Your Mum and Dad is vernoemd naar de openingszin van het gedicht This Be The Verse van Philip Larkin, die voluit luidt: 'They fuck you up, your mum and dad'. Met de titel is dus al meteen de toon gezet voor deze documentaire, waarin Klaartje Quirijns de invloed van haar vader en moeder op haar eigen leven, op haar als persoon en haar psyche onder de loep neemt. Een nooit eerder besproken trauma komt naar boven, en het verleden blijkt nog altijd een belangrijke rol in het heden te spelen in dit egodocument.
Klaartje Quirijns, documentairemaakster van onder andere The Dictator Hunter en Anton Corbijn Inside Out, stelt in Your Mum and Dad de vraag centraal: wat doen ouders hun kinderen aan, gewoon door ouders te zijn? Dit doet ze door op onderzoek uit te gaan naar haar eigen mysterieuze vader, en te kijken naar het effect van haar moeders verzwijgen van bepaalde familiekwesties op haar eigen leven. Nadat ze zelf in aanraking komt met haar eigen mortaliteit, gaat ze zichzelf existentiële vragen stellen over zichzelf als dochter én als moeder van twee.
Een goede vriend uit New York, Michael Moskowitz, raadt haar aan in therapie te gaan, maar dat wil ze niet. In plaats daarvan filmt ze hem in therapie, terwijl het maken van Your Mum and Dad een soort van therapie voor haar is. De documentaire krijgt daardoor twee lijnen, de therapie en familiegeschiedenis van Moskowitz, en de familie van Quirijns. Behalve dat zij vrienden zijn en allebei kampen met trauma's waar hun ouders deels verantwoordelijk voor gesteld worden, hebben deze twee delen van de film weinig met elkaar te maken.
Niet dat de twee verhalen niet ontzettend interessant zijn. Moskowitz' moeilijke moeder leidde zelf een lijdzaam leven, als Holocaustoverleefster, wat een grote impact had op haar relatie met niet alleen haar kinderen maar de hele wereld. Volgens zijn therapeut, psychoanalyticus Kirkland Vaughans, worden trauma's zoals de beleving van de Holocaust (maar ook het outsidersbestaan als Jood in de Verenigde Staten) door generaties aan elkaar overgedragen. Vooral trauma's waar niet over gepraat wordt.
Daar herkent Quirijns wel iets in, die haar eigen verhaal en dus dat van haar vader en moeder illustreert met allerlei archiefbeelden, homevideo's (van willekeurige families) en filmbeelden. Dit doet ze ook met de therapiesessies van Moskowitz. Desalniettemin blijven de twee verhalen die zo verteld worden, enigszins langs elkaar heen gaan zonder ooit echt een organisch geheel te worden. Op het einde lijkt dit bijna alsnog wel te gebeuren, wanneer de therapie van Moskowitz en de uitleg van Vaughans bijna overgaan in therapie van Quirijns zelf, totdat ze snel de rollen omdraait en Vaughans begint te ondervragen.
Dan lijkt ze toch niet helemaal bereid te zijn tot wat ze in andere scènes wel van haar moeder verlangt: een complete confrontatie met het eigen verleden. Het blijven volgen van de twee lijnen roept de vraag op of een volledige, nog dieper gravende film over één van de twee niet een nog scherpere film had kunnen opleveren.
