is er eigenlijk geen enkel personage met wie je kunt meeleven. De vastberadenheid van Isabelle om Michael weer te zien blijft dan ook moeilijk te begrijpen. Nicloux had hier veel kunnen zeggen over emoties als spijt en het nemen van afscheid, maar blijft jammerlijk aan de oppervlakte.
