Als vrouw had je het in het Sicilië van de negentiende eeuw niet makkelijk. Veel meer dan je man gehoorzamen, kinderen baren en het eten bereiden zat er voor de arme vrouwen niet in. Het hebben van een eigen mening was al helemaal uit den boze. Laat staan dat je als vrouw een seksuele voorkeur genoot voor iemand van het eigen geslacht. Het dorp waarin Angela en Sara wonen, spreekt schande van een dergelijke homoseksualiteit tussen twee vrouwen. In , naar de roman van Giacomo Pilati, worden de twee voortdurend belemmerd in het uiten van hun vurige liefde voor elkaar. Dat ze voorbestemd zijn voor elkaar is overduidelijk. Zo duidelijk zelfs dat de schijn wordt gewekt dat deze relatie niet kapot te krijgen is. Zélfs niet onder druk van de negentiende-eeuwse tijdgeest.
Dat lijkt te veranderen wanneer Angelas tirannieke vader lucht krijgt van de amoureuze gevoelens van zijn dochter. Als leider van de plaatselijke tufsteengroeve ziet hij haar het liefst trouwen met Ventura, één van zijn werknemers. Angela weigert, waarop haar vader haar opsluit in een ondergrondse ruimte tot ze van gedachte is veranderd. Om weer onder de mensen te komen én om met haar geliefde Sara te kunnen trouwen, besluit Angela voortaan als man door het leven te gaan. Een leugen die ze de rest van haar leven, in naam van de liefde, met zich mee zal dragen.
Twaalf jaar geleden debuteerde regisseuse Donatella Maiorca met de film , over een vrouw die via internet verstrikt raakt in een web van cyberseks. Geen gesneden koek, zou je zeggen, maar het leverde Maiorca wel een nominatie voor een Silver Ribbon en een Golden Globe voor beste debuut op. Sindsdien heeft ze zich voor de Italiaanse televisiewereld verdienstelijk gemaakt met haar werk voor onder andere en .
Met trekt de regisseuse de registers open om een poëtisch liefdesdrama in beeld te brengen. Daar slaagt ze ten dele in, want ondanks de topzware thematiek, wordt nergens een beladen drama. Het lijkt erop dat Maiorca bij deze film vorm boven inhoud heeft verkozen. De prachtige kustlijn van het eiland, de broeierige close-ups en de moderne soundtrack passen uitstekend bij de ongewone liefde tussen de twee hoofdpersonages. Ook is er zichtbaar moeite gedaan om een authentiek tijdsbeeld te schetsen, waarin de twee zich bewegen.
Wat de personages zélf beweegt is soms veel minder duidelijk. Angelas vader is een norse tiran, zijn vrouw een onderdanige ja-knikker en Ventura een jaloerse jongeman, maar meer dan dat kom je eigenlijk niet te weten. Hierdoor blijven deze personages uiteindelijk niet meer dan randfiguren, die Angela en Sara maar tijdelijk dwarszitten. Bovendien worden niet alle ontwikkelingen zo geloofwaardig gebracht als de relatie tussen Angela en Sara. Vanaf het begin is het overduidelijk dat zij bij elkaar komen en dat de nare voorvallen de vrouwen maar nauwelijks kunnen beroeren. Over de gehele linie voelt de film daarom soms wat conflictloos aan.
Het sterke spel van Valeria Solarino en Isabella Ragonese compenseert gelukkig heel veel. Geen moment wordt er blijk van valse romantiek gegeven en de passionele vrijscènes onderstrepen de oprechtheid van hun liefde misschien nog wel het sterkst. Ennio Fantastichini is als tirannieke vader van Angela overtuigend, maar krijgt niet de kans om zijn personage iets meer menselijkheid mee te geven. is een keurig uitgebalanceerd drama, waarin alle elementen die het tot een meeslepende kijkervaring zouden moeten maken schijnbaar aanwezig zijn. Uiteindelijk blijft echter het gevoel overheersen dat er meer drama uit het gegeven had kunnen worden getrokken.
