Sylvester Stallone begint zo onderhand een meester te worden in valse eindes. Een goede tien jaar geleden leek het er nog op dat hij eindelijk afscheid had genomen van zijn twee bekendste personages. Rocky Balboa en John Rambo kregen in respectievelijk 2007 en 2008 door Stallone geschreven en geregisseerde films met hun naam als titel, die allebei eindigden op een toon die leek te impliceren dat we ze niet meer terug zouden zien. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, dus zagen we Rocky Balboa recentelijk al een comeback maken in de Creed-films en mag nu ook John Rambo weer opdraven in Rambo: Last Blood. Die titel lijkt ernaar te hinten dat dit vijfde deel zijn laatste film zal worden, maar met Stallone weet je dat maar nooit.
Maar wat valt er vandaag de dag nog te doen met iemand als Rambo? In First Blood (uit de tijd dat de naam van het hoofdpersonage nog niet in de titel zat) werd hij opgevoerd als een Vietnamveteraan die zodanig door oorlog was gevormd dat hij nooit meer echt thuis kon komen. Vandaar dat in de vervolgdelen dit eenmansleger dan maar op Amerika's vijanden werd losgelaten. Een vrij bizarre ontwikkeling na het vrij sobere eerste deel, maar in de jaren tachtig kwam je met dergelijke nonsens nog wel weg. Het hielp in ieder geval dat tussen al het krankzinnige wapengekletter thematisch een klein beetje werd ingehaakt op het collectieve Vietnamtrauma waar de Verenigde Staten destijds nog steeds mee worstelde. Maar het land is inmiddels een paar oorlogstrauma's rijker en wel een beetje uitgekeken op onverslaanbare supersoldaten, dus wat te doen? Simpel: gewoon hedendaagse actiefilms kopiëren!
Want jawel, Rambo: Last Blood heeft niets meer van doen met oorlogstrauma's of ondoordachte militaire interventies, maar is domweg een ongeïnspireerde Taken-kloon, waarin de aanwezigheid van John Rambo puur incidenteel is. We treffen hem aan waar de vierde film hem voor het laatst toonde: op de ranch in Arizona waar hij ooit opgroeide. Toch nog een beetje thuisgekomen dus. Hij slijt zijn oude dagen in gezelschap van een Mexicaanse dame en haar kleindochter Gabrielle, voor wie Rambo de surrogaatoom mag uithangen. Aan dit vredige bestaan komt een einde wanneer de rebelse tiener de wijze raad van de man des huizes in de wind slaat om in Mexico haar vader te zoeken. Binnen de kortste keren is ze een seksslavin, zodat Rambo aan de bak mag om de jongedame op te sporen en alle boosdoeners op gruwelijke wijze om te brengen.
Gesneden koek dus, maar voor een pretentieloze actiefilm is het al decennia door gruwelijk geweld geplaagde Mexicaanse grensgebied niet bepaald een fijne setting om een supersoldaat in los te laten. Nu waren delen twee en drie ook niet vies van plat Amerikaans machismo, maar door de haast absurdistische actiescènes konden die films nog worden bekeken als tamelijk onschuldig vermaak. Maar net als de vorige film zwelgt dit vijfde deel in een serieuze toon die al het plezier in de weg zit. De hoge dosis gruwelijkheid laat zich maar moeilijk combineren met de bijna cartooneske schurken, die overigens na enige provocatie door Rambo direct zwaarbewapend in colonne de grens over komen rijden. Naar verluidt is Stallone geen liefhebber van de politiek van Donald Trump, maar er is waarschijnlijk geen enkele film die sterker pleit voor diens plan een enorme muur aan de Mexicaanse grens te bouwen.
In een van de trailers voor Rambo: Last Blood wordt openlijk de associatie gezocht met Logan, de subversieve superheldenfilm die volop inspiratie putte uit het westerngenre. Die associatie is nogal vergezocht, maar hint wel naar wat de film had kunnen zijn. In sommige shots oogt Rambo immers nogal als een oude cowboy die het Wilde Westen heeft overleefd, maar nooit helemaal gewend is geraakt aan de opgerukte beschaving. Maar wat Logan sterk maakte, was vooral de kwetsbaarheid van de hoofdpersoon. Daar is in Rambo: Last Blood weinig van te merken. Heeft zijn hoge leeftijd misschien enige weerslag op zijn krijgskunde? Heeft de vredige leefstijl van de afgelopen tien jaar hem enigszins verzwakt? Nee, hoor. Elk schot is gewoon in de roos. Niets om je zorgen over te maken. Rambo is nog steeds het effectieve eenmansleger van weleer.
Helaas werkt ook de toon niet mee. Voor een neo-western zouden de openingsscènes lekker loom moeten zijn, maar de film heeft de grootst mogelijke haast om maar aan de actie te beginnen. Aldus is er constant opzwepende muziek en komt iedere scène direct tot zijn punt. In plaats van conversaties wat ademruimte te gunnen, vertellen personages elkaar direct wat het plot ze opdraagt. Want God verhoede dat je non-verbaal zou moeten opmaken dat Rambo aan het meisje gehecht is... Wat overigens begint als Taken, wordt halverwege heel even John Wick om te eindigen als Skyfall. En het moet gezegd: de actie in deze derde akte is lang niet onaardig. Degelijk gefilmd en dusdanig voorzien van creatieve kills dat je de ontsierende computeranimatie bijna zou vergeven. Maar toch bevat de weg naar dit eindspel zo veel narratieve hobbels dat het moeilijk blijft er echt met volle teugen van te genieten.
