Neem The Devil Wears Prada, gooi er wat Mean Girls bij en je hebt het idee van Fashion Chicks. Simpel zou je zeggen, maar debuterend regisseur Jonathan Elbers lijkt zich ernstig te hebben verslikt in de uitvoering. Het gebrek aan logica is zo duizelingwekkend dat de overdosis aan clichés bijzaak wordt.
In het eerste kwartier lijkt dat allemaal nog mee te vallen. Hoofdpersoon Esmee introduceert zichzelf via een voice-over (die de hele film door zal blijven kwebbelen) als modebewust schoolmeisje dat zich door pestgedrag niet meer durft te kleden in haar zelfontworpen creaties. Ze gaat dus als grijs muisje door het leven, maar krijgt door haar talent wel een stageplek bij een prestigieus modehuis. Pestkop Tiffany helaas ook. Bij de eerste presentatie steelt ze haar ideeën, waarop Esmee wordt verbannen naar de kelder, om de rest van haar stage als voetveeg door te brengen.
En dan begint Fashion Chicks vreemd te worden. Een assistent ontdekt hoe Esmee van afgedankte kleren originele creaties maakt, doet vervolgens een pruik bij haar op en voilà: Lizzy is geboren. Het moment zelf heeft al iets bizars, omdat hoofdrolspeelster Liza Sips tot dat punt zelf met een overduidelijke pruik op liep - de lijmrandjes zijn af en toe te zien - en na de transformatie haar eigen blonde haar heeft, wat juist overduidelijk geen pruik is. Maar wat vooral bakken met vragen oproept, is de richting die het verhaal ermee inslaat.
Als een moderne Assepoester besluit Esmee als Lizzy stiekem naar een grote modeshow te gaan, waar ze per ongeluk verf over een modeljurk heen morst, luttele seconden voordat hij moet worden gepresenteerd. Tijd zat: de jurk krijgt wat extra verfspetters, een paar snelle knipjes en gaat de catwalk op. Deze jurk is van mij, maakt ze nog even duidelijk aan het klappende publiek, alsof ze niet net de kluns is geweest die een designerjurk vernielde, en alsof de echte ontwerper niet aanwezig is om ertegenin te gaan.
In theorie had dit nog de opmars kunnen zijn naar een absurde komedie, maar Elbers gebruikt het puur om zijn verhaal op gang te brengen. De hoofdpersoon gaat voortaan door het leven als twee personen: bejubeld mode-icoon Lizzy aan de ene kant en voetveeg Esmee aan de andere kant. Waarom ze zich dan überhaupt voordoet als twee personen? Het wordt niet uitgelegd, maar Elbers probeert er in ieder geval iets van een komische verkleedchaos à la Mrs. Doubtfire mee te bereiken, hoewel dat geen enkele keer werkt.
En zo gaat dat eigenlijk de hele film door: jatwerk dat doodslaat omdat het er klakkeloos wordt bijgesleept. Een dansbattle hier, een populair boybandje daar, een overkill aan sociale media en natuurlijk de liefde voor de foute jongen, om te kunnen eindigen met de goede jongen, via een monsterlijke scène waarin Esmee tot inkeer komt. Genoeg om de doelgroep anderhalf uur zoet te houden? Wie weet. De trailer is in ieder geval al ruim tweehonderdduizend keer bekeken.
